Daniel Day Lewis: Ένας ηθοποιός διαφορετικός από τους άλλους

Ο Daniel Day-Lewis, αποτελεί την ενσάρκωση της κατάρρευσης του χολιγουντιανοί ρητού «Κάνε όσο πιο πολλές ταινίες μπορείς». 

Τα τελευταία 20 χρόνια έχει πρωταγωνιστήσει σε μόλις δέκα ταινίες. Ασχέτως βέβαια αν αυτές οι ταινίες αποτελούν ως επί το πλείστον ορόσημα για την ιστορία του σύγχρονου κινηματογράφου.

«Τα χρόνια της αθωότητας», «Στο όνομα του πατρός», «Ο Μποξέρ», «Συμμορίες της Νέας Υόρκης», «Θα χυθεί αίμα» οι πιο πρόσφατες. Οι συνεργασίες του Daniel Day-Lewis είναι κορυφαίες. Δεν είναι όμως το γεγονός ότι ο Day-Lewis επέλεγε πολύ σοφά τις συνεργασίες του και τις συμμετοχές του που τον κάνει καλό ηθοποιό. Είναι ο τρόπος που προσεγγίζει και εκτελεί τους ρόλους του, που τον κάνουν να ξεχωρίζει. 

Η επιτυχία του οφείλεται σε ένα μόνο συστατικό: την μέθοδο του. Ο Daniel Day Lewis, είναι πιθανώς ο καλύτερος ηθοποιός εν ζωή αυτή την στιγμή. Όταν έπαιξε τον καλλιτέχνη και συγγραφέα  Κρίστι Μπράουν στην ταινία «Το Αριστερό μου Πόδι», έναν άνδρα που έπασχε από σκλήρυνση κατά πλάκας και μπορούσε μόνο να κουνάει το αριστερό του πόδι, ο Day-Lewis κυκλοφορούσε σε αναπηρικό καροτσάκι, και το συνεργείο της ταινίας τον ταΐζε, τον φρόντιζε και τον μετακινούσε ακριβώς όπως θα έκανε με έναν πραγματικό παράλυτο άνθρωπο. 

Καθώς προετοιμαζόταν για τον ρόλο του στον «Τελευταίο των Μοικανών», ο ηθοποιός έζησε για μερικές εβδομάδες όπως ακριβώς οι ιθαγενείς ινδιάνοι της εποχής, τρώγοντας μόνο ότι κυνηγούσε και σκότωνε ο ίδιος. Για την σκηνή της ανάκρισης στο «Όνομα του Πατρός» ο ηθοποιός έμεινε άυπνος τρεις ολόκληρες ημέρες. Στις «Συμμορίες της Νέας Υόρκης» έγινε ο Bill ο χασάπης, μαθητεύοντας σε χασάπικα και υιοθετώντας την Αμερικάνικη προφορά. 

Όσοι ηθοποιοί έχουν δουλέψει μαζί του μιλούν για μια «τρομακτική» εμπειρία, με την καλή και την κακή έννοια. Η τελειομανία του ηθοποιού, αλλά και η προσήλωσή του στον ρόλο, τους προκαλούσε καταρχήν δέος και μετέπειτα έναν απέραντο σεβασμό. Το ίδιο λέει και η Sally Fields συμπρωταγωνίστρια του στην ταινία Lincoln, όπου υποδύεται την γυναίκα του, σε ένα πορτραίτο του Προέδρου της Αμερικής Αβραάμ Λίνκολν (που ενσαρκώνει ο Βρετανός). Ο Day-Lewis της έστελνε μηνύματα στο κινητό της συνεχώς, υπογράφοντας ως Αβραάμ. Και αυτή του απαντούσε με τον τρυφερό τρόπο της συζύγου ενός Προέδρου μιας άλλης εποχής. 

Ίσως πολλοί να σκέφτονται ότι η οντότητα Day-Lewis είναι της υπερβολής. Χρειάζεται άραγε να μπαίνει κανείς τόσο βαθιά μέσα σε ένα ρόλο για να τον ενσαρκώνει τόσο καλά; O ίδιος στο παρελθόν έχει πει ότι για αυτόν είναι απλά μια ένδειξη σεβασμού στο πρόσωπο που ενσαρκώνει. Και ότι δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Είναι σίγουρα μια λακωνική εξήγηση, για την περιπλοκότητα του φαινομένου Day-Lewis αλλά μάλλον είναι παραπάνω από αρκετή. Δεν υπάρχει κανείς άλλος που να το κάνει καλύτερα άλλωστε.