Γιώργος Λαμπράκος

Η Φώφη Γεννηματά, είχε συγκεντρώσει στο πρόσωπο της, μεγάλα ποσοστά συμπάθειας, εντός και εκτός ΠΑΣΟΚ. Είχε χαμηλό προφίλ, ως πολιτικό πρόσωπο, αλλά υψηλής αναγνωρισιμότητας και βαρύτητας επώνυμο, για τον κόσμο της κεντροαριστεράς. Κατέκτησε την Υπερνομαρχία, κατέβηκε στην κεντρική πολιτική σκηνή, εξελέγη βουλευτής και αργότερα διετέλεσε υπουργός. Σε όλες τις θητείες της, η αντιμετώπιση από τα μέσα ενημέρωσης, ήταν από θετική έως μετρίως αδιάφορη. Κακή ή εχθρική δημοσιότητα, δεν θυμάμαι να αντιμετώπισε. Εκτός, από την περίοδο, που της καταλόγισαν ότι πήρε πρόωρη σύνταξη, ως τραπεζική υπάλληλος.

Αλλά, αυτά, ήταν τα αποτελέσματα των πολιτικών, που εφάρμοσε στην πατρίδα μας, το κόμμα στο οποίο υπήρξε συνιδρυτής ο αείμνηστος πατέρας της. Και, φυσικά, δεν ήταν η μόνη ευνοημένη. Στην πολιτική της καριέρα, τα πράγματα ήταν ευκολότερα, απ' ότι θα φανταζόταν, όταν σε ηλικία 38 ετών, αποφάσισε να ασχοληθεί με τα κοινά. Μετά από 13 χρόνια, αναλαμβάνει τα ηνία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχανε ραγδαία, όλο και περισσότερους ψηφοφόρους, όσο προχωρούσε η οικονομική κρίση. Κατάφερε, στις πρόσφατες ευρωεκλογές, να συγκρατήσει ένα κοινό σχεδόν 440 χιλιάδων πολιτών και με κινήσεις, όπως, να επαναπατρίσει τον Γιώργο Παπανδρέου και να φέρει κοντά της, πρόσωπα της ΔΗΜΑΡ, αλλά και του Ποταμιού, θέλησε να δώσει το σύνθημα της αναγέννησης, της μεγάλης παράταξης της κεντροαριστεράς.

Μια μέρα, μαθαίνω, μπορεί και νύχτα, έφτασε στα αυτιά της, η πληροφορία ότι αν το Κίνημα Αλλαγής δεν πιάσει στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές, τα ποσοστά των ευρωεκλογών, θα υπάρξει αμφισβήτηση στο πρόσωπο της. Ο φόβος της αμφισβήτησης, φωλιάζει στο μυαλό κάθε είδους ηγεσίας. Η λέξη αυτή, έμοιαζε να στριφογυρίζει στο μυαλό της, από το 2015, όταν κάθισε στη θέση του αρχηγού και όσο τη σκεπτόταν, τόσο σχηματιζόταν μέσα της η μορφή του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αυτό, άλλωστε, ήταν εμφανές στους προσεκτικούς πολιτικούς παρατηρητές, αφού έδειχναν να μην αντέχουν ο ένας την παρουσία του άλλου, εντός και εκτός Βουλής. Φρόντιζαν, οι παρατρεχάμενοι τους, να μην συμπίπτουν στον ίδιο χώρο, οι αύρες και τα βλέμματα των προέδρων, της νυν και του πρώην.

Ο χρόνος, όμως, έδειχνε ότι με κάποιο τρόπο θα λειαίνονταν ορισμένες αντιθέσεις. Πρόσφατα, άρχισαν ορισμένες κοινές εμφανίσεις και οι φωτογραφικοί φακοί, επιτέλους, τους απαθανάτιζαν στο ίδιο κάδρο. Η συνάντηση τους, το Σάββατο, πριν το δεύτερο γύρο των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών, ήταν η ατυχής κατάληξη, αυτής της δύσκολης σχέσης. Ο Βενιζέλος και η Φώφη, μετά τη ρήξη, άρχισαν να εμφανίζονται στα κανάλια και να βγάζουν τα εσώψυχα τους και τα άπλυτα στη φορά. Όπως βλέπαμε, παλαιότερα, διαζύγια να διαδραματίζονται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Ο Βενιζέλος, αυτή τη φορά, αντιμετωπίζεται με συμπάθεια από τα μέσα ενημέρωσης, ενώ η Φώφη, με σκεπτικισμό και ειρωνεία. Στην προσπάθεια της, να ανατρέψει την εικόνα αυτή, η πρόεδρος, δίνει απανωτές συνεντεύξεις, για να δηλώσει αυτό που όλοι γνωρίζουν εδώ και τέσσερα χρόνια. “Εγώ είμαι αρχηγός” λέει και αμέσως “παίρνουν φωτιά” τα μολύβια των σκιτσογράφων.

