Τρεις βραδιές με την Καραΐνδρου στο Μέγαρο

Τρεις βραδιές σε μια κατάμεστη αίθουσα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών η συνθέτις Ελένη Καραίνδρου επανήλθε μετά από πολύ καιρό μπροστά σε «ζωντανό» κοινό, με το έργο Δαυίδ και μουσικές από τον κινηματογράφο και το θέατρο.

Η μουσική για τον κινηματογράφο της Ελένης Καραΐνδρου σε πολλές περιπτώσεις, ίσως λόγω της στενής σχέσης που έχει αναπτύξει πια με τον Θεόδωρο Αγγελόπουλο, λειτουργεί περισσότερο ως αναπόσπαστο κομμάτι της εικόνας, παρά ως διακριτικό φόντο, όπως επιχειρούν άλλοι συνθέτες. Ωστόσο παρ’ όλα αυτά, ίσως – ίσως και για όλα αυτά, τα έργα της παρουσιάζονται μακριά από την εικόνα με ευτυχή κατάληξη.

Σίγουρα η συνεργασία της με τον διευθυντή της Καμεράτας αποτελεί μια καλή ευκαιρία για την ίδια, αλλά και για τον έξοχο Αλέξανδρο Μυράτ να «ξαναδιαβάσει» τα έργα της Καραΐνδρου και να τα παρουσιάσει με περισσότερα όργανα από αυτά που έχουν εκδοθεί σε δίσκους. Το εγχείρημα φέρει σίγουρα το δικό του ρίσκο. Το αποτέλεσμα πολλές φορές ξενίζει.
 
Για παράδειγμα όταν το περίφημο Βαλς του γάμου (http://www.youtube.com/watch?v=_rcs1OC2Sus) το οποίο έχει περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο παιγμένο από μικρή ορχήστρα, ακούγεται άσκοπα πληθωρικό όταν το «αναλαμβάνει» η Καμεράτα. 

Πέρα από αυτά όμως οι τρεις βραδιές στο Μέγαρο Μουσικής ήταν γεμάτες εκπλήξεις. Κατ’ αρχή η παρουσία του σαξοφωνίστα Γιαν Καρμπάρεκ. Διακριτικός, εφευρετικός και άνετος με την μουσική της Καραΐνδρου προσέφερε καθηλωτικές στιγμές, ειδικά όταν ανέπτυσσε διαλόγους με την ορχήστρα και το βιολί.

Τέλος η καντάτα Δαυίδ η οποία παρουσιάστηκε στο πρώτο μέρος μας έδειξε ότι η Ελένη Καραίνδρου μπορεί να σταθεί και σε άλλες φόρμες πέρα από αυτές που τις επιβάλλουν οι ειδικές απαιτήσεις μιας ταινίας, ενός θεατρικού έργου ή τηλεοπτικής σειράς. Με επιρροές από λαϊκά μεσαιωνικά ακούσματα, μουσική μπαρόκ και προσωπικού στιλ η συνθέτις δημιούργησε ένα έργο ολοκληρωμένο, συνεκτικό και γι’ αυτό καθόλου βαρετό. Στην αποτίμηση του έργου θα βοηθούσε σίγουρα η κυκλοφορία του σε CD.