«Ευτυχώς, δυστυχία» του Ρωμανού Καπέλη: Ένα βιβλίο για τις ημέρες της καραντίνας

«Ευτυχώς, δυστυχία» είναι το πρώτο συγγραφικό έργο του Ρωμανού Καπέλη (εκδόσεις «Οδός Πάνος»), που έχει ήδη συγκεντρώσει θετικές κριτικές και είναι ευκολοδιάβαστο και ευχάριστω μέσα στις ημέρες εγκλεισμού της πανδημίας.

Πρόκειται για ένα βιβλίο που πραγματεύεται τη θεοποίηση της ευτυχίας και προσπαθεί εμπράκτως να τη χλευάσει.

Ο Ρωμανός Καπέλης είναι γεννημένος το 1996 σπουδάσει Πολιτική και Μάνατζμεντ στο Πανεπιστήμιο του Λέστερ, αλλά παράλληλα δοκιμάζει τις δυνάμεις του για πρώτη φορά στη λογοτεχνία με έναν παρατεταμένο μονόλογο ο οποίος ενώ μοιάζει να απευθύνεται εις εαυτόν, καταφέρνει να υπερβεί τα όρια της αυτοβιογραφίας ή μιας ναρκισσιστικής προβολής του εγώ, προσκαλώντας να λάβουμε ενεργά μέρος στο λογοτεχνικό του παιχνίδι.

Σύμφωνα με τον συγγραφέα, η ηλιθιότητα του σύγχρονου ανθρώπου να κυνηγάει την απόλαυση και την ευημερία παραποιείται από τον προύχοντα πρωταγωνιστή (Αντόν) που επιλέγει την ακριβώς αντίθετη πορεία, να επιλέγει να δυστυχήσει.

Ένας εριστικός, χαρισματικός νέος που τα έχει όλα και αποφασίζει να πάει ενάντια στη φυσική πορεία του ανθρώπου, να διαπράξει μία ύβρις απέναντι στην ανθρωπότητα και να δυστυχήσει.

Μία σύγχρονη τραγωδία που ξεκινά όπως όλες με μία ύβρις και συνεχίζει παραποιώντας άτις, νέμεσις και τίσις. Μέσω του ταξιδιού, ο Αντόν γίνεται ο φιλεύσπλαχνος μισάνθρωπος που αντιμετωπίζει ένα δίπολο χείριστης ψυχικής υγείας και ισχυρής δημιουργικότητας. Ταυτόχρονα επιδιώκεται μία αποδόμηση της λογοτεχνίας, μία συνεχόμενη εναλλαγή του Αντόν από πρωταγωνιστή σε συγγραφέα, σαν έρμαιο της μοίρας και ταυτόχρονα υπεύθυνο αυτής.

Περιληπτικά η πλοκή σύμφωνα με τον συγγραφέα:

Τι υποτιμητικό αίτημα, να με υποχρεώνουν να αποτυπώσω περιληπτικά το έργο μου; Ανδραγάθημα, όχι απλό έργο.
Είμαι ο Άντον, ο αφηγητής και συνάμα πρωταγωνιστής του διηγήματος. Ο συγγραφέας επέλεξε να σας μεταφέρω εγώ την περίληψη -πήρα αυτή την απόφαση ώστε να αποδοθεί καλυτέρα η αισθητική του βιβλίου και απολογούμαι εκ των προτέρων για την παραδοξότητα των απόψεων του πρωταγωνιστή μου- μη με διακόπτεις!

Είμαι ο Άντον, ένας εκλεπτυσμένος καλλιτέχνης που δυστυχώς δεν έχει γευθεί ποτέ το πηχτό και πικρό υγρό της αποτυχίας. Είμαι απολυτά επιτυχημένος σε ότι έχω προσπαθήσει. Είμαι από καλή κι ευκατάστατη οικογένεια. Μη σκέφτεστε πονηρά, έχω εξαιρετικές σχέσεις με όλη μου την οικογένεια. Διαθέτω εγκάρδιους φίλους. Σεξουαλικά επιτυχημένος και ποθητός. Συνοπτικά, για να μιλήσω στη γλώσσα σας, αποτελώ τον ορισμό της μοντέρνας επιτυχίας. Δυστυχώς, αυτό δεν είναι αρκετό.

Από τις πρώτες σελίδες σας γνωστοποιώ την επιθυμία μου να αφήσω το στίγμα μου στην ανθρωπότητα "φράση από το βιβλίο που εξηγεί το στόχο για μεγαλείο". Όλοι οι ογκόλιθοι της δυτικής σκέψης βίωσαν μια μορφή δυστυχίας.

Πρόκειται λοιπόν για εάν ταξίδι από την ευτυχία στη δυστυχία ή από τη δυστυχία της ευτυχίας στην ευτυχία της δυστυχίας ή κάτι παρεμφερές που δεν καταφέρνω ποτέ να καταλήξω κατά τη διάρκεια του βιβλίου.

