«Χάρης Λυμπερόπουλος: Κοντά στον αιώνα – Συνομιλώντας με τον πατέρα μου»: Διηγήσεις από έναν παλαίμαχο αθλητή και αθλητικογράφο

Μια βιογραφία ενός ανθρώπου που έβαλε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον ελληνικό αθλητισμό αλλά και την αθλητική δημοσιογραφία. Μια γλαφυρή προσωπική αφήγηση η οποία διατρέχει ολόκληρο σχεδόν τον 20ό αιώνα, συνδέεται με σημαντικά ιστορικά γεγονότα της Ελλάδας και φωτίζει μεγάλες προσωπικότητες. Αλλά και μια εκ βαθέων εξομολόγηση ενός πατέρα, στην κόρη του στο πρόσωπο της οποίας αντικατοπτρίζονται και τα άλλα μέλη της αγαπημένης του οικογένειας: Όλα αυτά συμπνυκνώνονται αρμονικά στις σελίδες του βιβλίου της Κατερίνας Λυμπεροπούλου  με τίτλο «Χάρης Λυμπερόπουλος: Κοντά στον αιώνα – Συνομιλώντας με τον πατέρα μου» που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Πατάκη έναν μόλις μήνα πριν ο πρωταγωνιστής του να φύγει από τη ζωή, πλήρης ημερών.

Κι ίσως αυτή η κυκλοφορία να ήταν το ιδανικό φινάλε για την γεμάτη ζωή ενός ξεχωριστού ανθρώπου που άφηνε το αποτύπωμά του σε καθετί με το το οποίο καταπιανόταν. Από τον αθλητισμό, τον οποίο εκπροσώπησε επάξια, στα δύσκολα μετακατοχικά χρόνια, ως πρωταθλητής στα αγωνίσματα του πεντάθλου και του άλματος εις μήκος αλλά και ως ποδοσφαιριστής του Πανιωνίου, την αθλητική δημοσιογραφία, που υπηρέτησε επί δεκαετίες παρακολουθώντας σπουδαία παγκόσμια αθλητικά γεγονότα, γνωρίζοντας θρυλικούς αθλητές και πρωτοστατώντας σε πρωτοποριακές για την εποχή του έντυπες αθλητικές εκδόσεις, μέχρι την κοινωνική και κοσμική ζωή της Αθήνας στην οποία συμμετείχε ενεργά ως γνήσιος κοσμοπολίτης.

Το βιβλίο αυτό ξεκίνησε να γράφεται σταδιακά, πριν από είκοσι χρόνια. Συγγραφέας του η αξιόλογη δημοσιογράφος του πολιτιστικού ρεπορτάζ και κόρη του Χάρη Λυμπερόπουλου, Κατερίνα Λυμπεροπούλου η οποία κλήθηκε να ανταποκριθεί σε ένα απαιτητικό διπλό ρόλο: «Το να δουλεύεις μαζί με τον πατέρα σου, ο οποίος είναι επίσης δημοσιογράφος, είναι διασκεδαστικό και διδακτικό ταυτόχρονα. Όταν κάμφθηκε ο πρώτος σκόπελος να τον πείσω να μιλήσει - συμφώνησε για να μην μου χαλάσει το χατίρι -, η ομιλία του ξεπήδησε ως χείμαρρος και σιγά – σιγά σχεδόν όλος ο 20ος αιώνας ξετυλίχθηκε ζωντανός, και εναργής, όπως μόνο μέσα από τα χείλη ανθρώπου που με άριστη μνήμη μιλάει από πρώτο χέρι για τις εμπειρίες του μπορεί να τον ζήσει κανείς - νομίζω μέσα από τρεις βασικές πτυχές: του αθλητή, του δημοσιογράφου και του κοσμοπολίτη-», λέει στο protothema.gr η ίδια.

Όσο για την αφορμή που ξύπνησε μέσα της την επιθυμία να γράψει αυτό το βιβλίο; Ήταν ένα από πολλά και σημαντικά κατορθώματα του πατέρα της: «Ηταν σε κάποια συνάντηση φίλων, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90 που κάποιος από την παρέα μου ζήτησε να τους πω εκείνη την ιστορία με τρία γκολ στον Ολυμπιακό, το λεγόμενο «χατ τρικ» που είχε κάνει ο πατέρας μου παίζοντας με την ομάδα του Πανιωνίου – για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου – και μάλιστα τα πολύ δύσκολα χρόνια της Κατοχής. Ηταν μια από τις ιστορίες που έλεγε ο ίδιος αφήνοντας οικογενειακό και φιλικό ακροατήριο άφωνο – αλλά εγώ συνειδητοποίησα ότι δεν ήξερα χρονολογίες, λεπτομέρειες και το παρασκήνιο που μου ζητήθηκε. Κάπως έτσι αποφάσισα να δοκιμάσω να τον πείσω να ξεκινήσει να λέει στο δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι μου τις καλύτερές του ιστορίες ακολουθώντας χρονολογική σειρά» μάς αποκαλύπτει.

