Θάνος Παπαδόπουλος

Το ελληνικό οικονομικό - κοινωνικό σύστημα είναι ένα είδος μικροαστικού καπιταλισμού, με έντονη κρατική παρέμβαση στην οικονομία και συντεχνιακή οργάνωση της κοινωνίας - όχι ταξική. Τα στοιχεία της στατιστικής για την κατανομή των 740.000 επιχειρήσεων είναι τα παρακάτω:

Μεγάλες επιχειρήσεις 273 που απασχολούν πάνω από 250 εργαζόμενους. Καλύπτουν το 50% των εξαγωγών
Μεσαίες επιχειρήσεις 1.500 που απασχολούν από 50 έως 249 εργαζόμενους καλύπτουν το 22% των εξαγωγών
Μικρές επιχειρήσεις 130.000 που απασχολούν από 10 έως 49 εργαζόμενους, καλύπτουν το 28% των εξαγωγών
Πολύ μικρές (micro) επιχειρήσεις 610.000 που απασχολούν έως 9 εργαζόμενους

Αυτές λοιπόν οι 740.000 μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις (το 2009 ξεπερνούσαν τις 940.000) κάνουν κάθε χρόνο μια φοροδιαφυγή 20 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα κάθε χρόνο κάνουν φοροκλοπή 10 δισ. ευρώ. Κατακρατούν τον ΦΠΑ και τους ειδικούς φόρους που πληρώνουν οι καταναλωτές. Συνολικά στερούν από το κράτος έσοδα ύψους 30 δισ. ευρώ το χρόνο. Επίσης, στερούσαν από τα ασφαλιστικά ταμεία, με εισφοροδιαφυγή και εισφοροκλοπή 3-4 δισ. το χρόνο. Τώρα τα στερούν από τον ΕΦΚΑ. Τέλος, αυτές οι επιχειρήσεις και επιχειρηματίες μαζί με εργολάβους, αγρότες, γιατρούς, δικηγόρους και άλλους έχουν φορτώσει τις τράπεζες με τα περισσότερα κόκκινα δάνεια, στερώντας πολύτιμη ρευστότητα από την Αγορά.

Ο οικονομικά ενεργός πληθυσμός της Ελλάδας ξεπερνά τα 5 εκατομμύρια ανθρώπους και οι φορολογούμενοι τα 8 εκατομμύρια
Αγρότες 1 εκατομμύριο. Οι περισσότεροι απασχολούνται και σε δεύτερη δουλειά, κυρίως στον τουρισμό και το εμπόριο

Υπάλληλοι του κράτους 730.000

Επιχειρηματίες 740.000 που το σύνολό τους σχεδόν απασχολείται στη μικρο-μεσαία επιχείρησή τους

Υπάλληλοι και εργάτες του ιδιωτικού τομέα κοντά 2 εκατομμύρια άνθρωποι. Ένα 10% τουλάχιστον αδήλωτοι

Συνταξιούχοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα πάνω από 2,5 εκατομμύρια άνθρωποι, καθώς στην Ελλάδα έβγαιναν στη σύνταξη με 15,20 και 25 χρόνια δουλειάς. Οι περισσότεροι πήραν σύνταξη στα 35 -45 χρόνια της ηλικίας τους

Άνεργοι 1 εκατομμύριο

Εισοδηματίες περίπου 500.000 από ακίνητα, ομόλογα, μετοχές κλπ.

Η κατάσταση αυτή διαμορφώθηκε μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και τον εμφύλιο πόλεμο (1946-1949). Μέσα σε λιγότερο από μισό αιώνα γύρω στα πέντε (5) εκατομμύρια αγρότες μετακινήθηκαν από τα χωριά τους και τα χωράφια τους στα αστικά κέντρα και κυρίως στην Αττική. Το πολεοδομικό συγκρότημα Αθήνας-Πειραιά και Περιχώρων συγκέντρωσε τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας. Η ανάγκη για διατροφή, στέγαση, μόρφωση και ψυχαγωγία δημιούργησε αυτή την κατακερματισμένη κοινωνία με την υπερπληθώρα μικρών ιδιόκτητων εμπορικών καταστημάτων, ταβερνών, ψησταριών, ΕΒΓΑ, περιπτέρων, εργολάβων και υπεργολάβων. Καθώς και υπαλλήλων του κράτους (που δεν χρειάζονταν) χάρη στο αθάνατο ελληνικό ρουσφέτι. Οι μικροί αγρότες του χωριού έγιναν οι μικροϊδιοκτήτες της πόλης.

Η οικονομία και η παραγωγή έως το 2009 εξαρτιόταν από το κράτος, όπως και το ΑΕΠ, κατά 60%. Από τους μισθούς των 1.135.000 υπαλλήλων, από τις κρατικές επιχειρήσεις που ήταν οι μεγαλύτερες από τις 273 μεγάλες, από τις κρατικές προμήθειες για το Στρατό και τη Διοίκηση. Κατά συνέπεια η ανάπτυξη της οικονομίας και των επιχειρήσεων εξαρτιόταν απόλυτα από την πολιτική της κυβέρνησης και την εύνοιά της στις επιχειρήσεις και στις κοινωνικές ομάδες και τάξεις, δηλαδή τα (κοινωνικά ή ταξικά) ρουσφέτια. Οι υπερπληθυσμοί των υπαλλήλων του κράτους των γιατρών, των δικηγόρων, των μηχανικών, των οικονομολόγων, των εκπαιδευτικών μετέτρεψαν τα συνδικάτα και τους επιστημονικούς συλλόγους σε συντεχνίες που διεκδικούσαν κι επέβαλλαν στο κράτος να τους εκχωρήσει κλαδικά προνόμια. Δηλαδή:

