Παντελής Καψής

Γενικώς λοιπόν μου φαίνονται τραβηγμένες, στα όρια του κωμικού, οι κατηγορίες που διατυπώθηκαν από στελέχη του Σύριζα, ότι είναι «φυτευτός», από κάποια ακατονόμαστα συμφέροντα, τα οποία βυσσοδομούν σε βάρος της αριστεράς. Δεν είναι μόνο ότι δεν υπάρχει το παραμικρό στοιχείο για κάτι τέτοιο. Είναι και το ότι δεν βρίσκω τον παραμικρό λόγο κάποιοι να είχαν μπει στον κόπο να ασχοληθούν με τον Σύριζα, και μάλιστα να ξοδέψουν χρήμα και φαιά ουσία, για να επιβάλουν τον Κασσελάκη. Με τι σκοπό, να τον διαλύσουν; Δεν υπήρχε ανάγκη. Για να το πω διαφορετικά, ο Σύριζα είχε πεθάνει πριν από τον Κασσελάκη. Μετά το 17% των εκλογών και την αποχώρηση Τσίπρα, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου να συρρικνωθεί και να περάσει στο λυκόφως της ανυπαρξίας.

Και καλά, θα πει κάποιος, πώς έφτασε να είναι υποψήφιος και να κερδίσει και την ηγεσία; Νομίζω την απόφαση την πήρε βασικά μόνος του. Ταιριάζει πολύ με την ψυχολογία του αυτοδημιούργητου και του επιτυχημένου σε μικρή ηλικία. Αποκτά μεγάλη εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, νομίζει ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα. Ιδίως όταν βρεθεί σε ένα περιβάλλον καφενόβιων αριστερών, τους οποίους θα αντιμετώπιζε με υπεροψία, αν όχι με περιφρόνηση. Αν αυτοί κατάφεραν να κυβερνήσουν την Ελλάδα, θα έλεγε μέσα του, τότε γιατί όχι εγώ και μάλιστα πολύ καλύτερα.

Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξαν κάποιοι οι οποίοι τον ενθάρρυναν. Ένας τέτοιος ήταν σίγουρα ο Παύλος Πολάκης. Εδώ η υποψηφιότητα του Κασσελάκη συνάντησε τις παθογένειες και τις ανοιχτές βεντέτες του Σύριζα, αποκτώντας μια διαφορετική και μεγαλύτερη δυναμική. Ο Σφακιανός είναι φανερό ότι κρατούσε μανιάτικο την απόπειρα των συντρόφων του να τον διαγράψουν. Γλίτωσε την τελευταία στιγμή, εξαιτίας της τραγωδίας των Τεμπών. Όταν λοιπόν βρέθηκε ένας υποψήφιος έξω από τον κύκλο των εχθρών του, έσπευσε να τον υιοθετήσει. Η επιλογή του αποδείχθηκε επιτυχημένη, κι έτσι στην συγκεκριμένη περίπτωση, η εκδίκηση δεν ήταν καθόλου κρύα. Ανάλογη στάση με αυτή του Πολάκη υιοθέτησαν και αρκετά άλλα στελέχη, κυρίως όσα προέρχονταν από τη διεύρυνση του κόμματος. Η στάση τους ήταν ασφαλώς συμφεροντολογική: φύγετε εσείς να έρθουμε εμείς.

