Μάκης Πολλάτος

Διχάζονται οι Έλληνες και οι Ελληνίδες. Ακόμη και με αφορμή τον θάνατο ενός ανθρώπου. Σε φιλοβασιλικούς και αντιβασιλικούς, σε βασιλόφρονες και αντιμοναρχικούς.

Κάποιοι ψάχνουν ευκαιρία να αλιεύσουν ψηφαλάκια, με αφορμή το πώς τοποθετούνται οι πολίτες σε σχέση με τον βασιλιά, τον ρόλο του σε κρίσιμες, ταραγμένες περιόδους της ελληνικής ιστορίας.

Για κάποιους η αντίδραση στον τέως, τον έκπτωτο βασιλιά είναι ο τρόπος για να αποδείξουν την αριστεροσύνη τους. Για τους πολιτικούς αντιπάλους τους, ο σεβασμός στον θεσμό της βασιλείας -που στην Ελλάδα καταργήθηκε με το δημοψήφισμα του 1974- είναι η μέθοδος για να γοητεύσουν εκείνους που πιστεύουν ότι η Δημοκρατία φταίει για ό,τι κακό υπάρχει σήμερα στη χώρα. Είναι οι λεγόμενοι... χουντοβασιλικοί, αυτοί που γοητεύονται από τη λάμψη που περιβάλλει τους γαλαοαίματους, τις ίντριγκες γύρω από τις αυλές των εστεμμένων, τους μύθους των πριγκιπόπουλων και των πριγκιπισσών.

Μήπως όμως έχουν δίκιο εκείνοι που υπαινίσσονται ότι ο τέως βασιλιάς Κωνσταντίνος έφερε τη χούντα και προκάλεσε την επταετή ανωμαλία της περιόδου 1967-1974 με τους πολιτικούς κρατούμενους, τους νεκρούς, τα βασανιστήρια του ΕΑΤ-ΕΣΑ; Δεν είχε η χώρα βασιλευόμενη δημοκρατία μέχρι τη χούντα των συνταγματαρχών; Δεν είχε εκλεγμένες κυβερνήσεις, όποια κι αν ήταν τα παιχνίδια του παλατιού, της Φρειδερίκης και της καμαρίλλας που περιέβαλλε το στέμμα; Δεν είχαν ευθύνη οι εκλεγμένοι πολιτικοί για την κατάληψη της εξουσίας από τους συνταγματάρχες;

Προφανώς, ήταν ιστορικό, κολοσσιαίο και ασυγχώρητο λάθος του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου ότι πρώτα όρκισε τους χουντικούς κυβέρνηση και μετά προσπάθησε να τους ρίξει με ένα αντιπραξικόπημα παρωδία. Ο ίδιος το είχε δικαιολογήσει λέγοντας ότι δεν επιθυμούσε να προκαλέσει εμφύλιο και αιματοχυσία.

Το να λέμε όμως ότι ο βασιλιάς μπορούσε να σταματήσει την άνοδο της χούντας, όταν δεν είχαν πάρει χαμπάρι για τη συνωμοσία των συνταγματαρχών οι πολιτικοί προϊστάμενοι των στρατιωτικών και η ανώτατη ηγεσία των ενόπλων δυνάμεων είναι σαν να λέμε ότι θα μπορούσαν στη σύγχρονη εποχή να σταματήσουν μια υποτιθέμενη απόπειρα κατάληψης της εξουσίας από τον στρατό ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος ή η νυν Πρόεδρος Κατερίνα Σακελλαροπούλου.

Ας διαβάσουμε καλύτερα την ιστορία για να διαπιστώσουμε αν έφερε ο βασιλιάς τη χούντα.

Το σίγουρο είναι όμως ότι ο θάνατος ενός προσώπου που δεν ήταν αρχηγός του κράτους εδώ και 56 χρόνια δεν θα έπρεπε να είναι αφορμή για διχασμό. Δεν μπορεί να προχωρήσει και να προοδεύσει μια κοινωνία αν ακόμη διχάζεται για τα γεγονότα της δεκαετίας του '60. Στις προηγμένες δυτικές κοινωνίες ο διχαστικός λόγος διώκεται. Μας θέλουν κάποιοι ομήρους στη διχόνοια; Εγκλωβισμένους εμμονικά στις διαφωνίες και στους διαχωρισμούς;

Όσο κι αν οι διαφωνίες και οι διχασμοί θα μπορούσαν να θεωρηθούν φυλογενετικό πρόβλημα των Ελλήνων ιστορικά, μάλλον χρειάζεται να προσπαθήσουμε λίγο περισσότερο για τον εκσυγχρονισμό της σκέψης μας. Να ξεπεράσουμε προκαταλήψεις του παρελθόντος και να κοιτάξουμε μπροστά. Άλλωστε όλοι ζούμε δυο ζωές. Η δεύτερη ζωή μας ξεκινά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε μόνο μια φορά και δεν έχουμε ούτε λεπτό για χάσιμο.