Μιχάλης Στούκας

Ιδιαίτερα η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν επιδοθεί σε έναν άκρατο πλειστηριασμό παροχολογίας. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Αλέξης Τσίπρας σε περιοδείες τους σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, σε συνεντεύξεις τους, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με πλέον πρόσφατη την παρουσία και των δύο στο δημοφιλέστατο στη νεολαία Tik Tok υπόσχονται πολλά και διάφορα σε όλες τις κοινωνικές ομάδες ελπίζοντας να αυξήσουν τα ποσοστά των κομμάτων τους.

Στα 1.500 ευρώ ο μέσος μισθός, στα 950 ευρώ ο κατώτατος μισθός, ανεργία κάτω από 8% και νέες αυξήσεις στις συντάξεις, 3 – 4 % εξαγγέλλει για παράδειγμα ο πρωθυπουργός. Στα 880 ευρώ ο κατώτατος μισθός εντός του 2023, επαναφορά 13ης σύνταξης, αναστολή πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας για ακίνητα ως 300.000 ευρώ, θεσμοθέτηση της ετήσιας τιμαριθμικής αναπροσαρμογής στο ύψος του πληθωρισμού του προηγούμενου έτους, μείωση του Φ.Π.Α. σε διάφορα είδη κλπ. υπόσχεται από την πλευρά του ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος… διαφημίζει το «Συμβόλαιο για την Αλλαγή» στο πλαίσιο μάλλον μιας προσπάθειας να εμφανιστεί, από άποψη συνθημάτων τουλάχιστον, ως ο Ανδρέας Παπανδρέου του 2023…

Βέβαια η συγκεκριμένη προσπάθεια εξόργισε τον Νίκο Ανδρουλάκη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝ.ΑΛ. και μάλλον είναι σχεδόν αδύνατο να πετύχει και να πείσει τους ψηφοφόρους. Οι παραπάνω εξαγγελίες αφορούν τον οικονομικό τομέα. Αντίστοιχες είναι οι προεκλογικές υποσχέσεις και για τους άλλους τομείς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να χτυπήσει τη ΝΔ στα οικονομικά, καθώς η ακρίβεια και η αδυναμία του κόσμου να ανταπεξέλθει στην πληρωμή λογαριασμών, δόσεων δανείων κλπ. του δίνει την ευκαιρία να προβεί σε ένα κρεσέντο εξαγγελιών στα συγκεκριμένα θέματα.

Το κόστος των προεκλογικών εξαγγελιών του όμως των δύο μεγάλων κομμάτων είναι ασαφές. Οι εκτιμήσεις διαφέρουν και μάλιστα σε απίστευτο βαθμό. Η ΝΔ κοστολογεί το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στα 75 -80 δις ευρώ, την ίδια στιγμή που το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης αναφέρει ότι αυτό ανέρχεται σε 5 δις ευρώ ετησίως… Η διαφορά είναι χαώδης και σίγουρα ο απλός κόσμος δεν μπορεί να γνωρίζει πού βρίσκεται η αλήθεια.

Από την άλλη πλευρά, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να σταθεροποιηθεί σε διψήφια ποσοστά και να παίξει κομβικό ρόλο σε περίπτωση κυβέρνησης συνεργασίας με άγνωστο Χ το πρόσωπο του επόμενου (ή της επομένης) πρωθυπουργού. Το MEPA25 με τη «βόμβα» που ακούει στο όνομα «Δήμητρα» και η Ελληνική Λύση με τα εσωτερικά προβλήματα που προκλήθηκαν από τις αποκαλύψεις τέως βουλευτών της, στοχεύουν σε ένα ποσοστό πάνω από το 3% που θα τους δώσει το δικαίωμα να εκπροσωπηθούν στη νέα Βουλή και στη συνέχεια , παρά τα όσα λέγονται προεκλογικά, να παίξουν ενεργό ρόλο σε περίπτωση που χρειαστεί.

