Σπύρος Γκουτζάνης

Επιπλέον οι διαιτητές, τα Μέσα Ενημέρωσης, δεν περιορίζονταν να παίζουν έδρα -που είναι πάντα η κυβέρνηση- να κάνουν κανένα ανάποδο σφύριγμα, να κόβουν καμία επίθεση με φάουλ που δεν έγινε ή να δίνουν κανά ανύπαρκτο οφσάιντ. Οι ρέφερι κάθε βράδυ 8-10 γινόνταν οι βασικοί στράικερ της αντίπαλης ομάδας. Όταν μάλιστα κανένας συριζαίος τολμούσε να διαμαρτυρηθεί έβγαζαν την σφυρίχτρα και του έδειχναν κόκκινη κάρτα. Είναι η πρώτη φορά που το σύστημα των Μέσων Ενημέρωσης -στην πλειοψηφία του πάντα- παίζει τόσο πολύ και με τόσο άκομψο τρόπο μία κυβέρνηση μην τηρώντας τα στοιχειώδη προσχήματα του ρόλου και της αποστολής του. Κάτι παρόμοιο -αλλά σε μικρότερη έκταση- είχε ζήσει ο Καραμανλής το 1998-2002 τότε που ότι και να έκανε ήταν πίσω από τον “καταλληλότερο”. Ίσως το είχε γνωρίσει και ο Σαμαράς μετά το 1993 όταν το σύστημα τον ξέχασε και τον έστειλε σπίτι του να κυττάζει το ταβάνι.

Παρόλα αυτά όμως οι γαλάζιοι έφαγαν τέσσερα γκολ παραπάνω κι ας είχαν κάθε βράδυ τον Γιάννη, τον Μπάμπη και τ’ άλλα παιδιά να κόβουν μπαλιές και να βάζουν γκολ για λογαριασμό τους στην αντίπαλη εστία. Υπ αυτή την έννοια είναι ένα μήνυμα για τα συστημικά Μέσα Ενημέρωσης το αποτέλεσμα των ευρωκλογών.

Με το αποτέλεσμα στο +4 τα πράγματα αλλαζουν. Κατ αρχήν το αήττητο του συστήματος έσπασε για πρώτη φορά, είναι θέμα ψυχολογίας. Οι ρέφερι από εκεί που έμπαιναν μέσα και έβαζαν γκολ τώρα θα περιοριστούν, αντε να παίζουν έδρα 70-30 και στην συνέχεια 60-40. Αν η γαλάζια ομάδα δεν κέρδισε όταν είχε όλα τα πλεονεκτήματα και όλες τις βοήθειες πόσο μάλλον θα κερδίσει στο εξής που οι συσχετισμοί αλλάζουν.

Το βασικό μήνυμα όμως είναι για τον προπονητή των γαλάζιων: ότι πρέπει να αλλάξει πολλά στο σύστημα του παιχνιδιού αλλά και να αντικαταστήσει μερικούς από τους παίχτες που προκαλούν πλέον την κερκίδα. Αλλιώς τα πράγματα στην συνέχεια θα είναι χειρότερα και η διαφορά από τους ροζ δεν θα μειωθεί αλλά θα αυξηθεί.

Το ένα ερώτημα είναι αν το Μαξίμου πήρε το μήνυμα. Η γραμμή ότι δεν χάσαμε γιατί φάγαμε μόνο τέσσερα γκολ παραπάνω δεν το δείχνει. Το πιο σημαντικό όμως είναι πώς να κάνει τις αλλαγές που θέλει όταν ο γερμανός Πρόεδρος της ομάδας έχει την δική του άποψη: θέλει το σύστημα ίδιο και απαράλλαχτο και τους βασικούς στην θέση τους. Μπορεί η ομάδα να χάνει αλλά το ταμείο γεμίζει από φόρους, τόκους κλπ. Για να μην μείνει δε αμφιβολία βγήκε ο Σόιμπλε και ξεκαθάρισε ότι δεν έχει αλλαγή πολιτικής τουλάχιστον ουσιαστική γιατί θα μας βγάλει από το ευρώ. Τώρα από πότε ο Σόιμπλε αποφασίζει αν μία χώρα θα μείνει ή θα φύγει από το ευρώ είναι ένα άλλο ερώτημα. Το ότι όμως η κυβέρνηση δεν έθεσε το ερώτημα και αντιπαρήλθε την άκομψη παρέμβαση Σόιμπλε δίνει απάντηση στο τι θα κάνει από εδώ και πέρα: ενδεχομένως να αντικαταστήσει κάποιους παίκτες αλλά το σύστημα θα παραμείνει ίδιο, η βασική γραμμή της οικονομικής πολιτικής δεν θα αλλάξει, ούτε ελαφρύνσεις ούτε διορθώσεις και φιλολαικά μέτρα και θα περιμένει το “μοιραίο”...