ENTER: Νέα έργα σημαντικών δημιουργών στο πρόγραμμα του Ιδρύματος Ωνάση

Iδρυτικά μέλη από σπουδαίες θεατρικές κολεκτίβες (Forced Entertainment, Rimini Protokoll), βραβευμένοι καλλιτέχνες, ανερχόμενοι κινηματογραφιστές, ιδιαίτερα σχήματα μουσικής-περφόρμανς, μπαλόνια που κάνουν μοναχικές βόλτες στους δρόμους του Παρισιού, ένα πλάσμα που στοχάζεται περπατώντας στο Κουκάκι, μια μπάντα που συνθέτει ένα μουσικό κομμάτι από απόσταση στο Λος Άντζελες, ένα ζευγάρι που αγαπιέται στη νέα πραγματικότητα...: Αυτές θα είναι κάποιες μόνον από τις ιδιαίτερες εικόνες που θα δούμε την επόμενη εβδομάδα στο πλαίσιο του διαδικτυακού προγράμματος ΕΝΤΕR του Ιδρύματος Ωνάση. Πρόκειται για νέα έργα καραντίνας τα οποία δημιουργούν καλλιτέχνες από διάφορες γωνιές του κόσμου μέσα σε 120 μόλις ώρες.

O κινηματογραφιστής Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi σε δυστοπικές εποχές (Touch me), ο σκηνοθέτης Σίμος Κακάλας αναρωτιέται τι νόημα έχει ένα σύμπαν που δεν υπάρχει κανείς να το παρατηρήσει (Destination Acropolis), ο Daniel Wetzel (Rimini Protokoll) παρατηρεί τι είδους ιστορίες θα μπορούσαν να μας διηγηθούν οι καρτέλες με τις οδηγίες ασφαλείας των αεροπλάνων την εποχή της ακινησίας (Safety Cards 2.0), ο βραβευμένος με Marcel Duchamp 2019,  Eric Baudelaire μας παραδίδει την περιπέτεια ενός φουσκωμένου γαντιού ατομικής προστασίας τον καιρό του κορωνοϊού (The Glove). Οι Tim Etchells, Jim Fletcher και Chris Thorpe σχολιάζουν με κωμικό τρόπο την εξουσία, τη θνητότητα και την αυταπάτη (We are the King of Ventilators), οι ITCHY-O κάνουν μια επίκληση στους θεούς το βράδυ που το φεγγάρι βρίσκεται στο σημείο της ελάχιστης απόστασής του από τη Γη (Milk Moon Rite), ενώ οι Ethan Lipton & his Orchestra μετέτρεψαν σε νότες τις σκέψεις ενός ανθρώπου σε συνθήκες καραντίνας (Sleep Train).

Διατίθενται ήδη έργα σημαντικών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο που ανήκουν σε διάφορες γενιές και καλλιτεχνικά πεδία: Isabella Rossellini & Paul Magid, Ziad Antar, Μαρία Παπαδημητρίου, Αντώνης Φωνιαδάκης, Βασίλης Κεκάτος, Ευθύμης Φιλίππου, Σίμος Κακάλας, Δημήτρης Καραντζάς, Εύη Καλογηροπούλου, Kareem Kalokoh, Λένα Κιτσοπούλου, Κωστής Σταφυλάκης & Τεό Τριανταφυλλίδης & Αλέξης Φιδετζής, Akira Takayama, Risa Puno & Avi Dobkin, Ηλίας Αδάμ, Στέφανος Τσιβόπουλος, 600 HIGHWAYMEN, Maria Antelman, Kimberly Bartosik, Annie Dorsen, Emily Johnson, Kathryn Hamilton (Sister Sylvester), Radiohole, RootlessRoot, QUEENSBOUND 2020 (Nadia Q. Ahmad, Rosebud Ben-Oni, Pichchenda Bao, Nana Brew-Hammond, Jared Harel, Abeer Y. Hoque, Joseph O. Legaspi, Robert Ostrom, KC Trommer), Samita Sinha, Frisly Soberanis, Alina Tenser & Gabo Camnitzer, Xin Liu, Madeline Best & Brian Rogers, Tei Blow, keyon gaskin, Dynasty Handbag, Annie-B Parson.

