Μάκης Πολλάτος

Φανταστείτε μια κοινωνία που ωθεί τους πολίτες να γίνονται καλύτεροι, να βελτιώνονται καθ' όλη τη διάρκεια του βίου τους, που επιβραβεύει τους πιο άξιους και αναλογικά τοποθετεί στις δυσκολότερες και πιο απαιτητικές θέσεις εκείνους που με την αξία τους έχουν αποδείξει ότι μπορούν να υπηρετήσουν καλύτερα το κοινό καλό κι όχι εκείνους που επικαλούνται την ευγενή τους καταγωγή ή το οικογενειακό τους δέντρο. 

Φανταστείτε μια κοινωνία που οι γιατροί οι οποίοι φροντίζουν τους ασθενείς τους με τον ίδιο τρόπο, ανεξαρτήτως αν πρόκειται για πλούσιους ή φτωχούς, δεν είναι οι εξαιρέσεις. Φανταστείτε ένα ιατρικό σύστημα που έχει συγκεκριμένο πρωτόκολλο για την θεραπεία των πασχόντων. Οπου για την αντιμετώπιση και των πιο δύσκολων ασθενειών υπάρχουν συγκεκριμένα βήματα και αυστηρό πρωτόκολλο που είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί ο κάθε γιατρός και δεν εναπόκειται στον ασθενή ή στους συγγενείς του να αναζητήσουν μεθόδους αντιμετώπισης, θεραπευτικές αγωγές ή εξετάσεις που είναι αποδεκτές -όχι πειραματικές- και εφαρμόζονται σε ένα διπλανό νοσοκομείο ή από κάποιο άλλο κέντρο ή πανεπιστήμιο στην ίδια χώρα και απλώς δεν έχουν εξαπλωθεί σε ολόκληρο το σύστημα υγείας λόγω γραφειοκρατικών διαδικασιών.

Φανταστείτε μία χώρα σε καιρό πανδημία της οποίας οι πολίτες να αντιλαμβάνονται ποιους πρέπει να ακούν και ποιους να απομονώνουν. Να είναι ξεκάθαρο σε όλους πώς μπορούν να αποφύγουν τη νόσηση, τις πιθανές επιπλοκές, ακόμη και τον θάνατο. Και να συγκλονίζονται πραγματικά αντιλαμβανομένοι ότι οι 30 και 40 νεκροί κάθε ημέρα από την Covid θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί ή έστω να μειωθούν δραστικά αν εμβολιαζόμασταν και ακολουθούσαμε ευλαβικά τις οδηγίες και εμβολιασμό χωρίς να πιστεύουμε αρλούμπες για δήθεν τσιπάκια από διάφορους κομπογιαννίτες. 

Φανταστείτε μια χώρα όπου οι πολιτικοί θα συνεργάζονταν για το κοινό καλό. Οπου θα υπήρχε συμφωνία για τα μεγάλα και σημαντικά θέματα, όπου θα υπήρχε λογοδοσία και όπου οι ταγοί μας θα θεωρούσαν κατάντημα να λένε ψέματα ή μισές αλήθειες μόνο και μόνο για τα ψηφαλάκια και την κομματική τους επιβίωση. Φανταστείτε μια κοινωνία που θα υπήρχε συμφωνία για το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι εξωτερικές απειλές από επιθετικές γειτονικές χώρες και συμφωνία του πολιτικού συστήματος για τον τρόπο θωράκισης και λειτουργίας των ενόπλων δυνάμεων.

Φανταστείτε μια χώρα που θα έχτιζε πάνω σε ό,τι καλύτερο έχει βγάλει αυτή η κοινωνία, θα άκουγε -για παράδειγμα- τους ανθρώπους της ναυτιλίας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η οικονομία, πώς να αναζητά την καινοτομία, πώς να προετοιμάζεται για τις κρίσεις στις αγορές και πώς να επενδύει τον πλούτο.

