Σπονδή στη F1, το «RUSH»!

Η ταινία σπονδή στη F1 και ειδικότερα στην μάχη Λάουντα – Χαντ για το πρωτάθλημα του 1976 κυκλοφορεί ήδη στις κινηματογραφικές αίθουσες και φυσικά ήμασταν από τους πρώτους που σπεύσαμε να την απολαύσουμε.

Το εν λόγω άρθρο δεν αποτελεί κριτική για την ταινία, δεν είμαστε κριτικοί κινηματογράφου. Τούτου δοθέντος, συγχαρητήρια στο Ρον Χάουαρντ για την ρεαλιστική προσέγγιση αλλά και την ματιά στην πραγματικότητα της F1. Μπορεί ο Αμερικάνος σκηνοθέτης να είχε βοήθεια εκ των έσω και να την εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο, μπορεί το σενάριο του Πίτερ Μόργκαν να γράφτηκε υπό την επίβλεψη του Νίκι Λάουντα αλλά αυτά δεν αρκούν.
Είναι σαφές σε όποιον παρακολουθήσει την ταινία ότι ο Χάουαρντ το «ζει» το πράγμα. Το έκανε κτήμα του πριν ακόμη δημιουργήσει το πρώτο καρέ του RUSH. Πως αλλιώς να εξηγήσεις τον τρόπο που μεταφέρει το πάθος και τις εικόνες από τα GP; Η προσέγγισή του, η ματιά του στα γεγονότα όπως και το ανθρωποκεντρικό κάδρο δείχνουν πως ο Χάουαρντ δεν είναι απλός θεατής της F1, αλλά άρπαξε από τα μαλλιά την ευκαιρία που του έδωσε η FOM να δει και ζήσει το θέμα εκ των έσω.

Ένα άλλο θέμα που και εμείς συνειδητοποιήσαμε για πρώτη φορά παρακολουθώντας την ταινία είναι ότι όσες δυνατότητες και αν έχουν σήμερα οι υπολογιστές και όσα χρήματα κι αν επενδύθηκαν για την κατασκευή ρεπλικών η πραγματική εικόνα της F1, έτσι όπως αυτή προκύπτει από την κάλυψη της FOM, παραμένει ασυναγώνιστη. Μας έλειψαν είναι αλήθεια μερικά ακόμη ιστορικά πλάνα εποχής. Όπως ανατριχιάσαμε στο τέλος βλέποντας τον αληθινό Νίκι Λάουντα σε πλάνο, παρότι δεν είναι λίγες οι φορές που είχαμε την ευκαιρία να του μιλήσουμε ή να τον δούμε στα GP.

Προτείνουμε ανεπιφύλακτα σε όλους τους φίλους της F1 να δουν την ταινία. Βοηθά και η ανάγνωση της ιστορίας πριν την παρακολούθηση ώστε να το απολαύσετε καλύτερα, ξέροντας τι πραγματεύεται…

Μόνο μελανό σημείο ο υποτιτλισμός που ήταν rush, δεν αρκούν τα καλά αγγλικά για να μεταφράσεις αγωνιστική ορολογία. Π.χ. το corner δεν είναι γωνία αλλά στροφή, και το gap δεν είναι κενό αλλά διαφορά. Αν θέλεις να κάνεις τη διαφορά, ζητάς τη συμβουλή κάποιου ειδικού επί του θέματος, υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα.



Πιο κάτω σχολιάζει για το RUSH ο Πάνος Σεϊτανίδης, σχολιαστής των αγώνων της F1 στην Ελλάδα και συνεργάτης στο newsauto.gr

Σαν χθες θυμάμαι να γράφω status στο twitter μου: «Πως περνάνε 13 μήνες μέχρι την πρεμιέρα του Rush»; Κι όμως πέρασαν και μάλιστα με ρυθμούς… Formula 1. Χωρίς να το καταλάβω, πέρασε ο καιρός και ήρθε η ώρα να προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες και όπως φαντάζεστε, όχι απλά έσπευσα να το δω την πρώτη ημέρα, πήγα και στην απογευματινή προβολή!

Οι προσδοκίες μου ήταν μεγάλες. Παρακολουθώντας διαδικτυακά τον σκηνοθέτη της ταινίας, Ρον Χάουαρντ, είχα πρόσβαση σε πολλές… κλεφτές ματιές από τα γυρίσματα. Εικόνες backstage, πράγματα που σπάνια βλέπεις. Ο πήχης λοιπόν είχε ανέβει ψηλά και περιχαρής σας λέω πως η ταινία ανταποκρίθηκε και με το παραπάνω στις προσδοκίες μου.