Πιστεύω ωστόσο ότι είχε να κάνει και με ένα «πολιτισμικό» ρήγμα στο πλαίσιο του Σύριζα. Το να είσαι στέλεχος της αριστεράς σήμαινε να έχεις ένα πολύ συγκεκριμένο τρόπο σκέψης και εκφοράς του λόγου. Κάτι στο οποίο τα «ιστορικά» στελέχη, ή καλύτερα τα στελέχη του κόμματος του 4%, είχαν εξασκηθεί για δεκαετίες. Αποτελούσαν κατά κάποιο τρόπο την αριστοκρατία του Σύριζα. Έτσι στελέχη που δεν ανήκαν σε αυτή την παράδοση, τα οποία αντιμετωπίζονταν με μια κάποια συγκατάβαση από τους παλιούς, στο μυαλό μου έρχεται η κ. Τζάκρη, βρήκαν την ευκαιρία να πάρουν το αίμα τους πίσω. Χωρίς αυτό το ρήγμα νομίζω ότι είναι αδύνατον να καταλάβουμε το πάθος ή και το μίσος που εκδηλώνεται σε αυτή την αντιπαράθεση. Και είναι αμφίδρομο: για τον κ. Τσακαλώτο ή για τον κ. Σταθάκη αποτελεί προσωπική προσβολή να είναι υπό την ηγεσία ενός «γκόλντεν μπόι».

Και ο Τσίπρας; Τι ρόλο έπαιξε και γιατί δεν μιλάει; Δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο πρώην αρχηγός του Σύριζα επένδυσε στον Κασσελάκη. Η μόνη λογική θα ήταν για να καταστρέψει τον Σύριζα και να επιστρέψει αργότερα ως σωτήρας. Είναι πολύ Μακιαβελικό και βέβαια αν το ΠΑΣΟΚ ανακάμψει, δεν θα υπάρχει τίποτα στο οποίο να επιστρέψει. Το ίδιο παράλογο όμως νομίζω θα ήταν να πάρει θέση. Κατ αρχήν επειδή ότι και αν έλεγε, πέρα από να εκφράσει την «ανησυχία» του, θα έβγαινε χαμένος. Είτε θα έπρεπε να συγκρουστεί με την απόφαση των μελών που έβγαλαν τον Κασσελάκη, είτε θα έπρεπε να τον υιοθετήσει, υφιστάμενος και την ανάλογη κριτική. Αν ο Τσίπρας επιθυμεί κάποια στιγμή να παίξει ξανά ενεργό ρόλο, αυτό μπορεί να γίνει μόνο σε βάθος χρόνου. Ως τότε θα αποφεύγει, όσο μπορεί, να παρεμβαίνει στις τρέχουσες εξελίξεις στο κόμμα.

Κι ένα τελευταίο σημείο για τον ίδιο τον Κασσελάκη. Το Σαββατοκύριακο κέρδισε τη μάχη, απαλλάχθηκε από την ομπρέλα, χωρίς μεγάλη ζημιά, παρά το ότι κινδύνευσε να αποδοκιμαστεί από την Κεντρική Επιτροπή χάρη στους παιδαριώδεις χειρισμούς του. Το πραγματικό τεστ όμως θα είναι οι ευρωεκλογές. Για όποια σημασία έχουν οι δημοσκοπήσεις, για την ώρα δεν δείχνει να βρίσκει ανταπόκριση στην κοινωνία. Παρότι δεν είναι πολιτικά ορθό να το συζητάμε, το γεγονός ότι αποκάλυψε τον σεξουαλικό του προσανατολισμό, φοβάμαι ότι λειτουργεί αρνητικά στο εκλογικό σώμα. Κι αυτό λειτουργεί προσθετικά, πέραν δηλαδή της αβάσταχτης ελαφρότητας των παρεμβάσεων του. Μακάρι όχι, μακάρι η ελληνική κοινωνία να έχει ξεπεράσει τέτοιες προκαταλήψεις. Μια λεπτομέρεια ωστόσο από τις εργασίες της Κεντρικής Επιτροπής μου έκανε εντύπωση. Αντιγράφω από ρεπορτάζ του Κώστα Γιαννακίδη: « “Αυτά τα παιδάκια τα εκδιδόμενα να δεις τι θα πάθουν” μου πέταξε ένα στέλεχος με όνομα βαρύ και ιστορική διαδρομή δεκαετιών». Αυτά στο χώρο της αριστεράς.