Γιώργος Κατσούρης

Η Ρεάλ ψάχνει εδώ και 12 χρόνια το πολυπόθητο «La Decima», το δέκατο τρόπαιο που έχει καρφωθεί στο μυαλό των εκατομμυρίων φίλων των μερένχες από το 2002, όταν ο Ζινεντίν Ζιντάν χάριζε με το απίστευτο γκολ του τον τίτλο στην βασίλισσα της Ευρώπης. Πλέον όμως αυτό το 2-1 απέναντι στη Λεβερκούζεν φαντάζει πολύ μακρινό. Ο Ζιζού βρίσκεται βέβαια ακόμη στη Μαδρίτη, αλλά από άλλο πόστο και προσδοκά κι εκείνος μια νέα επιτυχία που θα… σβήσει από τις μνήμες αυτό το παιχνίδι, δίνοντας «φρέσκο» υλικό στο μυαλό των οπαδών της ομάδας.

Οι ισορροπίες βέβαια είναι πολύ λεπτές για τους παίκτες της Ρεάλ: Μια νίκη θα τους μετατρέψει σε θρύλους. Θα μνημονεύονται για χρόνια. Θα είναι εκείνοι που επανέφεραν την ομάδα στις ευρωπαϊκές επιτυχίες, φέρνοντας τον 10ο τίτλο στον Μπερναμπέου και μάλιστα απέναντι στην μισητή συμπολίτισσα… Μια ήττα όμως είναι αρκετή για να δημιουργήσει αποδιοπομπαίους τράγους. Από τους χρυσοπληρωμένους αστέρες, μέχρι τους κουμανταδόρους του ποδοσφαιρικού τμήματος, συμπεριλαμβανομένων των Αντσελότι και Ζιντάν. Και αυτό παρά την ομολογουμένως επιτυχημένη σεζόν, κατά την οποία ο Ιταλός τεχνικός κατάφερε σε χρόνο ρεκόρ να αποτινάξει το συντηρητικό παιχνίδι του Μουρίνιο και να δημιουργήσει ένα ελκυστικότατο επιθετικό ποδόσφαιρο, βασισμένο στην οργανωμένη ελευθερία κινήσεων τω ν παικτών, αλλά παράλληλα και την προσήλωση στην  άμυνα. Ένα παιχνίδι που «ξεγύμνωσε» στα ημιτελικά το φαβορί του θεσμού Μπάγερν και χάρισε το Κόπα Ντελ Ρέι απέναντι στην Μπαρτσελόνα. 

Στον τελικό όμως δεν παίζει μόνη της η Ρεάλ. Ίσως μάλιστα για πρώτη φορά στην ιστορία της δεν θα είναι, κατά την ταπεινή μου άποψη, το φαβορί. Η Ατλέτικο που έδειξε καθ’ όλη τη διάρκεια της χρονιάς εκπληκτική συνέπεια και αυτοσυγκέντρωση με αποκορύφωμα το παιχνίδι-τίτλο στο Νου Καμπ με την Μπαρτσελόνα, αποτελεί φέτος το παράδειγμα προς μίμηση για όλες τις ομάδες που έχουν στόχους. Όχι με τους καλύτερους στον κόσμο, αλλά με τους σωστούς παίκτες σε κάθε θέση ο μαέστρος Ντιέγκο Σιμεόνε απέδειξε ότι δεν χρειάζεται ούτε τεράστιο ρόστερ, ούτε εξωπραγματικό μπάτζετ για να φτάσει κανείς στην επιτυχία. Πρωταγωνιστές μπορούν αν γίνουν όλοι, αρκεί να τους κάνεις να το πιστέψουν. Κάπως έτσι ο άσημος Κόκε, ο «αποτυχημένος» Φιλίπε, ο δευτεροκλασάτος Χουναφράν και ο «γέρος» Τιάγκο έκαναν την ποδοσφαιρική υφήλιο να παραμιλά με τα κατορθώματά τους. Πιθανότατα σε άλλες ομάδες δεν θα ήταν καν στην 18άδα, πόσω μάλλον βασικοί, αλλά σ’ αυτή την Ατλέτικο ο καθένας από αυτούς είναι «πρώτο βιολί». Τους μένει ένα μόλις παιχνίδι για να πετύχουν το ακατόρθωτο στην εποχή των ομάδων που αγοράζονται και δεν φτιάχνονται. Θα αποτελέσει μάθημα για πολλούς και οδηγό για ακόμη περισσότερους η κατάκτηση του Τσάμπιονς Λιγκ από αυτή την ομάδα. 

Ακόμη κι αν η ιστορία γράψει Ρεάλ, στις καρδιές των απανταχού ποδοσφαιρόφιλων θα έχει μείνει ότι πραγματική θριαμβεύτρια ήταν η Ατλέτικο…