Θα αρχίσω με το cast. Ο Ντάνιελ Μπρουλ έλεγα εδώ και μήνες πως είχε γεννηθεί για να παίξει αυτό το ρόλο. Σε μία ακόμα ερμηνεία του για ρεσιτάλ, πέραν τις εμφανισιακής ομοιότητας του με τον Νίκι Λάουντα, έχει μελετήσει ενδελεχώς τον ήρωα του και τον αποδίδει… 100%. Για τον Κρις Χέμσγουορθ είχα τις επιφυλάξεις μου – το ομολογώ. Όμως αν και πιο γόης από τον πραγματικό Τζέιμς Χάντ, μπήκε στο πετσί του ρόλου. Εύλογα θα ήθελα περισσότερο χρόνο συμμετοχής της σαγηνευτικής Ολίβια Γουάιλντ αλλά είναι ταινία για οδηγούς Formula 1, λογικό ήταν να βρίσκεται στα… pit.




Έχοντας τη F1 ως επαγγελματική μου ενασχόληση εδώ και 17 χρόνια, όπως ίσως αντιλαμβάνεστε, δεν αποτελεί απλά τη δουλειά μου. Είναι η ζωή μου. Και το να βλέπω ξαφνικά ένα μέρος αυτής στη μεγάλη οθόνη, φάνταζε… παράξενο. Φοβόμουν είναι η αλήθεια την καπήλευση αυτής της συναρπαστικής ιστορίας του 1976. Έχοντας κατά νου κινηματογραφικές παρωδίες όπως το Driven, φοβόμουν τη διακωμώδηση της F1 ώστε να είναι πιο εύπεπτη στο ευρύ κοινό. Ευτυχώς όμως, το τελικό αποτέλεσμα ήταν… μία ταινία που αφορούσε την F1 αλλά έγινε για τους λάτρεις της F1. Μία απόδοση αληθινής ιστορίας, για να τη ζήσουμε και οι νεότεροι.

Τα πλάνα δράσης; Ρεαλιστικότατα. Ο ήχος; Ανατριχιαστικός. Η φωτογραφία; Σαν να βλέπεις video game. Τα εφέ; Δεν ξεχώριζες που υπήρχαν πραγματικά πλάνα από το 1976 και που γυρισμένα τα σωτήρια έτη 2012 και 2013. Και όλα αυτά, αποτελούσαν το περιτύλιγμα της πραγματικής ουσίας του έργου αφού ήταν οι προσωπικότητες αυτών των δύο ανθρώπων που αποτέλεσαν τον πυρήνα του Rush. Σε έβαζε στο μυαλό του οδηγού-playboy που έτρεχε για τη διασκέδαση και για να απολαύσει ως έπαθλα όσο το δυνατόν περισσότερα κορίτσια. Σε έβαζε όμως και στο μυαλό του απόλυτου επαγγελματία, του ανθρώπου που είναι αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα – ακόμα και τη ζωή ή την εμφάνιση του, για να γευτεί το γλυκό, μεθυστικό νέκταρ της επιτυχίας. Τη μοναξιά της κορυφής.



Μακράν λοιπόν, ότι καλύτερο έχω δει που σχετίζεται με την F1. Ότι πλησιέστερο στην ανατριχίλα που νιώθω όποτε βλέπω τα review της FOM για τις περασμένες σεζόν. Ελπίζω η αρχή για μία σειρά ανάλογων ταινιών που θα μας ταξιδέψουν και σε άλλες μάχες, όπως για παράδειγμα αυτή του Άιρτον Σένα με τον Αλέν Προστ. Μόνο ένα πράγμα, για όνομα του Θεού, την επόμενη φορά η εταιρεία διανομής ας σεβαστεί το κοινό εξασφαλίζοντας πως οι υπότιτλοι θα είναι αντάξιοι της ποιότητας της ταινίας.  Ήταν το μοναδικό ψεγάδι και είναι κρίμα να γράφουμε εντυπώσεις για αυτή την επική ταινία και να υπάρχει έστω και ένα αρνητικό να σημειώσουμε.

Ήταν ένα υπερθέαμα δύο ωρών - μου φάνηκε λες και ήταν μόνο ένα ημίχρονο ποδοσφαιρικού αγώνα. Θα μπορούσα να παρακολουθώ επί ώρες μία τέτοια ιστορία. Είμαι πολύ μικρός για να έχω αναμνήσεις από εκείνες τις ρομαντικές εποχές. Χάρη στον Ρον Χάουαρντ όμως και το εντυπωσιακό Rush, έστω και για δύο ώρες, ένιωθα πως ήμουν εκεί…