Οι ταινίες του Σαββατοκύριακου

Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη

Από Λαρς φον Τρίερ και ιστορίες αγάπης σε περιπετειώδη ντοκιμαντέρ και ρουμανικό σινεφίλ: μια τόσο πλούσια κινηματογραφική εβδομάδα που είναι να σε πιάνει μελαγχολία…

(2) Melancholia
Του Λαρς φον Τρίερ. Δραματική, 2011, Δανία/Σουηδία/Γαλλία/Γερμανία. 2 ώρες και 16 λεπτά. Με τους: Κίρστεν Ντανστ, Σάρλοτ Γκενσμπούρ, Κίφερ Σάδερλαντ, Τζον Χαρτ, Σάρλοτ Ράμπλινγκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ.
Με μια ολιγόλεπτη εισαγωγή, ο Λαρς φον Τρίερ ορίζει τον τόνο και μαρτυρά το τέλος της ίδιας του της ταινίας. Ουσιαστικά προετοιμάζει για μια σειρά από ασύνδετες, πανέμορφες εικόνες που στάζουν θλίψη και θρήνο, συνοδεύονται από την εκκωφαντική μουσική του Βάγκνερ και κλείνουν με τη σύγκρουση της Γης με έναν άλλον πλανήτη. Χωρίζοντας τη “Melancholia” σε δυο μέρη, ξεκινά με τη δεξίωση γάμου της Κίρστεν Ντανστ με τον Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, όπου καταφέρνει το παράδοξο: ενώ ο διάλογος είναι υπαινιχτικός και η αφήγηση αποσπασματική, ξεπροβάλλει μια αδιανόητη φλυαρία, ανυπόφορη μέσα στην επιδειχτική αδιαφορία της για την επαφή της με το κοινό. Το δήθεν χτυπά κόκκινο ακόμα και για τα δεδομένα του Τρίερ, με το γάμο να διαλύεται από την αδιαλλαξία, την κακεντρέχεια και τη μιζέρια των συνδαιτυμόνων. Ευτυχώς, μετά ξεκινά το σαφώς ανώτερο δεύτερο μέρος, το οποίο εστιάζει περισσότερο στην αγωνία της Σάρλοτ Γκενσμπούρ για την επικείμενη σύγκρουση της Γης με τον πλανήτη Μελαγχολία και την ψυχολογική κατάρρευση της Ντανστ. Λιγότερα λόγια, περισσότερα συναισθηματικά ταμπλό, μεγαλύτερη ακρίβεια στην κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι πως ο Λαρς φον Τρίερ και να θέλει δεν μπορεί να κάνει κακή ταινία.

Όχι γιατί δεν μπορεί να δημιουργήσει ανιαρή ή κουραστική ταινία (και το “Melancholia” είναι πολλές φορές και τα δυο), αλλά γιατί οι θεματολογικές του εμμονές είναι τόσο βασικές (καλό-κακό, αγάπη-βία), που, κακά τα ψέματα, έχουν πάντα ενδιαφέρον. Γιατί ακόμα κι όταν κάνει κοιλιά, δε σ’ αφήνει να επαναπαυτείς στο βόλεμά σου. Γιατί επίσης, παρά την κατάθλιψή του, καταφέρνει να αναδεικνύει το όμορφο πλάι στο σκοτεινό. Και, πάνω απ’ όλα, γιατί δεν μπορείς να τον αδικήσεις για το παράπονό του: Όλα είναι μάταια. Κι εμείς να μην καταφέρουμε να καταστρέψουμε τη ζωή μας (στη δεξίωση ενός γάμου), θα το κάνει κάποιος άλλος (ένας πλανήτης, ένας θάνατος). Όπως λέει και η Ντανστ: “Ο πλανήτης Γη είναι κακός. Δε χρειάζεται να θρηνούμε. Δε θα λείψει σε κανέναν.” Το Τέλος.


(3) Μια ημέρα / One day
Της Λόνε Σέρφιγκ. Δραματική, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 47 λεπτά. Με τους: Αν Χάθαγουεϊ, Τζιμ Στέρτζες, Πατρίσια Κλάρκσον



Ένα χορταστικό tearjerker για το 2011, το “Μια ημέρα” είναι μια ωραιότατη ιστορία αγάπης, που παρακολουθεί τον παρολίγον έρωτα και τη μετέπειτα φιλία της Αν Χάθαγουεϊ και του Τζιμ Στέρτζες συναντώντας τους την ίδια μέρα κάθε χρόνο. Αν και απ’ ό,τι καταλαβαίνω, το βιβλίο του Ντέιβιντ Νίκολς στο οποίο βασίζεται η ταινία, περιέχει περισσότερο χιούμορ, το «Μια ημέρα» προσφέρει αρκετές γλυκές, μερικές πικρές, και λίγες μελοδραματικές στιγμές τις οποίες στηρίζουν ωραιότατα οι δυο πρωταγωνιστές, για να σε καλύψουν.

