Θανάσης Μαυρίδης

 Γι’ αυτό και βλέπουμε συχνά πρωθυπουργούς μεγάλων χωρών να προωθούν με ένταση και θέρμη τα συμφέροντα επιχειρήσεων. Και είναι λογικό! Οι φόροι της επιχείρησης επιτρέπουν στον πολιτικό να ασκεί πολιτικές. Αλήθεια, στην Ελλάδα ποια νέα δουλειά έφερε αυτή η κυβέρνηση; 

Μπαίνουμε στον τρίτο χρόνο της διακυβέρνησης της χώρας από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Στο διάστημα αυτό δεν είδαμε κάποια νέα επένδυση. Οσες δουλειές συζητούνται για να προχωρήσουν είναι εκείνες που έφερε η προηγούμενη κυβέρνηση και είχαν απλώς καθυστερήσει. Τι όφελος υπήρξε από τη διετή καθυστέρηση της υλοποίησής τους είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.  Ευαγγελίζονται έξοδο από τα μνημόνια χωρίς να έχουν κοπιάσει ένα λεπτό για να φέρουν στη χώρα μία θέση εργασίας. Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι δεν πιστεύουν για ιδεολογικούς λόγους ότι η ανάπτυξη θα έρθει από το μεγάλο κεφάλαιο, δεν τους είδαμε να προτείνουν κάτι διαφορετικό. Δεν υπήρξε ούτε μία πρόταση για την τόνωση των μικρομεσαίων. Αντίθετα, επινοούν συνεχώς νέους τρόπους για τη φορολογική τους αφαίμαξη, αν όχι εξόντωση. 
Και πώς θα έρθει η περιβόητη ανάπτυξη; Η απάντηση που δίνουν είναι ότι αυτό θα το καταφέρουν μέσω των δημοσίων επενδύσεων! Θέλουμε να πιστεύουμε ότι οι επενδύσεις αυτές δεν θα είναι τύπου ΕΡΤ. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν απαντούν σε ένα βασικό ερώτημα: Πού θα βρουν τα λεφτά; 

Για να μπορούμε να μιλάμε σοβαρά για ανάπτυξη θα πρέπει να έχουμε στο τραπέζι συγκεκριμένα στοιχεία και δεδομένα για την προοπτική επενδύσεων της τάξης των 100 δισ. ευρώ. Είναι βέβαιο ότι δεν υπάρχουν επενδυτές σε αυτό τον πλανήτη για να δανείσουν ένα τέτοιο μεγάλο ποσό σε οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση προκειμένου η τελευταία να κάνει... επενδύσεις. Το έχουν κάνει στο παρελθόν με ολέθριες για όλους συνέπειες. Υπάρχουν, όμως, επενδυτές που είναι διατεθειμένοι να επενδύσουν στην Ελλάδα, αρκεί να αλλάξει το επενδυτικό τοπίο. Τους θέλουμε; 

Εκείνο που ίσως μας αποκρύπτουν οι οπαδοί των δημοσίων επενδύσεων είναι ότι αυτή η πολιτική μπορεί να εφαρμοστεί με δύο τρόπους. Ο πρώτος είναι ο δανεισμός, ο οποίος και θα πρέπει να αποκλειστεί. Ο άλλος είναι η αύξηση της κυκλοφορίας του χρήματος, αλλά αυτό δεν είναι (ευτυχώς) στην ευχέρεια της ελληνικής κυβέρνησης. Τι μας μένει; Καλά μαντέψατε, το επόμενο αφήγημα θα είναι το εθνικό νόμισμα! 

Πέρασαν δύο χρόνια και δεν είδαμε ένα σχέδιο. Δεν λέμε για το πώς η Ελλάδα θα γίνει υπερδύναμη, αλλά για το πώς θα βρουν δουλειά οι άνεργοι. Δύο χρόνια και δεν υπήρξε μία πρόταση. Εστω μία μικρή επένδυση. Και ύστερα αναρωτιούνται κάποιοι πώς είναι δυνατόν να μην έχουμε βγει ακόμη από τα μνημόνια. Φταίνε, λένε, οι κακές πολιτικές των μνημονίων. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα μνημόνια δεν είχαν το σωστό μείγμα πολιτικής. Από την άλλη πλευρά, όμως, είναι αδιανόητο μία κυβέρνηση να ψηφίζει αυτό το λάθος μείγμα πολιτικής και από την άλλη να μην προσπαθεί να μεγαλώσει την πίτα της οικονομίας. Κάποιος κρίκος λείπει από την αλυσίδα...