Τάσος Καραμήτσος

Κατ’ αρχάς, προτού πάμε στην ουσία του θέματος, θα συμφωνούσα με όσους θεωρούν όχι ότι υπήρξε πρεμούρα, αλλά ότι επικοινωνιακά το όλο θέμα κράτησε πολύ περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε.

Γιατί στ’ αλήθεια δεν πιστεύει κανείς ότι καίγεται ο κόσμος, η κοινή γνώμη, για τον θεσμό του γάμου ομοφύλων την ώρα που μάλλον... εκπίπτει ο ίδιος ο θεσμός του «straight γάμου» ή έστω πληθαίνουν οι πολιτικοί γάμοι ή τα σύμφωνα συμβίωσης που λύνονται και πιο εύκολα. Αλλά αυτό αφορά την επικοινωνία και την όποια φθορά υπέστη η κυβέρνηση στους τρεις μήνες δημόσιας συζήτησης και ενασχόλησης με το θέμα.

Η ουσία είναι απλή. Το να αρνείται η χώρα εν έτει 2024 να καθιερώσει πολιτικό gay γάμο θεωρώ ότι είναι απλώς άλλης εποχής ιδέες, γι’ αυτό και συμβολικά όσοι το αρνήθηκαν με πάθος -και δεν μιλάμε για απλούς βουλευτές- τους χαρακτηρίζει. Πρόκειται για ένα «αμάλγαμα» από ακροδεξιούς, το γνωστό ΚΚΕ και ολίγους πονεμένους με βάση τη σημασία και τα ρουσφέτια που τους κάνει ή δεν τους κάνει η εκάστοτε εξουσία, αν τους έκανε ο Μητσοτάκης υπουργούς κ.λπ.

Νομίζω, το είπε απλά ο πρωθυπουργός, είμαστε η 16η χώρα στην Ε.Ε. που υιοθετεί τους γάμους ομοφύλων, αλλά πιο χαρακτηριστικά το έγραψε το BBC, «η Ελλάδα είναι η πρώτη ορθόδοξη στο θρήσκευμα χώρα» όπου πέρασε ένας τέτοιος νόμος. Σκεφτείτε ποιες είναι οι άλλες ορθόδοξες χώρες και θα καταλάβετε.

Ωστόσο, είναι απόλυτο δικαίωμά τους η άλλη άποψη, είτε είναι βουλευτές, είτε είναι πολίτες, και η προϋπόθεση ότι έκανε καλά ο Μητσοτάκης που το έφερε προς ψήφιση ήταν ακριβώς η ελευθερία ψήφου που έδωσε στους βουλευτές του σε αντίθεση με τον Κασσελάκη που ανοήτως έθεσε κομματική πειθαρχία και φυσικά αυτή δεν τηρήθηκε.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται άλλη ανάλυση το θέμα και προσωπικά δεν θεωρώ ότι δημιουργήθηκε πολιτικό ρήγμα στην κυβέρνηση ή στο ΠΑΣΟΚ, που επίσης είχε πολλούς που δεν το ψήφισαν. Το θέμα είναι λεπτό και όσο και να το συζητάμε πάντα θα υπάρχουν εκατέρωθεν επιχειρήματα.

Αντιθέτως, θα έχει πολύ ενδιαφέρον ποιος και γιατί θα ψηφίσει ή θα καταψηφίσει το αμέσως επόμενο νομοσχέδιο που πρόκειται να πάει στη Βουλή για την ίδρυση μη κρατικών πανεπιστημίων. Κι αυτό γιατί πρόκειται για έναν θεσμό που διακρίνει τη Δύση και ό,τι αυτή εκπροσωπεί στην παγκόσμια κοινότητα από τον υπόλοιπο κόσμο, αν και δεν υπάρχουν ιδιωτικά πανεπιστήμια μόνο στη Δύση.

Στο σημείο αυτό δύο διευκρινίσεις οι οποίες αποτελούν και προϋποθέσεις: πρώτον, ο νόμος αυτός όντως υιοθετεί ένα από τα πιο αυστηρά ευρωπαϊκά συστήματα που ισχύουν στην υπόλοιπη Ευρώπη και, δεύτερον, εφόσον χρειαστεί να αλλάξει και να βελτιωθεί χωρίς να αλλοιωθεί, θα πρέπει η κυβέρνηση να το κάνει για να μη δώσει αφορμή να μην ψηφιστεί από τα κόμματα που ανήκουν ιδεολογικά στη Δύση και τον πολιτισμό και όχι στον Πούτιν ή στην Ακροδεξιά.

Δυστυχώς, και παρά το διεθνές ακαδημαϊκό του υπόβαθρο, ο κ. Κασσελάκης δεν πρόκειται να είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ ένα από αυτά, αλλά στην περίπτωση του προέδρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης... η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά. Αντιθέτως, έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η περίπτωση του κ. Ανδρουλάκη που μυστηριωδώς αλλάζει κάθε τόσο στάση για ένα ξεκάθαρο θέμα που μόνο και μόνο η οκταετής εμπειρία του ως ευρωβουλευτής τού επιτρέπει να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει και πώς ισχύουν οι αντίστοιχοι νόμοι και διατάξεις για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

Θα ήταν πάντως από αναχρονιστικό έως άκρως περίεργο να βρει μια δικαιολογία και μη ψηφίζοντας μια τόσο θεσμική μεταρρύθμιση να απολέσει τον κεντρώο και εκσυγχρονιστικό του χαρακτήρα το ΠΑΣΟΚ, που διέπεται από αυτά τα χαρακτηριστικά τουλάχιστον τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλωστε και οι βασικοί συνταγματολόγοι του, ο πρώην πρόεδρος Βενιζέλος, ο Αλιβιζάτος και άλλοι, έχουν ταχθεί υπέρ του νόμου.

Τέλος πάντων, οι πολίτες ψήφισαν μόλις πριν από εννέα μήνες το κυβερνών κόμμα με ευρύτατη πλειοψηφία και του έδωσαν άνετο αριθμό βουλευτών για να εφαρμόσει το μεταρρυθμιστικό του πρόγραμμα χωρίς την ανάγκη άλλων κομμάτων, συνεπώς και μπορεί να προχωρήσει, αν και τα μη κρατικά πανεπιστήμια είναι ένας θεσμός που μόνο ωφελεί την παιδεία και την οικονομία χωρίς να μειώνει διόλου την αξία των κρατικών πανεπιστημίων. Αντιθέτως, σε βάθος χρόνου μπορεί να λειτουργούν ανταγωνιστικά στην αγορά και να αναδειχθεί η αξία των κρατικών, αν φυσικά οι καθηγητές τους και οι πρυτάνεις πάρουν απόφαση ότι πρέπει να υπηρετούν τους φοιτητές και όχι τους «φοιτητές», τα κόμματα και την ανομία.