Γιώργος Δ. Ανδρέου

Δεν γνώριζε, από έλλειψη θρησκευτικής παιδείας, πως μετά Χριστόν εξέλιπαν οι παράκλητοι και οι προφήτες. Πίστεψε πως, προ του κινδύνου της επερχόμενης διάλυσης, θα έσπευδαν οι σύντροφοί του, ομοτράπεζοι στην εξουσία, να τον παρακαλέσουν να επιστρέψει, τους φαντασιωνόταν να εκλιπαρούν γονατιστοί. Να ξαναπάρει στα «στιβαρά» χέρια του τα ηνία του κόμματος, να συγκρατήσει την κατάρρευση.

Δεν το οργάνωσε καλά, το άφησε να ξεφύγει. Η προμελετημένη τελευταία του κίνηση να συναντηθεί με στελέχη, προσπαθώντας να αποτρέψει τη μετωπική σύγκρουση, δεν έκατσε, καθυστέρησε πολύ, η κατάσταση εξελισσόταν ανέλεγκτα. Οι «σύντροφοι», ένθεν κι εκείθεν, δεν ανταποκρίθηκαν στις παραινέσεις του, τον αγνόησαν επιδεικτικά. Δεν τον θεωρούν πλέον αξιόπιστο «εγγυητή της ενότητας» της παράταξης. Του αποδίδουν την ευθύνη της αποσύνθεσής της, με τον τρόπο που διαχειρίστηκε την αποχώρηση και τη διαδοχή του. Στην πραγματική ζωή δεν έχει σημασία τι πιστεύουμε εμείς για τον εαυτό μας, αλλά η εικόνα που έχουμε δημιουργήσει στους άλλους.

Κατάφερε να νιώθουν όλοι, σχεδόν χωρίς εξαίρεση, προδομένοι. Η «ομπρέλα», «οι έξη συν έξη», οι διάφορες «συνιστώσες» που ενσωμάτωσε και ανέδειξε. Δεν του συγχωρούν ότι, εκεί που πήγαιναν όλα ομαλά σε ανεκτή μόνιμη, κατεύθυνση, εμφάνισε, για να αποτρέψει την ομαλή διαδοχή, φυτευτό, και μάλιστα από τη Μέκκα του καπιταλισμού, έναν τυχάρπαστο, χωρίς αριστερή παιδεία, θητεία, ιστορία. Προπετή, αναιδή, αγενή που δεν δίστασε να αποδώσει ευθύνες ευθέως σε στενούς του συνεργάτες και έμμεσα στον ίδιο για την κυβερνητική αποτυχία και την εκλογική κατάρρευση του κόμματος. Αλήθεια εκείνο το «υπονόμευσαν τον Τσίπρα», τα στελέχη του στην κυβερνητική θητεία, που το βρήκε; Δικό του ή του ζήτησε να το πει, όπως πιστεύουν οι πρώην πρωτοκλασάτοι που θίχτηκαν;

Δυστυχώς, στέκονται απέναντι ακόμα και κάποια μέχρι πρότινος δικά του παιδιά. Οι ΠαππαΠολάκηδες, που έβλεπαν την έξοδο, προσανατολίστηκαν έγκαιρα στο νικητή, κατάφεραν μάλιστα να κάνουν κουμάντο στο μαγαζί.

Απέναντι και ο ίδιος ο ουρανοκατέβατος νέος «αρχηγός», που απογαλακτίσθηκε τάχιστα, δεν νοιώθει να του χρωστάει, ενεργεί ως εξουσιοδοτημένος, απευθείας από τη βάση που τον εξέλεξε πανηγυρικά. Θα το πάει μέχρι τέλους - αυτή την εντολή λέει ότι έχει - ξηλώνοντας το παρελθόν με πρώτο τον ίδιο.

Αποδιοπομπαίος και μόνος εν τέλει ο Αλέξης. Με την πιστή μέχρις εσχάτων Όλγα μόνο, δεν σώζεται η κατάσταση.

Το παθαίνουν όμως, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο:

• - Οι λαοπλάνοι δημαγωγοί που «εκτινάσσονται», ελέω ειδικών συνθηκών, ψηλότερα από το πραγματικό τους ανάστημα, εκτείνονται μακρύτερα από τον ίσκιο τους, ναρκισσεύονται, καβαλάνε το καλάμι, αναγορεύουν εαυτούς σωτήρες και παράκλητους και βλέπουν στον ύπνο τους τα πλήθη να τους υποδέχονται με «ωσαννά».
• - χάνουν την επαφή με την κοινωνία, την εξέλιξη, την πραγματική ζωή.
• - βολεύονται στο γυάλινο περίβλημα που μπήκαν για να προστατευθούν, έτσι πίστεψαν, αλλά δυστυχώς απομονώθηκαν.
• -συνηθίζουν να μην ανέχονται κριτική και προβληματισμό, να θεωρούν εχθρούς όσους αντιλέγουν.

Το πρόβλημα για τον Αλέξη, δεν είναι μόνο ότι έχασε αυτό το τραίνο και θα προλάβει κάποιο άλλο. Του αποδίδεται , από πολλούς δικούς του, προδοσία. Ότι είναι ο μοχλός υλοποίησης «σχεδίου», οργανωμένου έξωθεν, με στόχο τον οριστικό ενταφιασμό του ονείρου της «κυβερνητικής προοπτικής της αριστεράς». Αυτό σημαίνει πως χάθηκε δια παντός την πιθανότητα να συνεχίσει να πρωταγωνιστεί στην πολιτική ζωή του τόπου, πετάχτηκε στα αζήτητα. Είθισται άλλωστε στην καθ’ υμάς αριστερά, άπειρα τα παραδείγματα, ο εξοστρακισμός ηγετικών στελεχών με τη μομφή του προδότη, του πουλημένου, του πράκτορα.

Μην σε παρηγοράει Αλέξη η σκέψη πως στην πολιτική τίποτα δεν είναι τελεσίδικο, μην σου περνάει από το μυαλό ο Σαμαράς, στην αριστερά δεν υπάρχει κουλτούρα συλλογικής αμνησίας και ολικής επαναφοράς, οι καταδίκες είναι αμετάκλητες και η «αποκατάσταση», αν γίνει, γίνεται μετά θάνατον.

Θα τρελαίνεσαι, καλό όμως είναι να συνηθίσεις να βλέπεις πρωταγωνιστές στο προσκήνιο τον Ανδρουλάκη, τον Κασελάκη, τη Ζωή, ακόμα και τον Βαρουφάκη. Τον Κυριάκο, άσε, δεν θα μπορέσεις να τον βγάλεις από τους εφιάλτες σου. Το «ανθ’ ημών Γουλιμής» που είπε ο μέγας Τρικούπης, δεν το δικαιούσαι.

Καλό θα είναι να αποδεχτείς το πραγματικό σου πολιτικό «ανάστημα», να συνηθίσεις την ιδέα της ζωής έξω από την πολιτική, να οπλιστείς με υπομονή για όσα θα σου καταμαρτυρούν οι «δικοί του» για πολύ καιρό ακόμα και βέβαια να ψάξεις κάτι να κάνεις για βιοπορισμό. Να μην σκέφτεται ο κόσμος και σπεκουλάρουν, αντίπαλοι και «φίλοι», ειδικά αυτοί, ότι έχεις κάνει κουμάντο και να αναρωτιούνται πώς και από πού.

Ο Γιώργος Ανδρέου είναι δικηγόρος (www.andreoulaw.gr)