Γρ. Νικολόπουλος

Υπάρχουν όμως και άλλες απορίες, όπως πχ τι ήταν τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ; τι εκφράζουν όλοι αυτοί μαζί και ξεχωριστά ο καθένας τους; ή ποιοι είναι οι λόγοι που κάποιοι τουλάχιστον από αυτούς δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους; ή τελικά, γιατί να υπάρχουν κόμματα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΚΚΕ;

Αυτό που φαίνεται είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συνασπίσει ένα μεγάλο αριθμό αριστερών ομάδων που ενώ στα μάτια του μη αριστερού παρατηρητή είναι παρόμοιες αν όχι ίδιες, στα δικά τους μάτια, στον κόσμο της αριστεράς, απέχουν μεταξύ τους έτη φωτός. Δεν είναι κατανοητό, σε τι διαφέρουν ιδεολογικά ή πολιτικά, ίσως ο μόνος λόγος διαφωνίας είναι ότι όλοι θέλουν να είναι αρχηγοί στο δικό τους μικρό μαγαζάκι.

Αυτή η επιθυμία φυσικά καμία σχέση δεν έχει με την κοινωνία και την πολιτική, είναι μια προσωπική ανάγκη που μόνο από ψυχολόγους μπορεί να αναλυθεί και όχι από πολιτικούς επιστήμονες.

Το γιατί υπάρχει αυτό το χάσμα μεταξύ των αριστερών ομάδων είναι ακατανόητο για τους εκτός ομάδων, όπως ήταν ακατανόητη ποια ήταν η διαφορά μεταξύ ΚΚΕ-ΜΛ και ΚΚΕ-ΛΜ παλιότερα, ή μεταξύ όλων των ομάδων που προκαλούσαν τις συνεχείς διασπάσεις της αριστεράς.

Όσον αφορά στο ερώτημα τι ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, η απάντηση είναι πως ήταν ένα όχημα διαμαρτυρίας που δημιουργήθηκε ως αντίδραση στα μνημόνια και στα μεγάλα κυβερνητικά κόμματα και το οποίο συμπεριέλαβε συγκυριακά στις τάξεις του, εκτός από διάφορες αριστερές ομάδες (συνιστώσες) και ένα πλήθος διαμαρτυρόμενων ψηφοφόρων, κάθε ιδεολογίας και κάθε απόχρωσης. Μη ξεχνάμε ότι η “πρώτη φορά αριστερά” ήταν συγκυβέρνηση με Καμμένο. Και πως λίγο πριν φύγει ο Τσίπρας, καλούσε τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής να τον ψηφίσουν.

Τώρα οι αριστεροί φεύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ του Κασσελάκη και μένουν οι διαμαρτυρόμενοι κάθε είδους και απόχρωσης. Δεν ξέρουμε ακόμη τι θα μείνει ή αν θα δημιουργηθεί άλλο κόμμα ή και άλλα κόμματα, υπό τον Τσακαλώτο, την Αχτσιόγλου, τον Τεμπονέρα, τον Φίλη, τον Σκουρλέτη, τον Τζουμάκα, τον Σταθάκη, τον Βούτση όπως δεν ξέρουμε τι ρόλο θα παίξουν όλοι αυτοί σε σχέση με τη ζωή Κωνσταντοπούλου, την Ανταρσύα, ή τον Βαρουφάκη (άλλος ένας ξεχασμένος “αριστερός”), δεν ξέρουμε αν ο Τσίπρας θα επανέλθει με άλλο κόμμα, τι θέση θα πάρει σε αυτές τις εξελίξεις, ή αν θα ιδιωτεύσει τελικώς. Δεν ξέρουμε επίσης τι ρόλο θα παίξει ο Κασσελάκης με τα απομεινάρια του κόμματος του, τι ιδεολογική ταυτότητα θα προσπαθήσει να κατασκευάσει και πώς τελικά θα διαφοροποιηθεί από ένα άλλο πλήθος κομμάτων με θολές και ασαφείς απόψεις, που βρίσκονται εκτός και εντός Βουλής και τα οποία τα ψηφίζουν διάφοροι διαμαρτυρόμενοι ψηφοφόροι.

Κανένα όμως από όλα αυτά τα ερωτήματα δεν αφορά στην πραγματικότητα όσους ψηφοφόρους ενδιαφέρονται για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα και προς τα πού θα πάει, πώς θα αναπτυχθεί η οικονομία, πώς θα ενισχυθεί η δημοκρατία, πώς θα βελτιωθεί το κράτος δικαίου, η παιδεία και το κοινωνικό κράτος, πώς θα ενισχυθεί η άμυνα της χώρας, πώς θα υιοθετηθούν οι νέες τεχνολογίες, πώς θα αυξηθεί η παραγωγή, πώς θα διαμορφωθεί η θέση της Ελλάδας στις μεταβαλλόμενες γεωπολιτικές συνθήκες.

Ο πολιτικός χάρτης αυτή τη στιγμή αποτελείται από δυο κόμματα που διαθέτουν πρόγραμμα διακυβέρνησης και έμπειρα πολιτικά στελέχη, τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και από το ΚΚΕ, το οποίο ούτε επιδιώκει, ούτε πρέπει φυσικά να κυβερνήσει, διότι δεν είναι δημοκρατικό κόμμα και θα καταργήσει τις εκλογές.

Ανάμεσα σε αυτά, υπάρχει ένα πλήθος (29 για την ακρίβεια) μικρών και ελάχιστων κομμάτων, που έχει το καθένα τους ψηφοφόρους του, με δυσνόητες πολιτικές θέσεις, θολή πολιτική απόχρωση και ενίοτε εξωφρενική αντιμετώπιση τόσο των διεθνών όσο και των εθνικών ζητημάτων.

Τελικά λοιπόν, μεταξύ αυτών των δυο, δηλαδή της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, θα κληθούν να διαλέξουν, όσοι ψηφοφόροι ενδιαφέρονται για το πώς θα κυβερνηθεί η χώρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως εξελίσσεται η κατάσταση, χωρίς ιδεολογική ταυτότητα, χωρίς πολιτικό πρόγραμμα και με τα στελέχη του να σφάζονται - διότι η σφαγή δεν τελείωσε με την κεντρική επιτροπή, αλλά θα συνεχίζεται διαρκώς και αποχωρήσεις στελεχών θα υπάρχουν σε κάθε ευκαιρία - μοιάζει πλέον με ένα από τα άλλα, μικρότερα κόμματα που δεν έχουν κυβερνητική προοπτική.