Φανταστείτε μια κοινωνία που οι ξέρεις-ποιος-είμαι-εγώ αυτής της χώρας σέβονται τους καταφρονεμένους οδοκαθαριστές, ντελιβεράδες, εργαζόμενους στην καθαριότητα κι όλους όσους οι επιτυχημένοι πιστεύουν ότι ασχολούνται με ταπεινά επαγγέλματα. Φανταστείτε μια χώρα που θα θεωρούνταν ντροπή και θα αντιμετωπιζόταν με απαξία όποιος πετάει σκουπίδια στον δρόμο. 

Φανταστείτε μια κοινωνία της οποίας οι υψηλά αμειβόμενοι θα έδιναν το καλό παράδειγμα και για μια εβδομάδα έστω τον χρόνο θα έμπαιναν στα παπούτσια των εργατών, όσων σκάβουν ή κάνουν αποφράξεις, όσων εργάζονται από τις 5 τα ξημερώματα στη γη, όσων ξεκινούν τη μέρα τους από τα άγρια χαράματα για να φτάσουν σε όλους εμάς τα καύσιμα για την κίνηση των αυτοκινήτων μας, το γάλα για το πρωινό μας, το αλεύρι και τα άλλα αγαθά που τόσο δεδομένα θεωρούμε.

Φανταστείτε μια κοινωνία που δεν θα τολμούσε να ξανασηκώσει το βλέμμα του εκείνος που δολοφονεί τη σύζυγο ή τη φίλη του επειδή την θεωρεί κτήμα του. Όπου αντί για δικαιολογίες θα αντιλαμβανόταν ακόμη και ο χειρότερος δολοφόνος ότι πρέπει να ζητήσει συγγνώμη και να δείξει μεταμέλεια κι όχι να προσπαθεί να πείσει ότι κάτι κάκο θα είχε κάνει το θύμα...

Φανταστείτε μια χώρα της οποίας οι δικαστές θα είχαν βαθιά συνείδηση του ρόλου τους, θα συνειδητοποιούσαν πόσο σημαντικά είναι να απονέμεται γρήγορα η δικαιοσύνη και θα δούλευαν όσο χρειάζεται για να μην χρονίζει η εκδίκαση των υποθέσεων. Μια κοινωνία όπου εκείνοι που απονέμουν δικαιοσύνη κι αποφασίζουν για τις ζωές των άλλων θα καταλαβαίνουν τι σημαίνει να σέρνουν κάποιον αθώο στα δικαστήρια για χρόνια ολόκληρα καταστρέφοντάς τον ηθικά και οικονομικά.

Φανταστείτε μια χώρα όπου οι δημοσιογράφοι αντιλαμβάνονται ότι ο ρόλος τους είναι να κάνουν κριτική στην εξουσία κάθε είδους, να βοηθούν τους πιο αδύναμους, να ελέγχουν τα κακώς κείμενα και να λειτουργούν  σαν την αλογόμυγα, όχι να κάνουν δημόσιες σχέσεις ή «κονσομασιόν» με τους ισχυρούς. 

Φαναστείτε μια χώρα της οποίας οι πολίτες αγαπούν πραγματικά το περιβάλλον και καταλαβαίνουν πόσο εξαρτημένος από τη φύση είναι ο άνθρωπος. Που αντιλαμβάνονται ότι αν μολύνουν τα ύδατα κάποια στιγμή δεν θα έχουν νερό να πιουν, ότι αν δεν θέλουν σύγχρονες χωματερές με υψηλά στάνταρντς και κλείνουν τα μάτια στην ανεξέλεγκτες χωματερές κάποια στιγμή δεν θα μπορούν να σταθούν πουθενά από τη βρώμα, που να μην τρελαίνονται αν ο κάδος απορριμάτων βρίσκεται μπροστά στο σπίτι τους.

Αν έχετε μπει στον κόπο να διαβάσετε όλο αυτό το κατεβατό, είμαι σίγουρος ότι πολλά θα έχετε ακόμη να προσθέσετε κι εσείς σ' αυτή την λίστα. Και είμαι σίγουρος ότι θα συμφωνήσετε μαζί μου πως για να λύσουμε όλα αυτά τα προβλήματα θα χρειαστούν έτη φωτός.