Η ζωή του διοικητή του νοσοκομείου Ελπίς, τρεις μήνες μετά το θάνατο του γιου του

Ο Θοδωρής Γιάνναρος είναι ένας άντρας πετυχημένος επαγγελματικά, με πάθος για τη δουλειά του, αγάπη για την οικογένειά του και πολύ κοντά στο να βοηθά δίνοντας χείρα συμπαράστασης σε όποιον του το ζητήσει, όντας διοικητής του νοσοκομείου ΕΛΠΙΣ αλλά και συντονιστής της γραμμής αυτοκτονιών που λειτουργεί συμβουλευτικά εδώ και πολύ καιρό. 

Όλα αυτά τα χρόνια ο ίδιος, χαμηλών τόνων, προσπάθησε και συνεχίζει να προσπαθεί να δίνει συμβουλές σε ανθρώπους που θα περάσουν την πόρτα του γραφείου του, στο νοσοκομείο όπου ο ίδιος είναι πάντα εκεί. Ο πάντα χαμογελαστός Θοδωρής για όλους έχει μία καλή κουβέντα, συμπαραστέκεται σε ανθρώπους αδύναμους όσο και όπως μπορεί. Αγαπούσε πάντα ειδικότερα τα νέα παιδιά στα οποία πίστευε ότι κανείς πρέπει να έχει εμπιστοσύνη και να τα στηρίζει γιατί είναι το μέλλον. 



Η δική του οικογένεια σήμερα είναι λαβωμένη. Είναι πραγματικά απίστευτο πώς ένα θλιβερό περιστατικό πριν λίγο καιρό έκανε την απόλυτη ανατροπή στη ζωή του. Είναι η στιγμή που κανείς δε μπορεί να βάλει στο μυαλό του ότι μπορεί και να του συμβεί. Είναι η στιγμή εκείνη που η ζωή σου αλλάζει ξαφνικά σα να θέλει να σου κάνει εμπλοκή στο σενάριο ζωής το οποίο θέλεις να διαμορφώσεις. Είναι ένα πρωί σαν όλα τα άλλα που ξαφνικά ο κόσμος σου έρχεται τούμπα. Τα χάνεις όλα. Μέσα σε μία στιγμή.

Εκείνο το πρωινό του Ιουνίου ήταν σαν όλα τα άλλα. Ο πατέρας καλημερίζει το γιο του, τον φιλά και πηγαίνει στη δουλειά του. Λίγο αργότερα η είδηση που θα κάνει το γύρο του διαδικτύου θα προκαλέσει σοκ. Ένα παλικάρι  φεύγει… Θα χρειαστούν λίγα λεπτά για να γίνει γνωστό ότι είναι ο δικός του γιος.



Ο εφιάλτης τελικά χτυπά την πόρτα μας ύπουλα αναπάντεχα και ίσως ανέντιμα, με εμάς ανέτοιμους να τον αποκρούσουμε. "Έχω δει ανθρώπους να πονάνε, να υποφέρουν, να είναι σε απόγνωση. Όταν πονέσει κανείς γίνεται πιο ευαίσθητος και χρειάζεται να καταλάβει τη σημασία του να κάνεις τον πόνο αγάπη, ουσιαστική στήριξη και βοήθεια. Η τελευταία πενταετία για όλους είναι δύσκολη, άνθρωποι χάσανε περιουσίες, χάσανε τις δουλειές τους, κάποιοι χάσανε τον ίδιο τους τον εαυτό ενώ δυστυχώς πολλοί ήταν εκείνοι που έθεσαν τέλος στη ζωή τους, αδύναμοι και ανήμποροι να ανταπεξέλθουν στο βαρύ και δυσβάσταχτο για αυτούς φορτίο της καθημερινότητας. Θέλω να είμαι κοντά σε αυτούς τους ανθρώπους που πονάνε και με έχουν ανάγκη", λέει εμφανώς συγκινημένος. 

Τον ρωτώ για το χαμό του γιου του. Με κοιτά με εκείνο το βλέμμα της σιωπής που έχει το δικό της ήχο. Έναν ήχο που ο ατρόμητος και αγέρωχος άντρας κρατά στο σεντούκι της μνήμης του και το έχει τόσο καλά κλειδωμένο που δεν ανοίγει για κανέναν.... Ποτέ... Αρκείται να μου πει ότι οι άνθρωποί μας φεύγουν μόνο όταν τους ξεχάσουμε.