Το υπέροχο «Magic Hour» του Κώστα Καπάκα

H φετινή έκπληξη του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι, κατά τη γνώμη μας, το υπέροχο «Magic Hour» του Κώστα Καπάκα. Τολμηρό και πρωτότυπο με απίθανο σενάριο. Πρόκειται για μια εξαιρετική «μαύρη» κωμωδία με επίκαιρους προβληματισμούς και διλήμματα στην εποχή της ελληνικής οικονομικής κρίσης. Περιγράφει τις συνήθειες της Μεταπολίτευσης και ψυχαναλύει τους καθημερινούς αντιήρωες της ζοφερής πραγματικότητας με πολλά αδιέξοδα.

Δύο νεοέλληνες με διαφορετικό χαρακτήρα και με αρκετά αντίθετη πορεία ενώνονται από μια καραμπόλα του πεπρωμένου και ταξιδεύουν, υποτίθεται, άσκοπα στην ελληνική επαρχία πίνοντας εισαγόμενες μπίρες, ενάντια στη μοίρα τους και στην τρομερή δύναμη της βαρύτητας των δεδομένων καταστάσεων. Στο τέλος, σε μια ουτοπική πτήση με το αεροπλάνο του φίλου τους, νικούν τον νόμο που τους κρατάει στην πεζή πραγματικότητα. Η αποθέωση της σουρεαλιστικής πλευράς της ζωής των πρωταγωνιστών.



Οι δύο αντιήρωες, σύγχρονοι Ελληνες, με διαφορετικά προβλήματα και απογοητεύσεις οδηγούν μια νεκροφόρα αντί για άλογο σαν δύο Δον Κιχώτες της μοντέρνας εποχής. Ο πρώτος: κουλτουριάρης καλλιτέχνης που κάνει διάφορες εργασίες για την επιβίωσή του, γνώστης της πιάτσας, ευέλικτος και πονηρός, γεμάτος δάνεια και εκκρεμότητες, στο βάθος όμως πολύ αγνός και άκακος. Ο δεύτερος: συνεπής και ήσυχος υπάλληλος, μέχρι χθες παντρεμένος, που σε μία και μόνη μέρα χάνει την εργασία του, και σε λίγη ώρα ανακαλύπτει την απιστία της γυναίκας του.

Εξυπνη η παρουσίαση της χρήσης πονηρών ξενοδοχείων από εκπροσώπους της εξουσίας που αναφέρεται στην υποκριτική-διπλή ηθική της σύγχρονης κοινωνίας. Οξύ χιούμορ με την τηλεοπτική βία. Ολα τα κανάλια να πάρουν συνέντευξη από τον απατημένο πρωταγωνιστή, προβάλλοντας άκομψα τα μικρόφωνα και υποβάλλοντας ερωτήσεις με ύφος ανακριτή στο όνομα της ενημέρωσης. Εξαίσια η σκηνή όπου ο απολυμένος νεοέλληνας αφιερώνει την επιταγή της αποζημίωσής του για να ταξιδέψει με το τρενάκι του τρόμου σ’ ένα τσίρκο. Μεγάλο ξέσπασμα θυμού πραγματοποιείται στη φάση που μέσω κινητού ο καθένας από τους πρωταγωνιστές βρίζει με νεοελληνικές φράσεις του πεζοδρομίου τον καταπιεστή του άλλου: τον κακό εργοδότη και τη μοιχαλίδα σύζυγο. Η κορύφωση έρχεται με το πέταγμα του κινητού τηλεφώνου και την απελευθέρωση των αντιηρώων από την επικοινωνία.

Γεμάτη προβληματισμό η σκηνή με τους Γερμανούς τουρίστες και οι διάλογοι με τον Πακιστανό μικροεπαγγελματία που με ολύμπια υπομονή προσαρμόζεται στις εντολές των Ελλήνων πελατών και δέχεται να πληρωθεί ακόμα σε δραχμές προβλέποντας το αβέβαιο οικονομικό μέλλον. Η νηφαλιότητα και η εργατικότητα του αλλοδαπού τον βοηθούν να αντικαταστήσει αργά και σταθερά τους Ελληνες στις θέσεις εργασίας. Εξαιρετική η μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου, δένει με την εξέλιξη του έργου. Ακούγεται και δύο φορές η 5η Συμφωνία του Μπετόβεν. Τυχαίο είναι που επιλέχτηκε με δεδομένο ότι λέγεται «Συμφωνία του πεπρωμένου»;

Απίθανη η επιλογή δύο παλαιών ελαφρών ελληνικών τραγουδιών. Φανερώνουν τη νοσταλγία των ηρώων για το παρελθόν.

Γεμάτοι απογοήτευση και με ανέφικτα όνειρα απαλλάσσονται σταδιακά από τα αγαθά του πολιτισμού (χρήμα, κινητό κ.λπ.) για να πετάξουν σε μια σουρεαλιστική σκηνή στον συννεφιασμένο ουρανό.

Εξαιρετική φωτογραφία του Γιάννη Δασκαλοθανάση και άψογες ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, Ρένο Χαραλαμπίδη και Τάσο Αντωνίου. Εκπληκτικοί διάλογοι και αυτοσχεδιασμοί. Επίκαιρο όσο ποτέ! Με πολλά αστεράκια!