Ασφαλιστικά. Τα 90 από τα 270 ταμεία κύριας κι επικουρικής σύνταξης, είχαν κοινωνικό πόρο. Δηλαδή πλήρωνε ο λαός ιατρόσημα, δικηγορόσημα, μηχανικόσημα, αυτοκινητόσημα, εκτελωνιόσημα κλπ. για να πάρουν μεγάλες συντάξεις οι γιατροί, φαρμακοποιοί, δικηγόροι, μηχανικοί κι εργολάβοι, φορτηγατζήδες και ταξιτζήδες, εκτελωνιστές κλπ. Και δεν έφταναν αυτά, αλλά το κράτος δανείστηκε πάνω από 200 δισ. ευρώ για να δώσει συντάξεις σε ανθρώπους ηλικίας 35-45 χρόνων

Μισθοί. Οι μισθοί των υπαλλήλων του κράτους και των κρατικών επιχειρήσεων είναι μεγαλύτεροι από αυτούς του ιδιωτικού τομέα. Ακόμη και σήμερα ο πρώτος μισθός νεοεισερχομένου στο Δημόσιο με σπουδές του… Δημοτικού είναι 780 ευρώ, όταν στον ιδιωτικό τομέα πτυχιούχοι Πανεπιστημίων με προϋπηρεσία δεν παίρνουν ούτε 600 ευρώ.

Υπερωρίες, νυχτερινά, Κυριακές και αργίες κλπ. Τα κομματόσκυλα και οι ευνοούμενοι των κυβερνητικών κομμάτων εισέπρατταν έναν και δύο μισθούς το μήνα επιπλέον του κανονικού από υπερωρίες, νυχτερινά, εκτός έδρας, Κυριακές και αργίες, χωρίς φυσικά να τα δουλεύουν, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις δεν δούλευαν ούτε τις 40 ώρες την εβδομάδα για τον κανονικό μισθό τους.

Επιδόματα. Επινοούσαν απίθανα επιδόματα για τους υπαλλήλους του κράτους, τις κρατικές τράπεζες και επιχειρήσεις. Επίδομα καυσόξυλων, έγκαιρης προσέλευσης, βιβλιοθηκών, ειδικών συνθηκών κλπ. με τα οποία διόγκωναν επίσης τους μισθούς των υπαλλήλων του κράτους.

Όλος αυτός ο κόσμος όταν ικανοποίησε τις βασικές του ανάγκες σε τροφή και στέγη άρχισε να διεκδικεί και το παντεσπάνι της σύγχρονης ζωής που εικονογραφούσε η τηλεόραση. Δηλαδή αυτοκίνητο, εξοχικό, ταξίδια, καταθέσεις, μόρφωση για τα παιδιά του και σκυλάδικα για ψυχαγωγία. Τα κόμματα και οι πολιτικοί, που οι περισσότεροι προέρχονταν από αυτές τις τάξεις, θεώρησαν ότι προκειμένου να αγοράσουν τις ψήφους τους για να φτάσουν στην κυβέρνηση, έπρεπε να ικανοποιήσουν αυτές τις απαιτήσεις τους. Οι ανίκανοι πολιτικοί, αντί να προσπαθήσουν να ικανοποιήσουν τα λογικά από αυτά τα αιτήματα με την ανάπτυξη, άρχισαν να δανείζονται αφειδώς για να διορίζουν και να μοιράζουν εισοδήματα, χωρίς αιτία. Έτσι διόγκωσαν τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.

Όλες οι χώρες που κινδύνεψαν με χρεοκοπία (ΗΠΑ, Ισπανία, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος, Ιταλία, Γαλλία) κινδύνεψαν από τις τράπεζές τους. Η μόνη χώρα που κινδύνεψε από το δημόσιο χρέος ήταν η Ελλάδα. Το δημόσιο χρέος και τα ελλείμματα έφεραν την κρίση και τα Μνημόνια στην Ελλάδα. Η φράση "Τα Μνημόνια έφεραν την κρίση" που έλεγε και ξανάλεγε ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος ήταν μια τερατώδης ανοησία και ψέμα.
Η κρίση αποκάλυψε την ελληνική ανωμαλία, τη στρεβλή και καταστροφική πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κώστα Καραμανλή να εξαγοράζουν τις ψήφους του ελληνικού λαού με δανεικά. Αποκάλυψε τον παραλογισμό και την ιδιοτέλεια της πολιτικής της καλοπέρασης με.. δανεικά! Η κρίση των δανεικών έβαλε με δραματικό τρόπο το ζήτημα:

Να πάψουμε να λέμε παραμύθια στον εαυτό μας και να ζούμε στην εικονική πραγματικότητα

Να πάψουμε να πιστεύουμε ότι για τα πάθη μας φταίνε οι άλλοι: Ευρωπαίοι, Γερμανοί, Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι και τα πράσινα ανθρωπάκια από τον πλανήτη Άρη.

Για όσα πάθαμε, παθαίνουμε και θα πάθουμε υπεύθυνοι είμαστε εμείς οι ίδιοι. Οι πράξεις μας και οι παραλείψεις μας. Όπως ο ακήρυκτος πόλεμος του 1897, η Μικρασιατική Καταστροφή και ο υπερδανεισμός στη Μεταπολίτευση. Όπως οι εφτά (7) εμφύλιοι πόλεμοι και οι πέντε (5) χρεοκοπίες μας…

* Ο Θάνος Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας