Γρ. Νικολόπουλος

Η κυβέρνηση προχωράει για πρώτη φορά στη μεταπολιτευτική ιστορία σε μια σοβαρή περικοπή των δημοσίων δαπανών. Μέχρι σήμερα, πάντα οι δαπάνες του Προϋπολογισμού αυξάνονταν. Οι προηγούμενες κυβερνήσεις προσπαθούσαν να καλύψουν τις αυξημένες δαπάνες και τα ελλείμματα με αύξηση της φορολογίας και επιβολή έκτακτων φόρων. Η περικοπή αυτή όμως, η οποία επιβλήθηκε από την ανάγκη (δηλαδή από την τρόικα προκειμένου να συνεχιστεί η χρηματοδότηση της ελληνικής οικονομίας από την Ευρώπη και το ΔΝΤ), αφαιρεί ισόποσα χρήματα από την οικονομία. Διότι όταν κόβονται οι δαπάνες του Δημοσίου κατά 11,5 δισ. ευρώ, αυτό σημαίνει ότι αφαιρούνται από την οικονομία 11,5 δισ. ευρώ. Κάθε δαπάνη αποτελεί εισόδημα για κάποιον. Και το εισόδημα αυτό χάνεται. Είναι λοιπόν βέβαιο ότι η μείωση των δαπανών θα επιδεινώσει την ύφεση. Είναι επίσης βέβαιο ότι θα μειώσει τα φορολογικά έσοδα αφού χάνεται εισόδημα το οποίο δεν θα φορολογηθεί. Εκτός αν αρχίσει να περιορίζεται η φοροδιαφυγή.

Και ενώ στο σκέλος των δαπανών το οικονομικό επιτελείο λειτούργησε αποτελεσματικά, κατάφερε δηλαδή να τις μειώσει παρά τις ενδοκυβερνητικές αντιδράσεις, στο μέτωπο της φοροδιαφυγής κανένα αποτέλεσμα δεν υπάρχει.

Αντίθετα, όπως όλοι οι φοροτεχνικοί διαπιστώνουν, έχουν διαλυθεί οι κεντρικές εφορίες και τίποτα δεν δουλεύει. Η φοροδιαφυγή οργιάζει και ο υφυπουργός Οικονομικών κ. Μαυραγάνης, που είναι υπεύθυνος για τους φόρους, πρέπει να επιταχύνει τους ρυθμούς του και να φέρει άμεσα αποτελέσματα.

Το μεγάλο όμως ζητούμενο από εδώ και πέρα είναι η αύξηση της ρευστότητας της οικονομίας.

Για να ισορροπήσει η οικονομία μετά την αφαίρεση των 11,5 δισ. και να αντιμετωπίσει την ύφεση, θα πρέπει να μπει φρέσκο χρήμα στην αγορά. Και αυτός πρέπει να είναι πλέον βασικός στόχος του υπουργού Οικονομικών κ. Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος αμέσως μόλις τελειώσει τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα και αφού ψηφιστούν τα μέτρα από τη Βουλή θα πρέπει να βρει και να φέρει στη χώρα το φρέσκο χρήμα. Πού όμως μπορεί να βρεθεί αυτό;

Ο επαναπατρισμός καταθέ­σεων θα είναι μια σημαντική πηγή εφόσον οριστικοποιηθεί η παραμονή μας στην ευρωζώνη και εκλείψει ο κίνδυνος της δραχμής. Η επιστροφή των καταθέσεων θα διευκολύνει τη χρηματοδότηση της οικονομίας από τις τράπεζες, ενώ το ίδιο θα κάνει και η ανακεφαλαίωσή τους. Ομως αυτό δεν αρκεί. Θα πρέπει να υπάρξουν επενδύσεις και όχι μόνο ξένες. Διότι επί χρόνια συζητάμε για τις ξένες επενδύσεις, αλλά δεν συζητάμε για τις ελληνικές. Και αυτή είναι μια αδυναμία των Ελλήνων επιχειρηματιών, οι οποίοι δεν επενδύουν. Εφόσον διασφαλιστεί η παραμονή της χώρας στο ευρώ, οι επιχειρηματίες πρέπει να αρχίσουν να επενδύουν ξανά στις δουλειές τους. Το εργατικό κόστος έχει μειωθεί, όλα τα κόστη πλην πετρελαίου είναι μειωμένα, η ανάγκη της χώρας για παραγωγή και γεξαγωγές είναι μεγάλη. Δικαιολογίες δεν υπάρχουν για όποιον διαθέτει τα κεφάλαια, θέλει να λέγεται επιχειρηματίας και δεν επενδύει. Και υπάρχουν αρκετοί τέτοιοι. Αν η κυβέρνηση καταφέρει να περιορίσει και τη γραφειοκρατία, η οποία αποτελεί τον βασικότερο ανασταλτικό παράγοντα για τις επενδύσεις αλλά προκαλεί και μεγάλο κόστος στη λειτουργία των επιχειρήσεων, οι επενδύσεις, ελληνικές και ξένες, θα αυξηθούν. Ιδιαίτερα αν σταθεροποιηθεί επιτέλους και το φορολογικό καθεστώς το οποίο διαρκώς αλλάζει.

Από εκεί και πέρα, θα πρέπει να περιμένουμε μια περαιτέρω μείωση των εισαγωγών που ισοδυναμεί από οικονομικής άποψης με αύξηση των εξαγωγών αφού διατηρεί το χρήμα μέσα στη χώρα.

Από κυβερνητικής πλευράς, αυτό που πρέπει να γίνει είναι να ξεκινήσει συστηματική προσπάθεια αύξησης των χρηματοδοτήσεων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και από κάθε άλλη πηγή σε ευρωπαϊκό ή και σε διακρατικό επίπεδο. Αυτή είναι η βασική δουλειά του κ. Στουρνάρα από την επομένη της ψήφισης των μέτρων από τη Βουλή. Να βρει τα λεφτά, που κάπου, ασφαλώς, υπάρχουν.