( *** ) Παραδειδένια οστά

O κυνισμός, δεν είναι απαραίτητα καλός σύμβουλος ιδίως όταν δεν διακρίνεται για την ξεχωριστή σπιρτάδα του αλλά αναλώνεται σε κοινοτοπίες. Εξ’ ου και η πλειοψηφία των ξένων κριτικών που διάβασα για τα «Παραδεισένια Οστά» ακυρώθηκαν αυτόματα στον σκληρό μου δίσκο, εφ’ όσον ξεκινούσαν και τελείωναν στον χλευασμό της μεταφυσικής οπτικής του Τζάκσον, και της ψηφιακής απεικόνισης του παραδείσιου κόσμου του. Το να μεμφθείς για απουσία ρεαλισμού ένα δηλωμένα ‘εξ’ από δω’, αλλληγορικό παραμύθι, έχει την ίδια αξία με το να παραπονεθείς πως ο καφές σου δεν πίνεται γιατί δεν έχει αρκετό αλάτι. 14χρονο κορίτσι που βιάζεται και δολοφονείται, παρακολουθεί από τα ουράνια, τόσο την προσπάθεια της οικογένειας της να ντιλάρει με τον πόνο της απώλειάς της όσο και τις κινήσεις του δολοφόνου της (ανατριχιαστικός ο Στάνλεϊ Τούτσι) ούσα εγκλωβισμένη στο ανάμεσα των δύο κόσμων, μέχρι να συμφιλιωθεί με τον θυμό της, την θνητότητα της, και τη συνειδητοποίηση του ότι ο κόσμος συνεχίζει να γυρνάει ακόμα κι αφού πετάξεις μακριά. Λογοτεχνικό υλικό εξαιρετικά δύσκολο ως προς τον οπτικό και συναισθηματικό του χειρισμό, που μολονότι κάποιες στιγμές φλερτάρει με την φαντασμαγορική υπερβολή, στα όρια μιας καλοπροαίρετα κιτς αμερικάνικης σχολής, δεν παύει να είναι γεμάτο εξαιρετικά σκηνοθετικά ευρήματα, και μια ρευστή, σχεδόν υγρή κάμερα που σε παρασύρει εκλύοντας συναίσθημα, μαγεία και πρώτης κλάσεως γνώση των τεχνικών της φιλμοκατασκευής. Κρίμα μόνο που αυτή η γνώση, υπέρ του δέοντως εμφανή σε ξεχωριστού τύπου και ύφους σεκάνς της ταινίας, μοιράζεται σε μια αδηφάγα εκ μέρους του Τζάκσον επιθυμία εναλλαγής μοτίβων, ύφους και υποϊστοριών, στερώντας από τον θεατή τη χαρά της εστίασης

Σκηνοθεσία: Πίτερ  Τζάκσον. Σενάριο: Φραν Γουόλς, Φιλίπα Μπογιένς, Πίτερ Τζάκσον (βασισμένο στο ομότιτλο μυθιστόρημα της Άλις Σέμπολντ). Με τους: Σαόρς Ρόαν, Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ρέιτσελ Βάιζ, Στάνλεϊ Τούτσι.

Δραματικό θρίλερ φαντασίας, 2009, Η.Π.Α / Ην. Βασίλειο / Ν. Ζηλανδία.

Διάρκεια: 2 ώρες και 1 λεπτό.

www.lovelybones.com