«Θέλεις να ανοίξεις τα φτερά σου και κάποιος στα κόβει…»

Παρασκευή απόγευμα και τρέχω στη Σόλωνος. Έχω αργήσει στο ραντεβού μου με τον Δήμο Αναστασιάδη και ο χρόνος «τρέχει». Κάποια στιγμή κοιτάω τα νούμερα στις πολυκατοικίες και αντιλαμβάνομαι ότι βρίσκομαι σε «Αντίθετη τροχιά», από το δρόμο που έπρεπε να είχα πάρει και με πιάνουν «Τάσεις καταστροφής», για την μόνιμη αφηρημάδα μου. Το άγχος με πλημμυρίζει, αλλά όταν επιτέλους γνωρίζω τον Δήμο, όλα περνάνε. Ήμουν σίγουρος ότι δε θα γνώριζα κάποιον πιο τρελό από εμένα, αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Ο Δήμος είναι ίσως από τους πιο απλούς, με αίσθηση του χιούμορ και ουσιαστικά σοβαρούς - τρελούς συνομηλίκους μου, που έχω γνωρίσει.

Θα σε γυρίσω αρκετά πίσω, στην εποχή των «Δυτών του χρόνου» (το εφηβικό γκρουπ του Δήμου). Από εκεί άρχισαν όλα. Πώς ξεκίνησε για σένα το τραγούδι;
Όταν αγαπάς τη μουσική, ψάχνεις να βρεις έναν τρόπο να εκφραστείς. Έτσι δημιουργήθηκε αυτό το γκρουπ, για να παίξουμε τη δικιά μας μουσική. Αυτή μπήκε πολύ νωρίς στη ζωή μου, από τη στιγμή που άρχισα να περπατάω και να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα γύρω μου, τους ήχους κτλ. Έτσι άρχισα να ασχολούμαι με τα μουσικά όργανα. Αργότερα μου δόθηκε η ευκαιρία να δημιουργήσω, μαζί με τα άλλα παιδιά, το δικό μου γκρουπ, τους «Δύτες του χρόνου», σε ηλικία δέκα με έντεκα. Ήταν σημαντικό να ασχολούμαι με τη μουσική στην εφηβεία.


Είναι αλήθεια ότι γνωρίζεις πολλά μουσικά όργανα, από μικρή μάλιστα ηλικία;

Επειδή από μικρός είχα μια αδυναμία στο θέμα μουσική και συγκεκριμένα στα μουσικά όργανα, από πέντε χρονών ήμουν στα ωδεία. Συγκεκριμένα ασχολήθηκα με το μπουζούκι, με την κλασσική κιθάρα, το παραδοσιακό ούτι και άλλα. Στην πορεία όμως, λόγω έλλειψης χρόνου τα άφησα, παρόλα αυτά οι βάσεις υπάρχουν και πάντα θα είναι εκεί να με περιμένουν.

Για να είμαι ειλικρινής, μου ήταν άγνωστη η συμμετοχή σου στο «Dream Show 2». Πρόσφατα τραγούδησες στο «Greek Idol». Πιστεύεις πως οι νέοι τραγουδιστές από αυτά τα show, έχουν διάρκεια;
Είναι πολύ σχετικό, δηλαδή στον κάθε ένα λειτουργεί διαφορετικά. Για εμένα είναι κάτι σαν πανεπιστήμιο. Όση εξασφάλιση σου δίνει μια σχολή στο να βρεις μια δουλειά, άλλη τόση σου δίνει ένα τέτοιο παιχνίδι. Μια τέτοιου είδους συμμετοχή, πρέπει να θεωρηθεί σαν μια εμπειρία , σαν ένα είδος μαθήματος και όλα μετά εξαρτώνται από εσένα, από το πόσο αγαπάς το τραγούδι και το πόση δουλειά είσαι διατεθειμένος να κάνεις. Ό,τι και να κάνεις, είναι στο χέρι σου να τα καταφέρεις.