Η ζωή και η επαγγελματική σταδιοδρομία του Χάρη Λυμπερόπουλου υπήρξαν κάτι παραπάνω από πλούσιες και συνδέθηκαν σε σημαντικά γεγονότα του 20ού αιώνα: « Γεννηθείς το 1922, ως παιδί είχε μνήμες από τους πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής και τα «Αρμένικα», τα παραπήγματα που ζούσαν στην Λεωφόρο Συγγρού – σημειωτέον εποχή που οι περισσότεροι δρόμοι της Αθήνας δεν είχαν ασφαλτοστρωθεί. Ως έφηβος στα χρόνια της Κατοχής είχε την ανεμελιά να φωνάζει «αέρα» επί της οδού Νίκης σε δυο οπλισμένους Ιταλούς και από το μυθιστορηματικό κυνηγητό που ακολούθησε να την γλυτώνει μέσα σε μια αποθήκη του θρυλικού «Καφενείου των Παρισίων». Ως νεαρός ρεπόρτερ στην Αθηναϊκή (εφημερίδα που εισήγαγε σημαντικές καινοτομίες όπως γελοιογραφίες στην πρώτη σελίδα) την αποκοτιά να πάρει αποκλειστική συνέντευξη από τον Στρατάρχη Τίτο την ψυχροπολεμική περίοδο των αρχών του ’50 και να μην φύγει από την Γιουκοσλαβία χωρίς να φωτογραφηθεί μαζί του όπως του ζήτησε ο αρχισυντάκτης του («δεν έχεις εικόνα, δεν έχεις τίποτα», του είπε). Ως πρώην πρωταθλητής Ελλάδας του στίβου (1946), την γνώση εκ των έσω του αθλητικού χώρου για να δημιουργήσει μαζί με τους εκλεκτούς του συνεργάτες το πρώτο αθλητικό τετρασέλιδο σε πολιτικό φύλο εφημερίδας το 1968 στην Απογευματινή με εκδότη τον Νάσο Μπότση. Ως έμπειρος αθλητικογράφος να προβλέψει ότι το φαβορί για χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1972 στο Μόναχο, δρομέας Βασίλης Παπαγεωργόπουλος, θα βγει εκτός τελικού και να το κάνει πρωτοσέλιδο με την κυβέρνηση της Χούντας να εκνευρίζεται διότι «σαμποτάρει την Επανάσταση». Κι ως βετεράνος δημοσιογράφος να παραιτείται από την αξιολόγηση των, προς πρόσληψη, αθλητικών συντακτών στην ΕΡΤ το 2014 διότι με τα μακροσκελή βιογραφικά αισθάνθηκε ότι θα αδικήσει κάποιον. «Η δική μου “πρακτική δημοσιογραφία”, η δημοσιογραφία μιας άλλης γενιάς», γράφει, είναι μεν χρήσιμη αλλά υστερεί σε σύγκριση με τους σύγχρονους πανεπιστημιακούς τίτλους σπουδών ή τα μεταπτυχιακά». Εδώ, βέβαια, ο καθένας μπορεί να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει μαζί του…» μάς εξηγεί η Κατερίνα Λυμπεροπούλου.

Στις σελίδες και στο πλούσιο φωτογραφικό υλικό αυτού του βιβλίου θα συναντήσει κανείς αθλητές – θρύλους, όπως ο συναθλητής του στο άλμα εις μήκος και ειρηνιστής, Γρηγόρης Λαμπράκης, που τον έσωσε από βέβαιο θάνατο και εξορία τα χρόνια του εμφυλίου, ο δημοσιογράφος Γιώργος Καβουνίδης, που έκανε από στήθους τη μετάφραση της ομιλίας του Τσόρτσιλ στα ελληνικά όταν εκείνος μίλησε στην πλατεία Συντάγματος μετά το τέλος της Κατοχής το 1944 αλλά και ο Αριστοτέλης Ωνάσης, ο Μάνος Κατράκης και πολλοί ακόμη. Θα βρει επίσης ενδιαφέρουσες διηγήσεις και άγνωστα γεγονότα από ιστορικές διοργανώσεις των Ολυμπιακών Αγώνων που κάλυψε δημοσιογραφικά.

Κυρίως όμως θα γνωρίσει μια πολυδιάστατη προσωπικότητα, με ταλέντο, δημιουργικότητα, κοινωνικότητα αλλά και πείσμα και επιμονή, έναν άνθρωπο που παρέμενε αμετακίνητος στις βασικές αρχές και αξίες του και θέλησε, στο τέλος της ζωής του, να αφήσει αυτό το βιβλίο ως δώρο στην οικογένειά του την οποία θεωρούσε ως το σημαντικότερο επίτευγμα της ζωής του: «Η προφορική αφήγηση των γεγονότων σε κάποιον δικό μου άνθρωπο είναι ο μοναδικός τρόπος με τον οποίο τα βιώματά μου μπορούν να αποκτήσουν κάποιο ενδιαφέρον. Είναι η κληρονομιά που θέλω να αφήσω στα παιδιά και στα εγγόνια μου»!

Ειδήσεις σήμερα:

Συνάντηση Μητσοτάκη - Σασόλι: Μίλησαν για τις κοινές προκλήσεις Ελλάδας και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

Δρομοκαΐτειο: Γιατρός απέτρεπε τρόφιμους κι ασθενείς να εμβολιαστούν

Η οικογένεια Αγγελόπουλου αποχαιρέτησε τον Κωνσταντίνο