Χριστίνα Κατσαντώνη

Λίγες μέρες μετά τα σοβαρά επεισόδια στον αγώνα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός και οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Ο Παναθηναϊκός έβγαλε ανακοίνωση συγνώμης προς τους οπαδούς του, ο Ολυμπιακός επισκέφτηκε τραυματίες αστυνομικούς στο νοσοκομείο, αγανακτισμένοι ρεπόρτερ και υγιείς φίλαθλοι κατήγγειλαν με αποτροπιασμό τα έκτροπα, το Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας διέταξε -κρατηθείτε!- συνεδρίαση, η Πολιτεία είναι αποφασισμένη να λάβει σκληρά μέτρα και η Εισαγγελία έχει ήδη ξεκινήσει έρευνα. Τι άλλο πια θέλουμε για να βεβαιωθούμε... ότι δεν υπάρχει πιθανότητα αλλαγής;

Το ποδόσφαιρο ζει στη μέρα της μαρμότας εδώ και δεκαετίες. Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται σταθερά και προγραμματισμένα. Ενα ματς υψηλού ενδιαφέροντος φτάνει μέσα σε κλίμα που μυρίζει μπαρούτι (το οποίο έχουν με ενθουσιασμό καλλιεργήσει οπαδοί και δημοσιογράφοι) κι όσοι υποτίθεται ότι θα το προστάτευαν, στην πράξη διευκολύνουν όποιον επιθυμεί να παίξει ξύλο.

Ακόμα και τις εποχές που στον αθλητισμό έπεφταν πολλά χρήματα, συχνά ένα μεγάλο ντέρμπι γινόταν εστία βίας και καταστροφής -ενώ οι πάντες φρίττοντας ανακοίνωναν μέτρα. Οσο για τη μοναδική ευκαιρία κατάκτησης του Ευρωπαϊκού, δεν άλλαξε ουσιαστικά τίποτα στις συνήθειες του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, το οποίο στην πράξη δείχνει να απολαμβάνει αυτό που στη θεωρία υποκριτικά αποστρέφεται.
 
Νομίζω πως δεν έχω ακούσει μεγαλύτερη υποκρισία, από το “δεν δείχνουμε εικόνες βίας και καταστροφής για να προστατεύσουμε το άθλημα”. Μα το άθλημα είναι συνυφασμένο με μια φιλοσοφία που κλείνει ενθαρρυντικά το μάτι στη βία, την οποία πρώτοι συντηρούν αυτοί που καταγγέλουν. Οχι μόνο σήμερα, αλλά και χθες και προχθές, προφανώς και αύριο, η θεωρία παραμένει ίδια, στην πράξη δεν αλλάζει τίποτα. Φαίνεται πια ξεκάθαρα ότι δεν τίθεται θέμα αναποτελεσματικότητας, ούτε καν αδιαφορίας. Τίθεται θέμα βούλησης να παραμείνουν τα πράγματα ως έχουν, γιατί... έτσι τα μάθαμε, έτσι τα αγαπήσαμε.

Η βία είναι δεδομένη, όχι γιατί οι αστυνομικοί δεν μπορούν, να σταματήσουν 60-70 χούλιγκαν, όπως συνηθίζεται να ακούγεται, αλλά γιατί ουδείς επιθυμεί να τους σταματήσουν. Οι παράγοντες συλλόγων και ποδοσφαιρικών αρχών γιατί τους βολεύει να συντηρούν “στρατούς” που εύκολα καθοδηγούνται και εξυπηρετούν τις επιδιώξεις τους, οι δημοσιογράφοι γιατί σε πολλές περιπτώσεις στηρίζουν τη δουλειά τους στον οπαδικό φανατισμό, οι αστυνομικοί διότι είναι μία καλή ευκαιρία να μετατραπούν σε θύματα, να φανεί ότι δεν δέρνουν πάντα πρώτοι -αντίθετα έρχονται αντιμέτωποι με έναν ανεξέλεγκτο όχλο- και η Πολιτεία, διότι έχει ένα καλό μέσο να αποσπάσει το ενδιαφέρον από μνημόνια, σκάνδαλα και χρέη. Οσο για τους οπαδούς, βρίσκουν ένα καλό χώρο να ξεσπάσουν για οτιδήποτε -μεμονωμένο ή ευρύτερο- τους βασανίζει.

Πριν, όμως, κατακεραυνώσουμε τους -κατά τα κλισέ- ανεγκέφαλους χούλιγκανς, προκύπτει το ερώτημα: πόσο απέχει ο “χούλιγκαν” από τον “υγιή φίλαθλο”; Πόσο αυτός που δέρνει από αυτόν που καυχιέται ότι η ομάδα είναι θρησκεία και υπεράνω όλων και πόσο αυτός που καταστρέφει από αυτόν που, ενώ ευαγγελίζεται την πάταξη της βίας στα γήπεδα, της επιτρέπει να διαιωνίζεται;

Μήπως τελικά το πρόβλημα δεν είναι τόσο οι χούλιγκαν που δέρνονται στα γήπεδα, αλλά αυτοί που συναντάς σε κυριλέ γραφεία -όπως κι αυτοί που κρύβονται μέσα μας;