ΤΟ Κ.Κ.Ε. πορεύεται σταθερά στον μοναχικό του δρόμο, ενώ τα δεξιότερα της Ν.Δ. κόμματα, μετά τον αποκλεισμό του «κόμματος Κασιδιάρη» από τις εκλογές, προσπαθούν να προσελκύσουν τους ψηφοφόρους του προσδοκώντας και αυτά είσοδο στην επόμενη Βουλή, κάτι που φαντάζει με τα μέχρι τώρα στοιχεία, εξαιρετικά δύσκολο έως απίθανο…

Υπάρχουν τομείς όπου η Ν.Δ. υπερτερεί του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τα εθνικά θέματα, οι εξοπλισμοί, οι ψηφιακές υπηρεσίες του κράτους κ.ά. Το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, ατυχώς γι’ αυτό, ακόμα και σε θέματα όπου η ΝΔ ως κυβέρνηση έχει μέτριες (επιεικώς…) επιδόσεις, όπως η αντιμετώπιση της, διαρκώς αυξανόμενης, εγκληματικότητας η αύξηση των τιμών, η φορολογία κ.ά. δεν μπορεί να παραθέσει πειστικά επιχειρήματα υπέρ του, καθώς είναι νωπή η διακυβέρνηση της χώρας από αυτό.

Στην Κουμουνδούρου δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν αρκεί να προβάλλεις διαρκώς τα λάθη των άλλων. Πρέπει κάποια στιγμή να παρουσιάσεις και τις δικές σου προτάσεις, που θα απέχουν από παλιές, δοκιμασμένες, αλλά αποτυχημένες συνταγές. Οι πολιτικές των ανοιχτών συνόρων και του «κάντε ότι κοιμάστε», όπως και η βαριά φορολογία των μεσαίων κοινωνικών στρωμάτων στοίχισαν ακριβά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Η άκρατη παροχολογία και οι υποσχέσεις που μοιράζονται αφειδώς από τα δύο μεγάλα κόμματα, αποτελούν βασικό στοιχείο της τωρινής προεκλογικής περιόδου. Εκείνο που παραμένει αβέβαιο, είναι το κατά πόσο όλα αυτά που υπόσχονται οι μεν και οι δε, θα μπορέσουν να υλοποιηθούν.

Πάγια προεκλογική τακτική των κομμάτων αποτελεί το χάιδεμα των αφτιών των ψηφοφόρων και η προσπάθεια προσέλκυσής τους με κάθε τρόπο. Δυστυχώς, εκείνο που έχουν καταφέρει είναι η απαξίωση της ίδιας της πολιτικής. Οι νέοι, ζώντας σε ένα περιβάλλον που μεταβάλλεται διαρκώς και έχοντας πολλές ανησυχίες για το μέλλον τους, γυρίζουν την πλάτη τους στα κόμματα.

Οι μεγαλύτεροι, ζώντας κι αυτοί στην αβεβαιότητα και έχοντας χορτάσει από υποσχέσεις που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ είναι κι αυτοί προβληματισμένοι. Κάποιοι θα προτιμήσουν την αποχή από τις εκλογές της 21ης Μαΐου, αν και γνωρίζουν ότι αυτό δεν λύνει κανένα απολύτως πρόβλημα. Στις κάλπες είναι βέβαιο ότι θα προσέλθουν οι «φανατικοί» ψηφοφόροι των κομμάτων, κάποιοι που πίστεψαν ή θα πιστέψουν τις προεκλογικές υποσχέσεις, κάποιοι ρομαντικοί που πιστεύουν ότι μπορεί ν’ αλλάξουν τα πράγματα αυτή τη φορά και τέλος, κάποιοι δυσαρεστημένοι που θα κατευθυνθούν στο λευκό ή στο άκυρο, θεωρώντας ότι έτσι πολεμούν το σύστημα…

Το άσχημο για τα κόμματα είναι ότι πλέον οι πληροφορίες μεταδίδονται με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς. Επίσης, όσο και να προσπαθήσουν να καλύψουν κάτι επιλήψιμο, η αλήθεια, έστω και όχι ολόκληρη, θα λάμψει. Και οι υποσχέσεις που μοιράζονται αφειδώς τώρα, καταγράφονται και πρέπει να υλοποιηθούν.

Η πολιτική δεν είναι μόνο επικοινωνία, αλλά και πράξεις. Αν τα λόγια και οι υποσχέσεις δεν μετουσιωθούν σε έργα μετεκλογικά, οι πολιτικοί δεν θα βλάψουν μόνο τα κόμματα στα οποία ανήκουν, αλλά και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Και μόνο τότε θα μετανιώσουν για τις υποσχέσεις που έδωσαν αλλά δεν τήρησαν…