Τις επόμενες μέρες θα προστεθούν νέα πρωτότυπα έργα, από τους Έφη Μπίρμπα & Άρη Σερβετάλη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Γιάννη Μανταφούνη, Χρήστο Σαρρή, Kat Valastur και πολλούς ακόμα διεθνείς καλλιτέχνες και οργανισμούς, ενώ η λίστα συνεχώς μεγαλώνει. Ο καθένας μόνος του, αλλά τελικά όλοι μαζί, δημιουργούν μια σειρά έργων που διακτινίζονται από το δικό τους στο δικό μας σαλόνι, διαμηνύοντας έτσι πως η τέχνη δεν πρέπει να σταματά ποτέ, όποιοι και αν είναι οι περιορισμοί.

Αναλυτικό πρόγραμμα
Γιώργος Ζώης, Touch me
Video | Διάρκεια: 8΄30΄΄
Σε ένα μακρινό μέλλον, όπου το νερό και ο αέρας είναι μολυσμένα και οι άνθρωποι απαγορεύεται να αγγίζονται, ένα κορίτσι και ένα αγόρι αποφασίζουν να πάνε σε μια παραλία. Ο Γιώργος Ζώης δημιουργεί ένα ερωτικό sci-fi που στοχάζεται για τη ζωή και τις ανθρώπινες σχέσεις με χιούμορ και τρυφερότητα. Η μικρού μήκους ταινία του ισορροπεί περίτεχνα ανάμεσα στο όνειρο και τον εφιάλτη, την πραγματικότητα και τη δυστοπία, την απομόνωση και την εγγύτητα.
Για την ταινία που ετοίμασε για το ENTER, ο σκηνοθέτης επιστράτευσε τη συνεργάτιδά του και κινηματογραφίστρια Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη και τους νέους ταλαντούχους χορευτές, Δάφνη Αντωνιάδου και Αλέξανδρο Βαρδαξόγλου, τους οποίους είχαμε δει πρόσφατα να χορογραφούν και να ερμηνεύουν το Vanishing Point στο Φεστιβάλ Νέων Χορογράφων 7, τον Φεβρουάριο του 2020 στη Μικρή Σκηνή. Χρησιμοποιεί επίσης τα κοστούμια από την ταινία του, Third Kind, κλείνοντάς μας το μάτι με μια αναφορά στο μεταποκαλυπτικό sci-fi θρίλερ του, που είχε κάνει πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του 71ου Διεθνούς Φεστιβάλ των Καννών.
Ο σκηνοθέτης Γιώργος Ζώης γεννήθηκε το 1982 και ζει στην Αθήνα. Σπούδασε εφαρμοσμένα μαθηματικά και φυσικές επιστήμες στο ΕΜΠ και σκηνοθεσία κινηματογράφου στη Σχολή Καλών Τεχνών του Βερολίνου. Οι ταινίες του έχουν διαγωνιστεί στα σημαντικότερα διεθνή φεστιβάλ (Κάννες, Βενετία, Ρότερνταμ, Τέλιουραϊντ, Παλμ Σπρινγκς, Κλερμόν Φεράν) και έχουν τιμηθεί με πολλά βραβεία και διακρίσεις παγκοσμίως. Στην Ελλάδα έχει κερδίσει το βραβείο καλύτερης μικρού μήκους ταινίας για το Casus Belli και το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη για το Interruption, από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου. Επίσης, ήταν υποψήφιος για το βραβείο σκηνοθεσίας της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου με την ταινία του Τίτλοι Τέλους, ενώ έχει διατελέσει μέλος της επίσημης κριτικής επιτροπής για το «Λιοντάρι του Μέλλοντος» στο 74ο Διεθνές Φεστιβάλ της Βενετίας.
 

Σκηνοθεσία: Γιώργος Ζώης
Σενάριο: Γιώργος Ζώης, Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη
Παίζουν: Δάφνη Αντωνιάδου, Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιάννης Κανάκης, Γιάννης Καραμπάτσος
Ενδυματολογία: Χριστίνα Λαρδίκου
Ήχος: Dario Le Bars
Μοντάζ: Γιάννης Χαλκιαδάκης, Λεωνίδας Παπαφωτίου
Οργάνωση παραγωγής: ΚλεόΜίλτο
Τίτλοι: Θοδωρής Ζιγκίρης
VFX: Γιώργος Αλαχούζος
Ευχαριστίες: Μαριάνα Μπίστη, Νεφέλη Καπόν, Σαντέ Αγκιλάρε, Αντιγόνη Ρώτα, Μάρλι Αλιφέρη
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση
 
