Μάκης Πολλάτος

Πώς άραγε μπορεί κάποιος να αποκτήσει αμύθητη ακίνητη περιουσία στις ακριβότερες περιοχές του πλανήτη, όχι σε μια-δυο πόλεις αλλά στο Παρίσι, τη Νέα Υόρκη, το Μονακό, το Λας Βέγκας, τη Νίκαια, στην Μύκονο, κάτω από την Ακρόπολη και στην Κηφισιά; Πόσο κάλα αμειβόμενος πρέπει να είναι κάποιος, πόσα έσοδα πρέπει να έχει ένας επιχειρηματίας, πόσο επιτυχημένες business πρέπει να κάνει για να καταφέρει σε διάστημα 20-30 ετών να αποκτήσει ακίνητα-φιλέτα στις πιο απλησίαστες περιοχές, ακόμη και για τους πλουσιότερους και διασημότερους;

Μαζεύονται τα χρήματα που απαιτούνται για να αγοραστούν -παραδείγματος χάριν- 12 σπίτια στην Κυανή Ακτή, το Παρίσι, στο Μαϊάμι, στην Ακρόπολη, στη Μύκονο, στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, ακόμη κι αν είσαι πολύ ψηλά αμειβόμενος, ακόμη κι αν κάνεις αιματηρές οικονομίες, το σκ...ο σου παξιμάδι, που λέμε;

Αν δεν μιλάμε για κάποιον επιχειρηματία βασικό μέτοχο εταιρείας-κολοσσού σαν την Tesla, την Apple, την Louis Vuitton, την Coca Cola, είναι δυνατόν κάποιος εκδότης μιας χώρας 10-11 εκατομμυρίων, να έχει κάνει τόσο μαγικές επενδυτικές κινήσεις -ας πούμε στο χρηματιστήριο- που να έχει καταφέρει να μαζέψει τον πακτωλό χρημάτων που απαιτούνται για να αγοράσει 12 υπερπολυτελή ακίνητα και να καταφέρνει να τα συντηρεί χωρίς να χρεοκοπήσει;

Πολλά ακούγονται, πολλά λέγονται, πολλές φήμες κυκλοφορούν.

Μεταξύ άλλων διάβασα στο Facebook: «Κάποτε (αρχές της δεκαετίας 2000-2010) γνωστός εναλλακτικός εκδότης στην αρχή του χρόνου επισκέφθηκε τραπεζίτη. Μετά τις ευχές και τις σχετικές εισαγωγές του είπε:
"Κε. Διοικητά, ο τύπος γενικότερα περνάει κρίση, θα μου δώσετε για καταχωρήσεις και διαφήμιση 600.000 ευρώ τη τρέχουσα χρονιά;"
"Μα γιατί", του απάντησε ο Διοικητής, "η κυκλοφορία της εφημερίδας σας είναι πολύ περιορισμένη για να δικαιολογήσω τέτοιο ποσό."
"Κε. Διοικητά, απάντησε ο εκδότης, το θέμα δεν είναι η διαφήμιση αλλά η προσωπική σας προστασία από κακόβουλα δημοσιεύματα." Ποιος θα μπορούσε να προβλέψει κακόβουλα δημοσιεύματα;
Πληροφορήθηκα ότι ο κ. Διοικητής δεν υπέκυψε.

Έτσι κάπως εναλλακτικοί εκδότες έβγαζαν τον επιούσιο. Ε, ορισμένοι από αυτούς βρέθηκαν και με μερικά ακίνητα. Σιγά».

Δεν είμαι σε θέση να ταυτίσω την συγκεκριμένη ιστορία με την υπόθεση που συζητά όλη η Ελλάδα από την Κυριακή, μετά το αποκαλυπτικό δημοσίευμα στο Πρώτο Θέμα για τα 12 ακίνητα σε Ελλάδα και εξωτερικό του συγχωρεμένου Γιώργου Τράγκα.

Σε κανέναν κλάδο δεν είναι όλοι ίδιοι. Ούτε οι δημοσιογράφοι είναι όλοι ίδιοι μεταξύ τους, ούτε όλοι οι εκδότες ίδιοι, ούτε οι γιατροί «ούνα φάτσα, ούνα ράτσα», ούτε οι πολιτικοί είναι όλοι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του μακαρίτη Άκη Τσοχατζόπουλου. Τα ερωτήματα όμως είναι πολλά. Και δεν αφορούν μόνο την περιουσία, τα ακίνητα και τα φράγκα του συγχωρεμένου Γιώργου Τράγκα, αλλά και τον ρόλο των ελεγκτικών μηχανισμών. Ηταν δηλωμένα ως ατομική περιουσία τα ακίνητα του Τράγκα ή σε εταιρείες και άλλα επενδυτικά σχήματα; Δεν θα είχε ενδιαφέρον να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη πόσους φόρους πλήρωνε ετησίως στο κράτος ένας άνθρωπος με 12 ακίνητα στις ακριβότερες γειτονιές του κόσμου; Δεν νομίζω ότι θα υπήρχε έστω κι ένας να εκφράσει αντιρρήσεις για την κατοχή μεγάλης περιουσίας από έναν επιτυχημένο εκδότη, εφ' όσον η κατοχή των υπερπολυτελών ακινήτων δικαιολογούνταν από τα δηλωμένα και φορολογημένα εισοδήματά του. Το πρόβλημα είναι η πιθανή αδιαφάνεια. Και οι παρανομίες. Διότι αν αρχίσω και φωνάζω «έξω οι κλέφτες» απειλώντας να βγάλω τα άπλυτα κάποιων επιχειρηματιών στη φόρα και μετά κάνω την πάπια, ή αν δημοσιεύω λιβελογραφήματα που ξαφνικά μετατρέπονται σε αγιογραφίες για τους μέχρι χθες υπόπτους και ταυτόχρονα ζω τρυφηλή ζωή με σπίτια και ταξίδια στους ακριβότερους προορισμούς του πλανήτη όπου έχω καταφέρει να αποκτήσω μερικά... παλατάκια, τότε κάτι δεν πάει καλά.

Τα φορολογικά αδικήματα δεν παραγράφονται. Σε όλες τις εποχές, η δικαιοσύνη, η αξιοκρατία και η ισοτιμία όλων έναντι του νόμου είναι βασικά στοιχεία για την ομαλή λειτουργία μιας δημοκρατίας. Το πρόβλημα δεν είναι ο πλούτος, μικρός ή μεγάλος, αλλά πιθανή παράνομη απόκτησή του χωρίς να έχει προηγηθεί η αναλογική φορολόγησή του.
Η δημοσίευση είναι ψυχή της Δικαιοσύνης. Μήπως για κάποιους «η μη δημοσίευση» ήταν πηγή παράνομου πλούτου;