Γιάννης Αντύπας

Μόνο που τα χρέη δεν είναι αποτέλεσμα μιας ατομικής αποτυχίας. Δεν είναι θέμα ενός επιτήδειου που δεν πληρώνει τα χρέη του. Είναι μια αλυσίδα συλλογικών, θεσμικών και ατομικών βεβαίως επιλογών που έχει να κάνει με την έγκριση των δανείων, ως προς το ένα σκέλος, και με τους φόρους και τις εισφορές ως προς το δεύτερο.

Για τη λύση του προβλήματος χρέους που αντιμετωπίζουμε η λέξη κοινωνία είναι το κλειδί.


Ας ξεκινήσουμε από τα χρέη στο δημόσιο. Καταρχάς θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι οφείλουν αυτοί που δηλώνουν. Αυτοί που ήθελαν και θέλουν να είναι νόμιμοι. Με κάποιες εξαιρέσεις, βέβαια, στο θέμα του ΦΠΑ. Σίγουρα, όμως, δεν είναι στους καταλόγους οφειλετών της εφορίας και του ΕΦΚΑ οι κλέφτες και οι λαθρέμποροι.

Οπότε το ερώτημα αλλάζει δραματικά: γιατί ένας πολίτης που θέλει να είναι νόμιμος δεν μπορεί; Η απάντηση είναι σύνθετη (η λύση θα πρέπει να είναι απλή):

Πρώτον γιατί οι φόροι είναι υψηλότεροι από όσο πρέπει, γιατί και οι εισφορές είναι υψηλότερες από τα δικαιώματα που θεμελιώνει όποιος πληρώνει.

Δεύτερον, γιατί ήρθε και έδεσε η οικονομική κρίση, σε συνδυασμό με τις αδυναμίες του κράτους και τις διαδοχικές αποτυχίες του πολιτικού συστήματος.

Γιατί, φθάσαμε στο σημείο να πληρώνουμε φόρους και εισφορές όχι έναντι υπηρεσιών του δημοσίου και καλύψεων υγείας και ασφάλισης, αλλά για να συντηρούμε το σύστημα.

Ένα σύστημα που μοίραζε προνόμια και έκανε και κάνει τα στραβά μάτια στους κλέφτες και τους λαθρεμπόρους. Ένα σύστημα που με φόρους θέλει να καλύψει τα ελλείματα και τα χρέη του. Τρία μνημόνια πληρώσαμε ως πολίτες και όλα δείχνουν ότι πάμε για το τέταρτο συνεχόμενο.

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Τα κρατικά ταμεία γεμίζουν με δις από τους πολίτες που πληρώνουν και μερικές δεκάδες εκατομμύρια από πρόστιμα και λίστες κάθε είδους.

Και πάμε στα κόκκινα δάνεια. Χιλιάδες Έλληνες έβαλαν υποθήκη το σπίτι τους για να αγοράσουν σπίτι ή για να κάνουν μια επιχείρηση. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παραβίασαν ούτε τους κανόνες δανεισμού, άλλου είναι αυτές οι περιπτώσεις, ούτε κάνουν τώρα όλοι τον τρελό για να μην πληρώσουν καταναλωτικά δάνεια και κάρτες.

Την ώρα που ήθελαν να κάνουν πράξη τα όνειρά τους ήρθε ο εφιάλτης των μνημονίων: περισσότεροι φόροι, λιγότερα λεφτά στην αγορά. Η καταστροφή του μισθωτού και του ελεύθερου επαγγελματία.

Στα εφτά χρόνια των μνημονίων έγινε μια ρύθμιση 100 δόσεων και τώρα έχουμε μπροστά μας τον νέο νόμο για τον εξωδικαστικό συμβιβασμό.

Είναι αποσπασματικός, βάζει προϋποθέσεις που δεν μπορούν να καλυφθούν στην υπάρχουσα πραγματικότητα της αγοράς, αποκλείει τους ελεύθερους επαγγελματίες.

Η κυβέρνηση αδυνατεί να κοιτάξει στα μάτια το πρόβλημα. Δεν μπορεί να κοιτάξει στα μάτια την κοινωνία. Η λύση πρέπει να τους αφορά όλους. Αλλά πρέπει να είναι ατομική. Γιατί η κάθε περίπτωση είναι διαφορετική. Πάνω απ' όλα όμως πρέπει να είναι απλή:

Συγκρότηση επιτροπών με εκπρόσωπο του δημοσίου (εφορία, ΕΦΚΑ), των τραπεζών, τους ιδιώτες πιστωτές και τον οφειλέτη ή νόμιμο εκπρόσωπό του. Για όποιον δεν προσέλθει θα πρέπει να ισχύσουν τα νόμιμα. Για όποιον προσέλθει θα πρέπει να βρεθεί λύση με βάση τις τωρινές οικονομικές του δυνατότητες. Καμία λύση δεν πρέπει να αποκλειστεί (ρύθμιση δόσης, ακίνητο αντί οφειλής, επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής).

Όλα στο τραπέζι, όλοι στο τραπέζι. Αλλά ως συνεργάτες, όχι ως αντίπαλοι. Ο διχασμός πρέπει να τελειώσει γιατί ήδη η κοινωνία έχει δηλητηριαστεί. Δημόσιος και ιδιωτικός τομέας μαζί. Μία είναι η τσέπη. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό πριν να είναι πολύ αργά.