Κατάλληλο άνω των 18 ετών, περιέχει σκηνές ερωτικού περιεχομένου
 
Σίμος Κακάλας, Destination Acropolis
Video | Διάρκεια: 3΄55΄΄
 
Ένα πλάσμα που περπατάει στην άδεια Δημητρακοπούλου. Μια διαδρομή που εκτείνεται στην καρδιά μιας συνοικίας ανάμεσα σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα, κάδους απορριμμάτων, πολυκατοικίες χωρίς ίχνος ζωής και πουλιά που πετούν αμέριμνα.
Ο Σίμος Κακάλας, στο δεύτερο βίντεό του για το ENTER, χρησιμοποιεί το Google translate για να μεταφράσει κείμενα που βρήκε γραμμένα σε «τοίχους» ανθρώπων την περίοδο της καραντίνας, ως μεταφορές της καθημερινής ζωής που αποκτούν μια άλλη σημασία σε αυτή την παράξενη συνθήκη. Ένα τυχαίο ποστ αποκτά φουτουριστική απόχρωση και, με την αρωγή των αλγορίθμων, εκφράζει κατά λάθος μια παραμορφωμένη, δυστοπική εικόνα του παρόντος.
 
«Σταμάτα να ελπίζεις. Άνοιξες το κουτί της Πανδώρας και τώρα στο τέλος περιμένεις να βγει και η Ελπίδα. Μην περιμένεις τίποτα, τίποτα δεν θα αλλάξει. Φύγε. Κουνήσου. Χόρεψε. Χρησιμοποίησε το σώμα σου. Να παράγεις δράση, αυτό να κάνεις, οποιαδήποτε δράση. Αρκεί να μην πιστέψεις ποτέ στην ελπίδα. Το σπίτι που έχτισες, θα πέσει πάνω σου, γιατί απλά σάπισε και θα πέσει. Είναι βέβαιο. Στο λένε οι νόμοι της φύσης. Φύγε ή βάλ’ του φωτιά. Σταμάτα, όμως, να ελπίζεις» είπε στον εαυτό του ο ήρωας του έργου μια μέρα και έφυγε με άλογο πολύ μακριά μέσα στην πόλη.
 
Ο Σίμος Κακάλας γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1973 και αποφοίτησε από τη Δραματική Σχολή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), στο οποίο εργάστηκε από το 2000 έως το 2004 ως ηθοποιός και βοηθός σκηνοθέτη. Το 1996 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του θεατρικού οργανισμού «Νέες Μορφές», όπου εργάστηκε κυρίως ως ηθοποιός. Το 2003 ίδρυσε και διηύθυνε την Εταιρεία Θεάτρου «Χώρος», μέσα από την οποία πραγματοποίησε έρευνα και σκηνοθέτησε τα κυριότερα πρότζεκτ του μέχρι το 2017. Και με τις δύο αυτές ομάδες υπερασπίστηκε ένα θέατρο φτωχών μέσων και σωματικότητας, ποιητικού λόγου και διάδρασης. Έκτοτε εργάζεται ως ανεξάρτητος θεατρικός σκηνοθέτης και έχει συνεργαστεί με οργανισμούς στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δουλεύοντας με μάσκες, κούκλες, βίντεο προβολές και ζωντανή μουσική επί σκηνής, είναι σε συνεχή αναζήτηση αφηγήσεων και τεχνικών. Ως δάσκαλος υποκριτικής, από το 1995 έχει διδάξει σε αναρίθμητες σχολές και έχει οργανώσει εργαστήρια σε όλη την Ελλάδα.
 
Σκηνοθεσία: Σίμος Κακάλας
Κατασκευή πλάσματος: Μάρθα Φωκά
Μοντάζ: Δώρα Καλακίδου
Κάμερα: Διδώ Γκόγκου
Ερμηνεύει ο Σίμος Κακάλας
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση
 
