Γιάννης Μακρυγιάννης

Το ΚΙΝΑΛ άσκησε και ασκεί αδυσώπητη κριτική για την πανδημία, τις πυρκαγιές, την οικονομία, τον ανασχηματισμό, ακόμα και για την επιλογή Στυλιανίδη!

Το να ασκείς κριτική ενώ είσαι στην αντιπολίτευση, πρέπει να είμαστε η μόνη χώρα στον κόσμο όπου πρέπει να στο εγκρίνει η κυβέρνηση. Οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, με αστική δημοκρατία βέβαια, η άσκηση αντιπολίτευσης είναι όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. Στην Ελλάδα της τελευταίας διετίας, περνάς από οντισιόν κι άμα πάρεις έγκριση προχωράς – αλλιώς σε λιθοβολούν αδιακρίτως, με ελαφρύτερη κατηγορία ότι είσαι «λαϊκιστής» και πιο συνήθη ότι είσαι… «συριζαίος»!!!! Είναι κι αυτό μία ενδιαφέρουσα υπόθεση καμιά 230αριά χρόνια με τη Γαλλική Επανάσταση.

Όταν για παράδειγμα το ΚΙΝΑΛ χαρακτήρισε τον Χρήστο Στυλιανίδη δεξιό, όλοι – πλην ίσως του ίδιου του Στυλιανίδη – εξεμάνησαν. Ο άνθρωπος μπορεί ιδεολογικά να είχε κάποτε κεντρώες καταβολές, αλλά στα 23 χρόνια της πολιτικής του καριέρας, έκανε δύο χρόνια εκπρόσωπος σε δεξιές κυβερνήσεις, ήταν 7 χρόνια βουλευτής του δεξιού κόμματος στην Κύπρου, πέντε χρόνια διορισμένος κοινοτικός επίτροπος από τη δεξιά κυβέρνηση της Κύπρου και σύμβουλος σημερινού επιτρόπου διορισμένου από τη δεξιά κυβέρνηση της Ελλάδας, στην οποία αναλαμβάνει τώρα υπουργός – χωρίς ποτέ να περάσει από άλλο κόμμα, πλην του δεξιού κόμματος στην Κύπρο, του ΔΗΣΥ. Τι άλλο χρειάζεται για να θεωρηθεί κάποιος δεξιός; Να είναι και δεξιός ψάλτης στην ενορία του ή να πηγαίνει μόνο από τα δεξιά πεζοδρόμια; Και στο τέλος τέλος γιατί να θεωρείται σώνει και καλά ντροπή που είναι δεξιός και σπεύδουν κάποιοι να τον υπερασπιστούν; Προφανώς το θέμα δεν είναι ο Στυλιανίδης, αλλά τα όσα λέει το ΚΙΝΑΛ.

Θα περίμενε κανένας ότι το ΚΙΝΑΛ δεν θα απασχολούσε ιδιαίτερα την πολιτική συζήτηση ιδίως στις γραμμές της καλπάζουσας δημοπσκοπικά κυβερνητικής παράταξης, με την ευρεία της έννοια, συμπεριλαμβανομένων δηλαδή και των μαγεμένων πάλαι ποτέ κεντροαριστερών. Δημοσκοπικά κινείται στο 6% με 7%, άρα, θεωρητικά, δύσκολα θα γίνει ρυθμιστικός παράγοντας στο πολιτικό σκηνικό. Ο Μητσοτάκης κάνει πάρτι στην εκλογική του βάση, τουλάχιστον σύμφωνα με τα προ καλοκαιριού γκάλοπ, ενώ μία σειρά από ιστορικά στελέχη του μεταπηδούν στο κυβερνητικό σκάφος σαν ακροβάτες του Medrano και με διάθεση σκύλου του Παβλόφ.

Τι θέλουν λοιπόν από το ΚΙΝΑΛ; Να χειροκροτεί ασμένως τις κυβερνητικές πολιτικές; Να σιωπά περιμένοντας την επιφοίτηση; Ή να εξαφανιστεί αυτοβούλως;

Απαντήσεις εύκολες δεν υπάρχουν για το (εκ δεξιών) μένος κατά του ΚΙΝΑΛ ή ΠΑΣΟΚ, όπως μπορεί να μετονομαστεί μετά την μάχη ηγεσίας, που μαίνεται αυτόν τον καιρό.

Και επειδή κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος για το πώς θα πάει αυτή η μάχη, δύο εξηγήσεις υπάρχουν για τη μανία με την οποία αντιμετωπίζεται:

Πρώτον ότι σπάει το παραδοσιακό αντισύριζα μέτωπο, που καθόρισε τις εξελίξεις και την έκβαση της εκλογικής μάχης του 2019. Τέτοια μέτωπα είναι λογικό να εμφανίζονται, αλλά ποτέ δεν έχουν αιώνια ζωή. Τουναντίον αλλάζουν και τώρα το ΚΙΝΑΛ μοιάζει να συμμετέχει περισσότερο στο αντικυβερνητικό μέτωπο, ενισχύοντας την αμφισβήτηση στην γαλάζια (με αρκετό λαχανί είναι αλήθεια) κυριαρχία.

Και δεύτερον για το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει στο μετεκλογικό πεδίο της απλής αναλογικής.

Για το ΚΙΝΑΛ υπάρχουν συγκεκριμένες επιλογές μετά τις εκλογές: Εάν κερδίσει ο Μητσοτάκης τις εκλογές, θα πορευτεί μόνο του και μάλλον εκλογικά αποδυναμωμένο. Διότι ο Μητσοτάκης δεν ενδιαφέρεται για συμμαχίες από τη στιγμή που κόψει πρώτος το νήμα – θα πάει σε επαναληπτικές για να κατακτήσει την αυτοδυναμία, αυτό ήταν και το νόημα αλλαγής του εκλογικού νόμου. Λογικό και δικαίωμά του! Σημείωση σημαντική: Για να κερδίσει τις εκλογές, τις πρώτες και τις δεύτερες, θα επιδιώξει να τσουρομαδήσει την εκλογική βάση του ΚΙΝΑΛ, που του έχει μία κάποια αδυναμία, όπως φάνηκε μέχρι τώρα.

Η μόνη περίπτωση να έχει ισχυρό ρόλο, - ως αυτόνομος πόλος, ως ρυθμιστής ή ως δυνητικός κυβερνητικός εταίρος - μετά τις εκλογές το ΚΙΝΑΛ, χρειάζονται τουλάχιστον μία από τις παρακάτω δύο προϋποθέσεις: να μην το αφαλοκόψει εκλογικά ο Μητσοτάκης – από τον Τσίπρα δεν κινδυνεύει να χάσει άλλες ψήφους, όπως φαίνεται από τις έρευνες – και να προκύψουν συσχετισμοί που να ευνοούν τη συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Εύκολα συμπεραίνει κανείς, γιατί τόση μανία με το ΚΙΝΑΛ… Εκτός κι αν το ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ παραδοθεί μόνο του στα δεξιά κελεύσματα πολύ πριν τις εκλογές…