Από τα Γιαννιτσά, στη Νέα Υόρκη πάνω σε δύο... πουέντ

"Η χάρη είναι πιθανώς η αίσθηση του στυλ. Μπορεί να είναι σωματική ή πνευματική. Ίσως να είναι ένα δώρο από τον Θεό. Είναι αυτό που κάνει τη διαφορά, αυτό που διακρίνει τον αληθινό καλλιτέχνη" δήλωσε σε συνέντευξή της, πριν από αρκετούς μήνες, η πρίμα μπαλαρίνα Σβετλάνα Ζαχάροβα.

Τα λόγια αυτά της "τσαρίνας του μπαλέτου" φαίνεται να λειτουργούν ως οδηγό για μία "αέρινη" νεαρή μπαλαρίνα από τα Γιαννιτσά, την Αλεξάνδρα Αβράμη, η οποία ζει το παιδικό όνειρό της στη Νέα Υόρκη ως μία από τις ελάχιστες Ελληνίδες χορεύτριες που ακολουθούν καριέρα στις ΗΠΑ.

Η Αλεξάνδρα κατάφερε να διακριθεί ανάμεσα σε εκατομμύρια χορευτές και να ενταχθεί στο φημισμένο American Ballet Theater, από τις τάξεις του οποίου έχει περάσει, στη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή, ο Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ, ενώ πήρε και το "εισιτήριο" για τη διεθνούς φήμης επαγγελματική σχολή Joffrey Ballet School, στην οποία έχει φοιτήσει και η γνωστή ηθοποιός Σαρλίζ Θερόν.

"Δεν μπορούσα ποτέ να το φανταστώ αυτό. Ήταν όνειρο ζωής. Η αδελφή μου με είχε ρωτήσει πριν από χρόνια, όταν ήμουν πολύ μικρή, αν θα ήθελα να βρεθώ κάποτε ως χορεύτρια στη Νέα Υόρκη. Της είχα πει 'ναι, αλλά είναι πολύ δύσκολο. Είσαι ένας ανάμεσα σε εκατομμύρια άτομα'. Κι όμως, τώρα ζω το όνειρό μου" λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η νεαρή χορεύτρια, για την οποία ο χορός είναι κατ' αρχήν συναίσθημα. "Είναι μαγικό το πώς μπορείς να δώσεις λόγια σε μία μουσική" σημειώνει.

"Η Αλεξάνδρα από μικρή έβαζε μιούζικαλ στην τηλεόραση, φορούσε διάφορα τούλια και στολές και χόρευε στους ρυθμούς του μιούζικαλ. Το ζούσε από μικρή" συμπληρώνει η αδελφή της Βαγγελιώ, η "μάνατζέρ" της, όπως λένε και οι δυο χαριτολογώντας, και ο άνθρωπος στον οποίο προστρέχει κάθε φορά για συμβουλές η Αλεξάνδρα.

Τις πρώτες της πουέντ τις φόρεσε σε ηλικία μόλις 4 ετών, όταν ξεκίνησε μαθήματα μπαλέτου, και από τότε δεν τις αποχωρίστηκε. Επαγγελματικά ασχολήθηκε με το χορό, όταν πέρασε στη Γυμναστική Ακαδημία, στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, και παράλληλα πήρε δίπλωμα δασκάλας χορού από τη Βασιλική Ακαδημία του Λονδίνου. Αυτό ήταν και το "εισιτήριό" της για το εξωτερικό. Είχε ευκαιρίες να ενταχθεί σε διάφορα χορευτικά σχήματα στο Λονδίνο, αλλά προτίμησε τη Νέα Υόρκη, τη "μητρόπολη του κόσμου και του θεάματος", όπως χαρακτηριστικά λέει.

Έχει συνεργαστεί με καταξιωμένους χορογράφους και έχει χορέψει σε πολλές σκηνές στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει "δανείσει" τη μορφή της για τις ανάγκες μίας έκθεσης (και έκδοσης με τον τίτλο "Tabula Rasa") Αμερικανίδας φωτογράφου που ειδικεύεται στις φωτογραφικές απεικονίσεις χορευτών.

Η ζωή μιας χορεύτριας είναι απαιτητική και περιλαμβάνει ατέλειωτες ώρες προπόνησης, καθώς ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. Η Αλεξάνδρα, ωστόσο, προτιμά να δίνει τη "μάχη" μόνο απέναντι στον ίδιο της τον εαυτό. "Δεν ανταγωνίζομαι ποτέ κάποιον άλλο, παρά τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθώ να ξεπεράσω τα όριά του" τονίζει.

Όσο για τη ζωή μακριά από την οικογένειά της, η οποία τη στήριξε σε κάθε της βήμα ως τη Νέα Υόρκη, είναι δύσκολη, όπως λέει, αλλά αυτό είναι το όνειρό της. "Το αγαπώ τόσο πολύ, έχω 'αγγίξει' λίγο από αυτό και θέλω ακόμη περισσότερο. Το όνειρό μου είναι να συνεχίσω να χορεύω" καταλήγει.