Τι παίζουν οι αίθουσες σε Αθήνα-Θεσσαλονίκη

Ο χειρότερος χρυσός φοίνικας που δόθηκε ποτέ , μαζί με την Νάταλι Πόρτμαν να κάνει σεξ χωρίς  δεσμεύσεις, τον Άντονι Χόπκινς να παίζει τον εξορκιστή και τον  Κόλιν Φάρελ να δραπετεύει από  γκούλαγκ.

Αίθουσες στη Αθήνα

Αίθουσες στην Θεσσαλονίκη

( * ) Ο ΘΕΙΟΣ ΜΠΟΥΝΜΙ  ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ ΤΟΥ / LUNG BOONMEE RALUEK CHAT
Του Απισατπόνγκ Βερασεθακούλ, Μεταφυσικό art δράμα φαντασίας, 2010, Ταϊλάνδη / Ην. Βασίλειο / Γαλλία / Γερμανία / Ισπανία / Ολλανδία. 1 ώρα και 54 λεπτά.

Στα αγγλικά η λέξη «cool» (Bερασεθα – cool) σημαίνει δροσερό, και στην αργκό που χρησιμοποιούμε και στα ελληνικά, μεταφράζεται ως «άνετος». Ως εδώ καλά. Έχω την εντύπωση όμως, ότι στα ταϊλανδέζικα, το «cool», μεταφράζεται ως «κουλή» αφ’ ενός, και στην αργκό, ως «είμαι τόσο κουλή και άνετη που στα απ’ αυτά μου αν ενδιαφέρει κανέναν η ταινία μου εφ’ όσον είναι τέχνη και πήρε τον Χρυσό Φοίνικα στις cool Κάνες».  Τα πάντα μπορεί σε συγκεκριμένο πλαίσιο να αποκτήσουν την χρυσοποίκιλτη αύρα της τέχνης, ακόμα και αν κοπρίσω και με έχουν πληρώσει για να το κάνω και το σκατουλάκι μου βγει σε σχήμα μαϊμούς. Δεκτό. Όπως δεκτοί και οι εσωτερικοί εγκεφαλικοί συνειρμοί του καθ’ ενός, οι μεταφυσικές του ανησυχίες και τα λοιπά. Από κει και πέρα όμως, δεκτή και η δική μου ανικανότητα, να προσπαθήσω να γίνω μέτοχος στον καλλιτεχνικό αυτισμό ενός τύπου που αντιμετωπίζει τόσο σοβαρά την περίπτωση του μεγαλείου του, ώστε νομίζει πως είμαι υπόχρεωμένος να τον θαυμάσω επειδή με βιάζει με τους αργόσυρτους κινηματογραφικούς ρυθμούς του για δύο ώρες προκειμένου να κοινωνήσω τον θεσπέσιο κόσμο του. Ομολογουμένως, υπάρχουν στιγμές στην ταινία, που με κάνουν να αμφισβητώ την ικανότητά μου να διεκδικήσω φέτες πνευματικού μεγαλείου, του τύπου «πόσο μαλάκας είμαι τελικά;» όμως επειδή μεγαλώνω, προτιμώ να απευθύνω την ερώτηση στον ίδιο τον ταϊλανδό οτέρ, κι ας μου την απαντήσει με άλλη μια art installation, γιατί αυτό εδώ μεσ’ τη βλακεία μου, μπορεί ως πνευματική και διαλογιστική εμπειρία να είναι και αριστούργημα, για σινεμά  όμως δεν το νογάω. Αν το ξαναδώ σε ασιατικό ναό που έχουν ανάψει λιβάνια και με μαστουρώνουνε, μπορεί και να το προσκυνήσω. Υπόθεση της ταινίας; Ποια υπόθεση; Η ποίηση και το μεγαλείο του δημιουργού, δεν έχουν υπόθεση. (σ.σ. Υπάρχει σοβαρή περίπτωση αν του χρόνου με ρωτήσετε τη γνώμη μου για την ταινία να σας πω ότι είναι αριστούργημα, αλλά αυτό είναι του χρόνου και γω θα χω κόψει το αλκοόλ. )– Τ.Θ.



( ** )ΣΤΗΝ  ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΜΩΝΑ  / WINTER’S BONE

Της Ντέμπρα Γκράνικ. Δραματικό θρίλερ, 2010, Η.Π.Α. 1 ώρα και 40 λεπτά.