Αρκετοί κατηγορούν αυτά τα show, ότι «παράγουν» τραγουδιστές με ημερομηνία λήξης και τις περισσότερες φορές στη λαϊκό - ποπ όχθη. Εσύ που ανήκεις; Υπάρχουν σύνορα στη μουσική;
Ποτέ δε μου άρεσαν οι ταμπέλες και δυσκολεύομαι να τις κατανοήσω. Δηλαδή απόψεις του τύπου, είσαι έντεχνος άρα φοράς «all star» και έχεις σκισμένο παντελόνι, αν είσαι ποπ, φτιάχνεις το μαλλί σου, φοράς πιο ακριβό παντελόνι κ.ο.κ.. Όλο αυτό είναι ένα παραμύθι. Θεωρώ ότι η μουσική είναι μία και είναι από τα λίγα πράγματα στη ζωή που δε μπορείς να βάλεις σύνορα και αυτή είναι η μαγεία της. Από εκεί και πέρα όμως, κάθε καλλιτέχνης έχει και μια ταυτότητα και κινείται με βάση το τι μπορεί να υποστηρίξει. Αν όμως έπρεπε να βάλω μια ταμπέλα στον εαυτό μου, θα ήταν ποπ – ροκ, και γενικά ό,τι έχει να κάνει με τη σύγχρονη μουσική.

Είμαι σίγουρος ότι παλιότερα άκουγες metal. Έχεις αρκετά ροκ στοιχεία.
Ναι, πέρασα από αυτή τη φάση. Κυκλοφορούσα με αρβύλες, σκισμένα παντελόνια κτλ. Οι περισσότεροι νέοι έχουν περάσει την ίδια φάση με εμένα, γιατί όχι και εγώ.

 
Ποιες είναι όμως οι επιρροές σου;
Ήταν πάρα πολλές και μπλέκονται με τέτοιο τρόπο που το αποτέλεσμα είναι μια μίξη αυτών. Ξεκίνησα με παραδοσιακή μουσική, συγκεκριμένα θρακιώτικα παραδοσιακά τραγούδια, επειδή η γιαγιά μου και ο παππούς μου, που είχαν υπέροχες φωνές, με επηρέασαν. Συγκεκριμένα ο παππούς μου, έπαιζε καβάλι, ένα παραδοσιακό θρακιώτικο όργανο. Αυτή ήταν ουσιαστικά η αιτία που το αυτί μου εκπαιδεύτηκε και στην πορεία ήρθαν αρκετά και διαφορετικά μουσικά ακούσματα. Μετά, σαν παιδί και εγώ, «κόλλησα» με τη metal, μετά το πιο ρόκ, μετά με τη λαϊκή μουσική. Στην Ελλάδα συμβαίνει το εξής καταπληκτικό, υπάρχει ένα μίγμα ακουσμάτων, μια ποικιλία δηλαδή μουσικών επιρροών.

Δράττομαι της ευκαιρίας να ρωτήσω σχετικά με τα τραγούδια που έγραψες στον Νότη Σφακιανάκη, που κυκλοφόρησε με το «Πρώτο Θέμα», σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου. Πώς προέκυψε αυτό;
Το ένα είναι με το μεγάλο Μάνο Ελευθερίου και το άλλο με τη Βίκυ Γεροθόδωρου, την οποία θεωρώ κορυφαία στο είδος της και έχουμε κολλήσει σα δίδυμο πάρα πολύ. Όλος ο δίσκος «Αντίθετη τροχιά», είναι σε στίχους της Βίκυς και σε μουσική δική μου.