Στην πολιτική, κατά τη γνώμη μου, όπως και στη ζωή, ο σεβασμός σε ένα πρόσωπο, ένα θεσμό, ή ένα αξίωμα, δεν επιβάλλεται. Ένας αρχηγός, δεν επιβεβαιώνει τη θέση του, όταν το φωνάζει ο ίδιος, αλλά, όταν τον αποδέχονται οι άλλοι. Όλοι οι άλλοι. Ακόμα και εκείνοι που ο ίδιος θεωρεί ότι τον αμφισβητούν. Η ευρεία αποδοχή, μιας ηγετικής προσωπικότητας, αποδεικνύεται και από τον τρόπο που αντιμετωπίζει την αμφισβήτηση. Η Φώφη έδειξε αρχηγική πυγμή, όταν στο Πολιτικό Συμβούλιο του Κινήματος Αλλαγής, τον Ιούνιο του 2018, Παπανδρέου, Θεοδωράκης, Καμίνης, Ανδρουλάκης και Θεοχαρόπουλος, ήταν υπέρ της συμφωνίας των Πρεσπών και της έλεγαν να πει ναι. Η Φώφη, όμως, είπε όχι, διότι έκρινε, πως αυτή ήταν η θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών, το σωστό για τη χώρα και για το κόμμα της. Μάλλον έπεσε μέσα. Τώρα, είπε όχι στον Βενιζέλο, για την πρώτη θέση στο Επικράτειας. Αν έπιασε και τώρα, το σφυγμό των ψηφοφόρων, θα φανεί στις 7 Ιουλίου. Αλλιώς από το “Όλοι Φώφη”, μπορεί να φτάσουμε στο “Όχι Φώφη” πολύ γρήγορα.

Ο Βενιζέλος θυματοποιήθηκε, αμέσως, στα μάτια των πολλών. Το κλίμα, γύρισε υπέρ του. Ποιος εξυπηρετείται από αυτή την κίνηση; Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήθελε πάντα να μην τον βλέπει και να τον ακούει; (Ασχέτως αν τον χειροκρότησαν κάποιοι βουλευτές της συμπολίτευσης στην τελευταία του ομιλία). Η ΝΔ, η οποία θα κερδίσει, πιθανώς, κάποιες ψήφους; Ο Καμίνης, ο οποίος από τη δημαρχία, περνάει άνετα στην κεντρική πολιτική σκηνή, χωρίς να ιδρώσει; Κερδίζει μήπως το Κίνημα Αλλαγής, από τη σύγκρουση κορυφαίων στελεχών του; Και μία ψήφος χαμένη είναι σημαντική σε αυτή τη φάση. Όταν θες να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα, να τιμωρηθεί για τις πολιτικές λιτότητας και φορολόγησης, που επιβλήθηκαν από την ακολουθούμενη κυβερνητική του πολιτική, έχεις μια συγκεκριμένη διαδικασία. Μετά την τιμωρία της κάλπης, έρχεται ο κοινοβουλευτικός έλεγχος των πεπραγμένων της κυβέρνησης. Τότε στη Βουλή, με τις εξεταστικές και πιθανώς προανακριτικές επιτροπές, χρειάζεσαι καλούς νομικούς, δεν πας γυμνός...

Είναι σαν να έχεις μπροστά σου ένα δύσκολο δικαστήριο και λίγο πριν από τη δίκη να διώχνεις τον επικεφαλής της ομάδας των δικηγόρων σου. Κάτι που, ασφαλώς, θα χαροποιούσε τους αντίδικους...