Κώστας Τσαούσης

Παρότι η εταιρεία της έχει αλλάξει χέρια η βάση της – ειδικά για το σκέλος των δραστηριοτήτων της στην Ευρώπη, την Μέση Ανατολή και την Αφρική- βρίσκεται στη γενέτειρα της. Μπροστά από το κτήριο των γραφείων της – ένα μεγάλο συγκρότημα που φιλοξενεί και άλλες διεθνείς φίρμες όπως οι διανομές της Amazon- υπάρχει μια πλατεία. Μια μικρή πλατεία που λειτουργεί και ως δακτύλιος για την κυκλοφορία.

Αλλά, η μικρή αυτή πλατεία έχει όνομα. Και μάλιστα, όνομα από χορηγία. Είναι η πλατεία του Body Shop. Μια επώνυμη πλατεία με τον χορηγό εκτός από τα χρήματα που έδωσε και δίνει στις τοπικές αρχές έχει και την υποχρέωση να την συντηρεί και να την φροντίζει.

Η πλατεία του Body Shop δεν είναι η μοναδική στη περιοχή. Κάθε άλλο. Ακόμη και μια μικρή νησίδα από πράσινο έχει το χορηγό της. Επιχειρηματίες και τοπικές επιχειρήσεις αλλά και αλυσίδες λιανεμπορίου διεθνούς εμβέλειας.

Με λίγα λόγια, οι χορηγίες όπως αυτές των πλατειών είναι μια γενική τάση για την τοπική κοινωνία/αγορά και τις τοπικές αρχές. Καθόλα αποδεκτές, ενσωματωμένες σε ένα κώδικα εταιρικής κοινωνικής ευθύνης. Επιπλέον, οι χορηγίες –όπως είναι φυσικό- φέρνουν έσοδα στο δημόσιο ταμείο.

Είχα την τύχη την προηγούμενη εβδομάδα να δω από κοντά τις πλατείες της χορηγίας και να αναρωτηθώ γιατί οι δικοί μας τοπικοί άρχοντες -και όχι μόνον εκείνοι- δεν επιδιώκουν να φέρουν και στα μέρη μας ένα επιτυχημένο μοντέλο.

Στην Χαλκίδα όπου μένω (σχεδόν μόνιμα) τα τελευταία δύο χρόνια ένα από τα θέματα της τοπικής ατζέντας διαλόγου ή και αντιπαράθεσης είναι η Δημοτική Αγορά και το project της – και πιο συγκεκριμένα, για το project της «Αποκατάστασης, ανάδειξης, ανάπτυξης και λειτουργικής επανένταξης της Δημοτικής Αγοράς Χαλκίδας καθώς και της Ανάπλασης των επιφανειών της γειτνιάζουσας Πλατείας Αγοράς» για το οποίο έγινε και σχετικός αρχιτεκτονικός διαγωνισμός. Ένα project που έχει παραπεμφθεί στις καλένδες του Κεντρικού Συμβουλίου Νεωτέρων Μνημείων του υπουργείου Πολιτισμού. Παρόλα αυτά κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν έχει μιλήσει και παρουσιάσει ένα business plan που να αποδεικνύει την βιωσιμότητα του επιχειρηματικού σχεδίου και πολύ περισσότερο κανείς δεν έχει σκεφθεί μια λύση με ΣΔΙΤ και με προσέλκυση χορηγών. Ναι, χορηγών που θα δώσουν το όνομα τους στο νέο συγκρότημα της δημοτικής αγοράς, στη διπλανή Πλατεία και τον ενιαίο χώρο που θα συγκροτήσουν οι όποιες παρεμβάσεις.

Το πρόβλημα δεν είναι οι πρόσωπα και οι παρατάξεις αλλά οι αντιλήψεις και οι συμπεριφορές. Εν ολίγοις, οι πολιτικές που αναδεικνύουν ενσώματα και άυλα περιουσιακά στοιχεία σε μια πόλη. Οι ιδέες πολλές, οι επιλογές – από την στιγμή που υπάρχει διάθεση και θέληση- αμέτρητες. Και όλα αυτά για να μπορεί σε κάθε Δήμο να υπάρχει ένα Ταμείο για Χορηγίες με τα έσοδα των οποίων θα διοχετεύονται σε μεγάλες παρεμβάσεις που να δίνουν προστιθέμενη αξία σε ένα τόπο. Κάτι ανάλογο με τους Δήμους θα μπορούσε να γίνει και στην εκπαίδευση – για σκεφτείτε μια σχολή ή ένα τμήμα ναυτιλιακών σπουδών με το ονοματεπώνυμο ενός εφοπλιστή- αλλά και την υγεία και τον πολιτισμό κ.α. Αλλά για να υπάρχουν και σε αυτό τον τόπο χορηγοί χρειάζεται να λειτουργεί ελεύθερα και ανταγωνιστικά η ίδια η αγορά!