(2) Στρουμφάκια / Smurfs 3D
Του Ράτζα Γκόσνελ. Παιδική, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 43 λεπτά. Με τους: Χανκ Αζαρία, Σοφία Βεργκάρα, Κέιτι Πέρι (φωνή)



Ενίοτε χαριτωμένη, κι άλλοτε τρομαχτική και γλυκερή η κινηματογραφική μεταφορά της αγαπημένης τηλεοπτικής σειράς, ακολουθεί τα Στρουμφάκια καθώς περνούν στην ανθρώπινη διάσταση για να γλιτώσουν από τον κακό Δρακουμέλ. Για τα παιδάκια υποθέτω πως θα είναι καραμελίτσα, για τους ενήλικους είναι απλά ανεκτή.

(3) Στις παρυφές / Periferic
Του Μπόγκνταν Τζόρτζε Απέτρι. Δραματική, 2010, Ρουμανία. 1 ώρα και 27 λεπτά. Με τους: Άνα Ουλάρου, Μίμι Μπρανέσκου



Τραχύ και ακατέργαστο, όπως η πρωταγωνίστριά του που προσπαθεί στη μία μέρα άδειάς της από τη φυλακή να συναντήσει το γιο της, το «Στις παρυφές» έχει μπόλικη φόρα κι ενέργεια. Κυρίως όμως έχει την τύχη να αξιοποιεί τη νεαρή Άνα Ουλάρου στον πρωταγωνιστικό ρόλο, η οποία κουβαλά με θάρρος και συνέπεια την ταινία στην πλάτη της.

(5) Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου / His girl Friday
Του Χάουαρντ Χοκς. Κωμωδία, 1940, ΗΠΑ. 1 ώρα και 32 λεπτά. Με τους: Κάρι Γκραντ, Ρόζαλιντ Ράσελ



Από τις καλύτερες κωμωδίες (δε βάζω καν το χαρακτηρισμό ρομαντικές, γιατί θα είναι άδικο) όλων των εποχών, το «Ξαναπαντρεύομαι τη γυναίκα μου» σπάει το κοντέρ των κοφτών, γρήγορων διαλόγων σ’ ένα ξεκαρδιστικό πινγκ πονγκ ατάκας, καθώς ο Κάρι Γκραντ (τ-έ-λ-ε-ι-ο-ς εδώ) προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατήσει την πρώην γυναίκα του (η χειμαρρώδης Ρόζαλιντ Ράσελ) στην εφημερίδα και να την αποτρέψει από το να ξαναπαντρευτεί. Τι χορογραφία, τι τσαχπινιά, τι γούστο, τι οξυδέρκεια... Απλά υπέροχη.

(3) Οι νύμφες του Hindu Kush
Της Αννέτας Παπαθανασίου. Ντοκιμαντέρ, 2011, Ελλάδα. 1 ώρα και 20 λεπτά.



Το ντοκιμαντέρ της Αννέτας Παπαθανασίου μας συστήνει στην γοητευτική φυλή των Καλάσα που ζουν στα βουνά του βορειοδυτικού Πακιστάν, και διατηρούν την αρχαία παράδοσή τους ανάμεσα σε εκατομμύρια μουσουλμάνων. Εστιάζοντας σε μια νεαρή κοπέλα, η οποία είναι η πρώτη που έχει πάει σε πανεπιστήμιο, η ταινία αφηγείται ταυτόχρονα την απίστευτη ζωή του Αθανάσιου Λερούνη, ενός εθελοντή που έχει βοηθήσει τους Καλάσα. Θα μου άρεσε να δω και να μάθω περισσότερα πράγματα για την ίδια τη φυλή, αλλά είναι τόσο αδιανόητα κινηματογραφική η ζωή του Λερούνη που σε συνεπαίρνει και αφήνεσαι. Από τα ντοκιμαντέρ που απλά χρειάζεται να πατάς το Rec και η ζωή αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία.


ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ

Βλέπω το Θάνατό σου 5 / Final Destination 5 3D
Του Στίβεν Κουέιλ. Τρόμου, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 32 λεπτά. Με τους: Νίκολας Ντ’ Αγκόστο, Έμα Μπελ
Πέμπτη ταινία της γνωστής σειράς τρόμου, όπου μια σειρά επιζώντων μαθαίνει από πρώτο χέρι ότι δεν μπορούν να ξεγελάσουν τον Θάνατο.