Μιας και αναφερθήκαμε σε συνεργάτες, έχεις κάνει αρκετές και με δυνατά ονόματα, που δεν είναι γνωστές στο ευρύ κοινό. Πες μας δυο λόγια για αυτήν σου την εμπειρία. Τι σου άφησε ο καθένας ξεχωριστά;
Σίγουρα η συνεργασία που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στην καρδιά και στο μυαλό μου, είναι αυτή με τον Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο θαύμαζα και εξακολουθώ να λατρεύω. Το τραγούδι που κάναμε μαζί ήταν το «Κούλα μπεε», σε στίχους του Σταμάτη και μουσική δική μου, θεωρώ ότι είναι ξεχωριστό και ιδιαίτερο. Η συνεργασία αυτή λοιπόν με βοήθησε τόσο ερμηνευτικά, όσο και στον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα. Εξίσου σημαντική θεωρώ τη συνεργασία μου με τη Λίνα Νικολακοπούλου, όταν δημιουργήσαμε ένα τραγούδι για τη Δήμητρα Παπίου, την «Πεταλούδα». Στον τομέα «live» ήταν ο Κότσιρας, ο Παπαδόπουλος και ο Τουρνάς, με τους οποίους πέρασα μια σεζόν πολύ όμορφη. Φυσικά και με την Ελεονώρα Ζουγανέλη που πέρσι βρεθήκαμε μαζί στη σκηνή, με μεγάλη επιτυχία.


Υπάρχουν καλλιτέχνες που είχες πάντα σαν όνειρο μια συνεργασία μαζί τους;
Σίγουρα υπάρχουν, αλλά καμιά φορά αυτό που θαυμάζεις θέλεις να το αφήσεις στο θρόνο του και να μην το αγγίξεις. Τις περισσότερες φορές προτιμώ να ακούω αυτόν που θαυμάζω, να τον έχω σε απόσταση, να τον απολαμβάνω και να τον έχω ψηλά. Η συνεργασία είναι κάτι εντελώς διαφορετικό.

Πέρα από καλλιτέχνης, είσαι και ένας Έλληνας πολίτης, που ζεις μέσα στην κοινωνία. Σε απασχολούν τα κοινωνικά θέματα και κατ’ επέκταση τα πολιτικά τεκταινόμενα;
Σαφώς και με απασχολούν, πάρα πολύ μάλιστα. Το εκφράζω και μέσα από τη δισκογραφία και το ρεπερτόριο μου, με τραγούδια που αναφέρονται και σε άλλα θέματα, πέρα από το ερωτικό κομμάτι. Για παράδειγμα το «μονάχα ένα βράδυ», το οποίο γράφτηκε για ένα φίλο μου που χάθηκε εξαιτίας των ναρκωτικών. Στις μέρες μας η χρήση τους δε δικαιολογείται, δε μπορείς όμως να το προβλέψεις. Πρέπει να είσαι στο «χείλος του γκρεμού» για να μπεις σε αυτήν τη διαδικασία και είναι κάτι που το έχω ζήσει από πολύ κοντά. Δεν έχω κάνει εγώ ποτέ χρήση, αλλά ο φίλος μου, τον οποίο έχασα. Δυστυχώς το ζω ακόμα και τώρα, με ένα άλλο πρόσωπο πολύ κοντινό μου. Η εποχή που ζούμε είναι πολύ περίεργη, κυρίως οικονομικά. Θέλεις να ανοίξεις τα φτερά σου να πετάξεις και κάποιος στα κόβει. Ας ελπίσουμε πως το μέλλον θα είναι καλύτερο, κυρίως για τους νέους.


Τι σχεδιάζεις για το άμεσο μέλλον στα επαγγελματικά;
Το κυριότερο είναι ότι επανακυκλοφόρησε το album «Αντίθετη τροχιά», με δύο νέα τραγούδια σε μουσική δική μου, στίχους της Βίκυς Γεροθόδωρου και ενορχήστρωση του Χρήστου Σούμκα, από την εταιρεία Universal. Επίσης το καλοκαίρι θα γυρίσω πάλι την Ελλάδα, δίνοντας συναυλίες, ουσιαστικά θα είναι μια συνέχεια του χειμώνα. Τέλος θέλω να αναφέρω τη συνεργασία μου με τους Going Through, που το είχα μεράκι να τραγουδήσω μαζί τους και πιστεύω πως θα είναι ένα όμορφο πάντρεμα.