Eric Baudelaire, The Glove
Video | Διάρκεια: 8΄
 
Ένα έγκλειστο λαστιχένιο γάντι κάνει απόδραση στον κόσμο σε περίοδο πανδημίας. Η περιπλάνησή του μέσα σε μισοάδειους δρόμους έχει για ηχητικό υπόβαθρο μια πρωτότυπη μουσική επένδυση, αυτοσχεδιασμένη από τον Alvin Curran. Όπως αναφέρει ο δημιουργός του, Eric Baudelaire: «Καμιά φορά νιώθεις σαν ένα φουσκωμένο γάντι ατομικής προστασίας και σχεδόν θέλεις να πηδήξεις από το παράθυρο.»
Ο Ερίκ Μπωντλαίρ (γενν. 1973) είναι εικαστικός καλλιτέχνης και κινηματογραφιστής, που ζει στο Παρίσι. Μετά από σπουδές πολιτικών επιστημών, καθιερώθηκε ως εικαστικός με μια ερευνητική καλλιτεχνική πρακτική που ενσωματώνει μέσα όπως φωτογραφία, εκτυπώσεις και βίντεο. Από το 2010, ο κινηματογράφος έχει κεντρική θέση στη δουλειά του. Οι μεγάλου μήκους ταινίες του, Un Film Dramatique (2019), Also Known As Jihadi (2017), Letters to Max (2014), The Ugly One (2013) και The Anabasis of May and Fusako Shigenobu, Masao Adachi and 27 Years Without Images (2011), έχουν προβληθεί ευρύτατα σε κινηματογραφικά φεστιβάλ (μεταξύ άλλων, Λοκάρνο, Τορόντο, Νέας Υόρκης, FID Μασσαλίας και Ρότερνταμ), ενώ η πρώτη του ταινία συμμετείχε και στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 2011. Όταν προβάλλονται στο πλαίσιο εκθέσεων, οι ταινίες του είναι τμήματα ευρύτερων εγκαταστάσεων που περιλαμβάνουν έργα σε χαρτί, περφόρμανς, εκδόσεις και δημόσια προγράμματα, σε πρότζεκτ όπως το APRÈS στο Centre Pompidou στο Παρίσι ή το The Secession Sessions, που ταξίδεψε στο Berkeley Art Museum, στο Bétonsalon του Παρισιού, στην Kunsthall του Μπέργκεν και στη 12η Μπιενάλε της Σάρζα (ΗΑΕ). Ο Μπωντλαίρ έχει παρουσιάσει ατομικές εκθέσεις στο Witte de With (Ρότερνταμ), στο Fridericianum (Κάσελ), στο Beirut Art Center (Βηρυτός), στο Gasworks (Λονδίνο) και στο Hammer Museum (Λος Άντζελες), ενώ έχει συμμετάσχει στην Μπιενάλε του Μουσείου Whitney το 2017 (Νέα Υόρκη), στην Τριενάλε της Γιοκοχάμα το 2014, στη Mediacity της Σεούλ το 2014 και στην Μπιενάλε της Ταϊπέι το 2012. Έργα του περιλαμβάνονται στις συλλογές του Μουσείου Βασίλισσας Σοφίας στη Μαδρίτη (Museo Reina Sofia), του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης στη Βαρκελώνη (MACBA), του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης στη Νέα Υόρκη (MoMA), του Κέντρου Πομπιντού στο Παρίσι και του M+ στο Χονγκ Κονγκ. Το 2019 τιμήθηκε με υποτροφία του Ιδρύματος Guggenheim και με το βραβείο Marcel Duchamp.
 
Μια ταινία του Eric Baudelaire
Πρωτότυπη μουσική: Alvin Curran
Μοντάζ: Claire Atherton
Εμφανίζεται ο Jibril Baudelaire
Copyright: Poulet-Malassis Films
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση
 
Tim Etchells - Jim Fletcher - Chris Thorpe, We are the King of Ventilators (Είμαστε ο Βασιλιάς των Αναπνευστήρων)
Διάρκεια: 9΄
 
Το We are the King of Ventilators είναι μια συναρπαστική και προφητική περφόρμανς σε κάμερα, από τον Τζιμ Φλέτσερ, σε σκηνοθεσία του Τιμ Έτσελς, πάνω σε κείμενο του Κρις Θορπ. Το έργο παίρνει μια φράση σχετικά με την αμερικανική παραγωγή αναπνευστήρων, που επαναλαμβάνεται από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ, Donald Trump, στη διάρκεια της επιδημίας του Covid-19, και την τοποθετεί σε ευθεία αντιπαραβολή με πρωτότυπο υλικό, για να δημιουργήσει έναν κωμικό και ανησυχαστικό στοχασμό πάνω στην εξουσία, τη θνητότητα και την αυταπάτη.
 