Οι αμερικάνοι ανεξάρτητοι  εναλλακτικοί το λάτρεψαν. Εγώ πάλι, βρήκα την ευκαιρία στη διάρκειά του και έστειλα πέντε έξι απειλητικά μηνύματα από το κινητό μου σε πρώην γκόμενους τύπου «μην με αφήνεις Ντορή μου θα φαρμακωθώ» επειδή βαριόμουνα και δεν είχα τι να κάνω. Αντικειμενικά, σε επίπεδο ατμόσφαιρας και λεπτομέρειας και ζωής στον πιο λερωμένο πάγο της μιζέριας, είναι υπέροχη δουλειά. Και σαν ιστορία πολλά υποσχόμενη και ερμηνευτικά δουλεμένη. Όμως όταν προκειμένου να σου γίνει βίωμα συναισθηματικό η ψυχική ερημότητα, σούρνεις το ταινιάκι από χρονικό κενό σε χρονικό κενό, βαυκαλιζόμενος με τη γοητεία της παρακμής, τότε το κινηματογραφικό, περιθωριακό ποίημα σου μπορεί κάλλιστα να κατηγορηθεί και ως απλά γραφικό. Κοπελούδα με μάνα ψυχιατρική περίπτωση και δύο μικρά αδελφάκια, σε  δημοτολόγιο νεκρής χιονισμένη γη στα δάση και τα άγρια βουνά (υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας η Τζένιφερ Λόρενς) που κατοικείται μόνο από  σκουπίδια της ζωής και φαφούτηδες εμπόρους ναρκωτικών, ψάχνει να βρει τον εξαφανισμένο υπόδικο πατέρα της για να μην της πάρουν το υποθηκευμένο σπίτι και αφού φάει πολύ ξύλο, βρίσκει μια μακάβρια αλλά αποτελεσματική χείρα βοηθείας. – Τ.Θ.



( * ) ΜΠΙΛΟΜΠΑ / BILOBA

Της Σοφίας Παπαχρήστου. Κομεντί, Ελλάδα, 2009. 1 ώρα και 35 λεπτά

Ένας Άγγλος μηχανικός, βρίσκεται ξαφνικά και κόντρα στη θέλησή του στην Πέρα Κάσσιρο για να φέρει εις πέρας ένα κατασκευαστικό έργο. Σταδιακά όμως γνωρίζει κι αγαπά το νησί και τους κατοίκους του, παρά ή εξαιτίας των ιδιαιτεροτήτων τους. Έχει μια ανεμελιά και μια θαλασσινή αύρα η ταινία, αλλά απουσιάζει πλήρως η συνοχή και η αίσθηση κατεύθυνσης. Αντ’ αυτού κυριαρχεί μια αταξία (όχι από τις χαριτωμένες), σκόρπιοι, ελάχιστα ενδιαφέροντες χαρακτήρες, μια παιδική προχειρότητα και μια περιττά «μαγικο-ρεαλιστική» κλιμάκωση. –Ε.Χ.



( *** ) THE WAY BACK

Του Πίτερ Γουίαρ. Δραματική περιπέτεια, ΗΠΑ, 2010. 2 ώρες και 13 λεπτά

Μια ομάδα φυλακισμένων σε γκούλαγκ, δραπετεύουν και πρέπει να περάσουν τα μύρια όσα για να βρεθούν από τη Σιβηρία στην Ινδία (!) με τα πόδια. Ο Γουίαρ είναι μεγάλος  και τρανός σκηνοθέτης: έχει στα  χέρια του μια κατεξοχήν εξωπραγματική ιστορία, η οποία όμως έχει γίνει τόσο μπανάλ εξαιτίας των πολλαπλών κινηματογραφικών (και όχι μόνο) εκδοχών της. Αφού ξεπερνά αυτή τη σκόπελο και σε κάνει να ενδιαφερθείς, στη συνέχεια καταφέρνει να ζεστάνει ένα παράταιρο σύνολο, που συμπεριλαμβάνει τον ελάχιστα αναπτυγμένο κεντρικό χαρακτήρα του «αρχηγού» Τζιμ Στέρτζες, καθώς και τον άξιο μεν, παγιδευμένο στη δημόσια εικόνα του δε, Κόλιν Φάρελ. Κυρίως όμως, προσωπικά αγαπώ το πώς ο Γουίαρ αντιλαμβάνεται και κινηματογραφεί τη φύση και το ανθρώπινο σώμα και συναίσθημα μέσα σ’ αυτή. Μπορεί το «Way Back» να μην είναι η καλύτερη του ταινία, αλλά στο τέλος ο άτιμος με έκανε να κλάψω. –Ε.Χ.
 

ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΙΠΑ

Η ΤΕΛΕΤΗ  / THE RITE

O Άντονι Χόπκινς παίζει τον «Εξορκιστή» με τουπέ Χάνιμπάλ Λέκτορ, και το κοινό δαιμονίζεται από βαρεμάρα.  


ΟΙ  ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ ΔΑΣΟΥΣ: ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΟ  ΤΣΙΡΚΟ / OPEN SEASON 3
Κινούμενο. Σχέδιο. Πλάκα. Έχει. Ως. Εκεί. Όμως. Πόσο? Χρονών? Είσαι? Βαριέμαι.


ΣΕ  ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο  ΚΟΣΜΟΣ / KUHLE WAMPE
Το έχει γράψει ο  Μπέρτολτ Μπρεχτ. Το σκηνοθέτησε ο Ζλάταν Ντούντοφ. Είναι γερμανικό και ασπρόμαυρο του
1932. Θεωρείται το μοναδικό αριστούργημα σοσιαλιστικού ρεαλισμού γερμανικής προέλευσης.


ΜΟΝΟ  ΤΟ ΣΕΞ ΔΕ ΦΤΑΝΕΙ / NO STRINGS ATTACHED


Η Νάταλι Πόρτμαν με το γοητευτικό καυλοράπανο Άστον  Κούτσερ στους ρόλους δύο νέων που αποφασίζουν να έχουν μόνο σεξουαλική επαφή αλλά στην πορεία τους βγαίνει και το συναίσθημα.
ΟΣΚΑΡ