Εισηγμένες : Τα πρώτα 7 χρόνια είναι δυσκολα…

Πόσα χρόνια μπορεί να επιβιώσει μια εισηγμένη εταιρεία ; Σύμφωνα με μελέτη στελεχών της Τραπέζης Ελλάδος ο κίνδυνος εξόδου ή πτώχευσης για τις εισηγμένες εμφανίζεται στα επτά χρόνια. Αρχικά, όπως τονίζουν οι κ.κ Ι. Ασημακόπουλος, Δ. Λαλούντας, Κ. Συριόπουλος, ο κίνδυνος πτώχευσης είναι μικρός και μεγιστοποιείται στα επτά χρόνια, ενώ στη συνέχεια βαίνει μειούμενος. Η συγκεκριμένη έρευνα στηρίχθηκε σε εισηγμένες εταιρείες που εισήγαγαν τις μετοχές τους στο χρηματιστήριο μετά το 1993.

Τρία, όμως, είναι τα βασικά ενδεχόμενα για τη μη επιβίωση μιας επιχείρησης : α) ο πρώτος λόγος σχετίζεται με την μη επιβίωση για αρνητικούς λόγους, δηλαδή, να μην μπορεί να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της σε μόνιμη βάση β) Ο δεύτερος λόγος δεν σχετίζεται με την κερδοφορία – η οποία μπορεί να υφίσταται – αλλά με την εκούσια λύση της νομικής της μορφής.

Δηλαδή, μια εταιρεία να χάσει την βασική νομική μορφή από την οποία προκύπτει και το βασικό της αντικείμενο.

( Ένα παράδειγμα στο οποίο προφανώς αναφέρονται οι αναλυτές είναι οι αποσχίσεις κλάδων στις οποίες προβαίνουν οι εισηγμένες με αποτέλεσμα να μένουν ως «κουφάρια», χωρίς αντικείμενο στη συνέχεια ) .

γ ) ο τρίτος λόγος αφορά μια εξαγορά ή συγχώνευση στην οποία προχώρησε μια εισηγμένη.

Αντί, λοιπόν να πραγματοποιηθούν οι οικονομίες κλίμακος ή  συνέργειες, η εταιρεία επωμίζεται μεγαλύτερα βάση και οδηγείται σε πτώχευση.

 Πολλές εταιρείες το 1999- όπως η Alfa Alfa Συμμετοχών – προχώρησε σε μεγάλες εξαγορές οι οποίες δεν απέδωσαν. Η εταιρεία επιβαρύνθηκε και στο τέλος οδηγήθηκε στην πτώχευση, υπό το βάρος των υψηλών δανειακών υποχρεώσεων.

Θεωρία της αντιπροσώπευσης – Κόστος για τους μετόχους

Σύμφωνα με την θεωρία της αντιπροσώπευσης η αύξηση του κόστους δανεισμού μπορεί να οφελήσει την διοίκηση της εταιρείας, αλλά δημιουργεί το κόστος αντιπροσώπευσης για τους μετόχους.

Ειδικότερα,  σύμφωνα με την θεωρία, όταν αυξάνεται το κόστος δανεισμού, τότε περιορίζονται οι ελεύθερες ταμειακές ροές.

Σ’ αυτή την περίπτωση, η διοίκηση περιορίζει τις επενδύσεις αμφίβολης αποδοτικότητας. Δηλαδή δημιουργείται ένας μοχλός δημιουργίας αξίας – όποτε μειώνεται ο κίνδυνος αποτυχίας, αλλά αυξάνεται το κόστος για τους μετόχους.

 Στην τελευταία περίπτωση θα μπορούσαμε να εντάξουμε πολλές εισηγμένες οι οποίες είναι μεν καλές για τους βασικούς μετόχους και ιδιοκτήτες, αλλά πολύ δυσμενείς για τους  μετόχους- επενδυτές.