Ο Tim Etchells είναι καλλιτέχνης, σκηνοθέτης και συγγραφέας, εγκατεστημένος στο Ηνωμένο Βασίλειο, το έργο του οποίου διατρέχει τα πεδία της περφόρμανς, των εικαστικών τεχνών και της μυθοπλασίας. Έχει εργαστεί σε διάφορα περιβάλλοντα, όπως στη διεθνώς αναγνωρισμένη ομάδα περφόρμανς από το Σέφιλντ, Forced Entertainment, της οποίας είναι επικεφαλής. Το 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις And Other Stories η συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο Endland. Ο Έτσελς έχει συνεργαστεί με τη Στέγη στο Fast Forward Festival 3, με το πρότζεκτ του με αφίσες And For The Rest, ενώ δική του είναι και η εγκατάσταση που κοσμεί το εξωτερικό του κτιρίου της Στέγης με τίτλο All we have.
Ο Chris Thorpe είναι θεατρικός συγγραφέας και περφόρμερ από το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Ως θεατρικός συγγραφέας έχει συνεργαστεί πρόσφατα με το Royal Exchange (Λονδίνο), το Unicorn Theatre (Μάντσεστερ) και το Royal Court του Λονδίνου, για λογαριασμό του οποίου δουλεύει πάνω σε μια ανάθεση των εκδόσεων Methuen Drama για την κλιματική αλλαγή. Συνεργάζεται σε τακτική βάση με τη Rachel Chavkin, την ομάδα mala voadora, τους Third Angel, τη Yusra Warsama, τη Hannah Jane Walker, τη Rachel Bagshaw και τον Javaad Alipoor.
Ο περφόρμερ Jim Fletcher είναι ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας New York City Players μαζί με τον Richard Maxwell, με τον οποίο συνεργάζεται για πάνω από είκοσι χρόνια. Συμμετέχει επίσης στη διεθνώς αναγνωρισμένη παραγωγή Gatz των Elevator Repair Service, δημιούργησε τον μονόλογο Sight Is the Sense That Dying People Tend to Lose First από κοινού με τον Τιμ Έτσελς και αυτή την περίοδο εμφανίζεται και δημιουργεί παραστάσεις με τους The Wooster Group. Στη Στέγη τον έχουμε δει δύο φορές στις παραγωγές του Richard Maxwell, Showcase και The Evening, στο πλαίσιο του φεστιβάλ Made in USA (2016).
 
Περφόρμανς: Jim Fletcher
Κείμενο: Chris Thorpe
Σκηνοθεσία: Tim Etchells
Post-Production video: Hugo Glendinning
Παραγωγή: Forced Entertainment
 
Το “We are the King of Ventilators” είναι ένα δίπτυχο σε σκηνοθεσία του Tim Etchells με κείμενο του Chris Thorpe, σε ερμηνεία του Jim Fletcher. 
Αναπτύχθηκε μετά από ανάθεση, τόσο για το πρόγραμμα ENTER του Ιδρύματος Ωνάση, όσο και για το Forest Fringe TV, με την υποστήριξη του Teatro do Bairro Alto (Λισαβόνα), του Cambridge Junction και του Colchester Arts Centre (Ηνωμένο Βασίλειο).
 
ITCHY-O, Milk Moon Rite
Video | Διάρκεια: 13΄35΄΄
 
Ο μοναδικός φυσικός δορυφόρος της Γης περιφέρεται σε τροχιά στον ουρανό, αποτελώντας ένα εμβληματικό αντικείμενο για αναρίθμητους πιστούς θρησκειών ανά τους αιώνες. Η Σελήνη των αρχαίων Ελλήνων, η Yarcah των Εβραίων και η σεληνιακή θεότητα Τσάντρα των Ινδών, συνδεόταν επίσης από τους αρχαίους Αιγυπτίους με την Ίσιδα, για να αναφέρουμε μόνο μερικές από τις λατρευτικές συνδέσεις της. Προσωποποιεί τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου, τόσο επιστημονικά όσο και πνευματικά. Με το φεγγάρι στο περίγειο, δηλαδή στο σημείο της ελάχιστης απόστασής του από τη Γη, στις 7 Μαΐου 2020, οι ITCHY-O τέλεσαν το δικό τους τελετουργικό, το Milk Moon Rite, με μια επίκληση στους θεούς για ισορροπία μεταξύ των αντιθέτων, πάθος/προσήλωση για θεραπεία και ρεαλισμό για να προχωρήσουμε μπροστά αποτελεσματικά.
Σε αυτό το κομμάτι, παρατηρούμε μια πολυδιάστατη αλληλουχία αφηγηματικών στοιχειών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τα διάφορα μέλη των ITCHY-O. Μια συρραφή από ήχους συνθεσάιζερ χαμηλής ταλάντωσης να δονείται προτού μεταλλαχθεί, με το πανταχού παρόν φάντασμα του ανταγωνιστή (φαρμάκου) να λειτουργεί ως σκηνικό υπόβαθρο, αναπαριστώντας ένα ηχητικό τοπίο με φορτίο πανδημίας. Οι οιμωγές και στριγκλίσματα της παραμόρφωσης καθρεφτίζουν τη χαοτική πίσω-μπρος αντίδραση της ανθρωπότητας απέναντι σε μια τόσο ανατρεπτική δύναμη. Τα δύο κρουστικά στοιχεία αντιπροσωπεύουν μια εστιασμένη ισορροπία μεταξύ του πάθους και της δύναμης που καθοδηγούν μια πρωταρχική απάντηση για επιβίωση, μετριασμένες από τη χειρουργική ακρίβεια που απαιτείται για την αποτελεσματική εκδίπλωση αυτών των προσπαθειών. Τέλος, τα εκρηκτικά πύρινα στοιχεία λειτουργούν ως σύμβολα των ξεσπασμάτων ενός φυσικού κόσμου.
 