Όπως και να ‘χει, ξεκινώ εάν ταξίδι τρέλας και αυτοτιμωρίας με σκοπό να καταλήξω στη δημιουργία ενός μεγαλειώδους έργου. Φεύγω για το Λέστερ, εάν αντιαισθητικό μέρος οπού η ασχήμια είναι βίτσιο. Παχαίνω, δε μιλάω με ανθρώπους, δεν επικοινωνώ με τον έξω κόσμο και αυτοτιμωρούμαι συχνά πυκνά.

Παράλληλα, τα κείμενα μου βελτιώνονται και αποκτούν το πολυπόθητο στοιχείο της θλίψης. Βρίσκομαι σε δίλημμα αν πρέπει να συνεχίσω να βουλιάζω στο βούρκο της εξαγνισμένης αυτοκαταστροφής καθώς περνάω από κρίσεις πανικού, ταχυκαρδίες, οράματα, κλάματα, περισσότερη αυτοτιμωρία και μια νεκρή γάτα.

Βιώνω ένα αλλεπάλληλο μπρος πίσω χωρίς να μπορώ να διαλευκάνω τι πραγματικά θέλω. Γίνομαι μισάνθρωπος. Αποκτώ μια ιδιότροπη φιλοσοφία γαλουχημένη από ορθολογισμό, Νίτσε και ντελίριο μεγαλείου. Κηρύττω μια νέα εποχή για τον άνθρωπο, μια στιγμή που δε θα στοχεύουμε στην προσωπική ευτυχία αλλά στην εξέλιξη του είδους. Πάρα τρίχα αποφεύγω τον γκεμπελικό προσανατολισμό και εκπέμπω το φως του Νέου Ανθρώπου που δεν κρίνει από χρώμα, φυλή ή φύλλο αλλά από εξυπνάδα.

Κάποιοι κακόβουλοι θα συμπεραίναν πως θέλω να είμαι ο νέος Χρίστος αλλά κάνουν λάθος καθώς αποφασίζω να σκοτώσω την αδερφή μου που είναι παράδειγμα ευτυχίας κι όχι να θυσιαστώ εγώ.

Το τελευταίο μέρος του βιβλίου με βρίσκει πίσω στην Αθηνά. Δυστυχισμένος αλλά ορθολογιστής με διαμορφωμένη φιλοσοφία, αποφασίζω πως πρέπει συμβολικά να θυσιάσω την επιτομή της ευτυχίας, την αδερφή μου, ώστε η ανθρωπότητα να γυρίσει σελίδα. Μοιάζει πολύπλοκο αλλά είναι απολύτως απλό αν διαβάσετε τους συλλογισμούς μου στο ανδραγάθημα που συνοψίζω.

Το τελευταίο κεφάλαιο πρόκειται για μια ανασκευή αρχαίας ελληνικής τραγωδίας σε σύγχρονο τόνο. Οφείλω να ζητήσω προκαταβολικά συγγνώμη καθώς ο ηλίθιος ο συγγραφέας, δεν ονόμασε την αδερφή μου Ιφιγένεια αλλά Αριάδνη.
Γυρνάω ταπεινωμένος στο σπίτι στην Αθηνά και συνειδητοποιώ πως κάνεις δεν γνωρίζει τον ψυχοσύνθεσή μου. Στην Αθηνά έχουμε φιλοσοφικές συζητήσεις με την αδερφή μου περί ευτυχίας, δυστυχίας, καλού και κακού. Είμαι επιθετικός και βουτάω σε παραληρήματα επιώ της ιδεολογίας μου, δημιουργώντας εάν εξουθενωτικό σκηνικό ψυχολογικού πολέμου απέναντι στην καλοκάγαθη αδερφή μου.

Κάποια στιγμή, υστέρα από φιλονικίες, διαφορά σχέδια για τη δολοφονία της και σύνταξη του ιδεολογικού πλαισίου της θυσίας, καίω μερικές ζωγραφιές της στο τζάκι, χαιρέκακη πράξη, το παραδέχομαι αλλά είμαι σε μια αβάσταχτη και απελπιστική ανάγκη για δικαίωση. Έχω φτάσει σε ένα εξουθενωτικό τέλμα οπού είτε θα τη σκοτώσω είτε θα αυτοκτονήσω, σα γνήσιος μοντέρνος άνθρωπος του Καμί.

Ειδήσεις σήμερα:

Εξομολόγηση-σοκ: Ο ηθοποιός Γκάμπριελ Μπερν περιγράφει πώς κακοποιήθηκε από ιερέα στα 11 του!

Το εύστοχο σκίτσο των βρετανικών Times για το τι περιμένει τον Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο

Δερμιτζάκης (ΘΕΜΑ 104,6): Γιατί δεν πρέπει να πάμε σε λογική «ακορντεόν» για το lockdown