Έχουν χαρακτηριστεί ένα από τα πιο ιδιαίτερα σχήματα μουσικής-περφόρμανς της εποχής μας. Με ένα καταιγιστικό σύνολο κρουστών να δίνει τον ρυθμό, ανάμεσά τους και τα ιαπωνικά taiko, καθώς και με ένα οπλοστάσιο ηλεκτρονικών που περιλαμβάνει συνθεσάιζερ, theremin, vocoders και διάφορες ηχητικές ιδιοκατασκευές, οι ITCHY-O κατακλύζουν ολοκληρωτικά το εκάστοτε κοινό τους από κάθε γωνιά, μέσα σε ένα ηλεκτρικό τέλμα μουσικής και θεάματος. Το γκρουπ διαρρηγνύει τα παραδοσιακά πρωτόκολλα των παραστάσεων, με μια μορφή χάους που ενώνει τους θεατές και ακροατές με μια πανίσχυρη και εμβυθιστική μουσική εμπειρία, η οποία περιλαμβάνει περίτεχνα κοστούμια, μεγάλης κλίμακας κούκλες, ομάδες provocateurs και μηχανικούς ψηφιακών ειδικών εφέ. Αντλώντας έμπνευση από πολλές διαφορετικές κουλτούρες – από τα ιαπωνικά κρουστά taiko έως τον κινέζικο Χορό του Λιονταριού, τις μεξικάνικες πομπές στους δρόμους, τον αρχαίο εσωτερικό συμβολισμό και τις αμερικάνικες μπάντες κρουστών (drum corps)– οι ITCHY-O προσφέρουν μια υπερβατική μουσική εμπειρία που καταλύει το διαχωριστικό όριο μεταξύ περφόρμερ και θεατή. Οι παραστάσεις των ITCHY-O αφυπνίζουν τις αισθήσεις, δοκιμάζουν υποθέσεις και δημιουργούν ένα άνοιγμα για νέες εμπειρίες, όπου υποχωρούν και ανατρέπονται ταυτότητες και όρια.
 
Ethan Lipton & his Orchestra, Sleep Train
Τραγούδι | Διάρκεια: 6΄30΄΄
 
Το Onassis LA ανέθεσε στον Ethan Lipton ένα έργο για το ENTER και έτσι προέκυψε η σουίτα Sleep Train των Ethan Lipton & his Orchestra. Ο Λίπτον συνέλαβε αυτό το κομμάτι μέσα στη νύχτα στη διάρκεια της καραντίνας, που την πέρασε παρέα με το τεσσάρων μηνών μωρό του, και η μουσική απηχεί εκείνα τα αισθήματα παραληρήματος, ανησυχίας και χαράς. Ο Λίπτον και τα μέλη της μπάντας του, Ian Riggs, Vito Dieterle και Eben Levy, παίζουν μαζί εδώ και δεκαπέντε χρόνια, αλλά αυτό το τραγούδι είναι η πρώτη τους απόπειρα απομακρυσμένης συνεργασίας.
Ο Λίπτον σημειώνει «Αυτή η σουίτα δημιουργήθηκε στο διάστημα 2-8 Μαΐου, όταν η σύντροφός μου κι εγώ βρισκόμασταν σε ένα ντελίριο αϋπνίας με το τεσσάρων μηνών μωρό μας. Ενορχήστρωσα κάποιες φράσεις τραγουδιών που έτρεχαν στο μυαλό μου σε μια ενιαία σύνθεση, αποσκοπώντας να περιγράψω τους επαναλαμβανόμενους βρόχους των σκέψεων με τις οποίες έρχονται αντιμέτωποι οι άνθρωποι, όταν ζουν σε καραντίνα. Με ενδιέφερε να καταγράψω το πώς η καραντίνα (και η πατρότητα) μας ζητά διαρκώς να ζήσουμε την κάθε στιγμή και το πώς η κάθε στιγμή αναφωνεί το δικό της μάντρα, που γρήγορα γίνεται μια ολόκληρη ιστορία κάποιου, ώσπου να δώσει τη θέση της στην επόμενη στιγμή και στο επόμενο μάντρα, το οποίο μπορεί να είναι πολύ παρόμοιο με το αμέσως προηγούμενο. Έστειλα τα φωνητικά στα υπόλοιπα μέλη της μπάντας, κι αυτοί ανταποκρίθηκαν: ο Ίαν Ριγκς πρόσθεσε το μπάσο, ο Βίτι Ντίτερλε πρόσθεσε πνευστά και μελόντικα και ο Έμπεν Λέβι πρόσθεσε κιθάρα, κρουστά, πλήκτρα και την παραγωγή.
Με το Sleep Train είναι η πρώτη φορά που ηχογραφήσαμε κάτι χωρίς να το δουλεύουμε όλοι μαζί στον ίδιο χώρο, χωρίς καν να το έχουμε παίξει ποτέ ζωντανά. Ανταλλάξαμε κάποια μέιλ, αλλά δεν μιλήσαμε ποτέ γι’ αυτό. Ήταν μια πρόκληση να δουλεύουμε πάνω σε αυτό από μακριά, χωρίς να είμαστε σε θέση να μιλήσουμε ή να διαβάσουμε ο ένας τη γλώσσα του σώματος του άλλου, όμως το αισθανθήκαμε όλο αυτό ως μια ευκαιρία. Και μετά από 15 χρόνια που παίζουμε μαζί, βρεθήκαμε να συνδιαλεγόμαστε μέσω της μουσικής. Τα υπόλοιπα παιδιά πήγαν σε τόπους που δεν θα φανταζόμουν ποτέ, προσθέτοντας ο καθένας το δικό του μάντρα πάνω στα μάντρα των υπολοίπων, και το κομμάτι είναι ακριβώς αυτό που θα ευχόμουν να γίνει.»
Ο Ethan Lipton είναι θεατρικός συγγραφέας και τραγουδοποιός, υπότροφος του ιδρύματος Guggenheim για το 2020. Από το 2005, η νεοϋορκέζικη μπάντα του, Ethan Lipton & his Orchestra, έχει κυκλοφορήσει τέσσερα άλμπουμ και έχει περιοδεύσει στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, εμφανιζόμενη σε χώρους όπως το Grand Performances στο Λος Άντζελες, το φεστιβάλ Celebrate Brooklyn στη Νέα Υόρκη, το Gate στο Λονδίνο και το Théâtre de la Ville στο Παρίσι. Μέλη της μπάντας είναι ο Eben Levy (κιθάρα), ο Ian M. Riggs (κοντραμπάσο) και ο Vito Dieterle (σαξόφωνο). Ο Ίθαν Λίπτον γράφει τους στίχους και τις μελωδίες και η ενορχήστρωση γίνεται από όλα τα μέλη του κουαρτέτου. Τα μιούζικάλ τους, No Place to Go (βραβείο Obie) και The Outer Space (υποψήφιο για βραβείο Lortel), ήταν παραγωγές του Public Theater στο Joe’s Pub και σκηνοθετήθηκαν από τη Leigh Silverman. Το συγκρότημα δουλεύει αυτή την εποχή στο The Unlived Life, που είναι μια μουσική απάντηση στο βιβλίο δοκιμίων του ψυχαναλυτή Adam Phillips. Ο Ίθαν έχει υπάρξει υπότροφος του βραβείου Herb Alpert στο MacDowell, μέλος του γκρουπ ανερχόμενων συγγραφέων του Public Theater, φιλοξενούμενος μέσω του προγράμματος Space στο Working Farm του Ryder Farm, υπότροφος του προγράμματος για θεατρικούς συγγραφείς Playwrights Realm Page One, υπότροφος του προγράμματος New York Voices του Joe’s Pub και υπότροφος του Ιδρύματος για τις Τέχνες της Πολιτείας της Νέας Υόρκης (NYFA), καθώς και επί σειρά ετών συνεργαζόμενος καλλιτέχνης του θιάσου Clubbed Thumb. Τα θεατρικά του έργα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Samuel French.
 
Συντελεστές:
Ethan Lipton: στίχοι και φωνητικά
Eben Levy: κιθάρα, κρουστά, πλήκτρα, παραγωγή
Ian M. Riggs: μπάσο
Vito Dieterle: σαξόφωνα, μελόντικα
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση
 
 
Daniel Wetzel (Rimini Protokoll), Safety Cards 2.0 (Καρτέλες με οδηγίες ασφαλείας 2.0)
Video | Διάρκεια:12΄37΄΄
 
Ο Ντάνιελ Βέτσελ των Rimini Protokoll είναι ένας διεθνής καλλιτέχνης που πριν την πανδημία και το lockdown ταξίδευε πολλές φορές τον μήνα με αεροπλάνο σε διάφορους προορισμούς στην Ευρώπη και την Ασία. Όπως αναφέρει ο ίδιος «τις τελευταίες 4 εβδομάδες ακινησίας θα είχα πάρει περίπου 12 πτήσεις από και προς την Αθήνα. Εδώ και χρόνια, κάθε φορά που ακούγεται η ανακοίνωση να δέσουμε τις ζώνες μας, παίρνω τις καρτέλες με τις οδηγίες ασφαλείας και τις διαβάζω σαν να είναι κόμικς. Και κάθε φορά, όλα αυτά τα χρόνια, φωτογραφίζω ένα ή δύο στιγμιότυπα από τις καρτέλες αυτές. Μια συλλογή φωτογραφιών με σχέδια, τραβηγμένες πάντα στιγμές πριν από την απογείωση. Τώρα είναι μια καλή στιγμή να δούμε τι θα μπορούσαν να πουν.» Φυλλομετρώντας αυτή την ασυνήθιστη συλλογή, ο δημιουργός στοχάζεται πάνω στο τι μπορούν να αποκαλύψουν αυτές οι εικόνες σε μια παράξενη εποχή σαν τη σημερινή. Πώς αντέχαμε τόσες πτήσεις τόσα χρόνια; Σε ποιους στέλνουμε φωτογραφία πριν την απογείωση; Τι ιστορίες έχουν να μας αφηγηθούν οι αεροπορικές καρτέλες;
Ο Daniel Wetzel είναι μέλος του γερμανοελβετικού καλλιτεχνικού label Rimini Protokoll. Από το 2000, η ομάδα έχει δημιουργήσει περισσότερα από 120 διαφορετικά έργα, στα πεδία των παραστατικών τεχνών, της ζωντανής τέχνης, του ραδιοφώνου και των εγκαταστάσεων. Κεντρική θέση στο έργο τους έχει η περαιτέρω ανάπτυξη της τέχνης και των παραστατικών τεχνών προκειμένου να επιτρέψει αντισυμβατικές απόψεις για την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Οι συνεργασίες τους με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση περιλαμβάνουν το υπέρ-ρεαλιστικό βίντεο σκηνικό για πολλαπλούς θεατές, Situation Rooms (2014)· το πιανιστικό κομμάτι για ένα ερείπιο του μέλλοντος, Οδός Λήθης, στο πλαίσιο του πρότζεκτ X Apartments (2015)· το Adolf Hitler: Mein Kampf, Vol. 1&2 [Ο αγών μου] (2016)· τη διασκευή σε John Cage, Evros Walk Water pt. 1&2 (2015-17)· το έργο για εφήβους σε περιβάλλον cloud, Bubble Jam (2018)· και την παράσταση από τα εγγόνια των πρωταγωνιστών της Κουβανικής Επανάστασης που μιλούν για τη συμμετοχή σε αυτή των παππούδων τους, Granma: Trombones from Havana (2019). Έχουν τιμηθεί με αρκετά βραβεία, μεταξύ αυτών με τον Ασημένιο Λέοντα στην Μπιενάλε Παραστατικών Τεχνών της Βενετίας (θέατρο), το Ευρωπαϊκό Βραβείο Θεάτρου Νέες Πραγματικότητες και τα Γερμανικά Εθνικά Βραβεία δράματος (Mülheimer Dramatikerpreis) και θεάτρου (Der FAUST, ειδικό βραβείο). Ο Ντάνιελ Βέτσελ ζει στην Αθήνα και το Βερολίνο. Αυτή την περίοδο, το Ίδρυμα Ωνάση στηρίζει την έκδοση μιας εικονογραφημένης επιτομής για τα 20 χρόνια των Rimini Protokoll, σε επιμέλεια του Imanuel Schipper.
 
Σύλληψη & Σκηνοθεσία: Daniel Wetzel (Rimini Protokoll)
Δραματουργία: Aljoscha Begrich
Βοηθός: Γιαλένα Κλειδαρά
Μουσική: “Win Win Score”, Rimini Protokoll
Ανάθεση: Ίδρυμα Ωνάση
 
Το “Win Win Score” είναι μια σύνθεση του Daniel Wetzel και των Rimini Protokoll (Helgard Haug, Stefan Kaegi, Daniel Wetzel).