Γ. Ι. Πατσόπουλος

Πρώτη και καλύτερη η εκτελεστική εξουσία, η κυβερνητική, οι πολιτικοί αρχηγοί. Ξέχασαν τις υποσχέσεις τους, τα προεκλογικά τους πιστεύω, δεν σέβονται ούτε την υπογραφή τους, ούτε τον λόγο τους. Εκμεταλλευόμενοι τον μιθριδατισμό, ιδιότητα με την οποία ποτίστηκε ο λαός, έχουν την αναμενόμενη ανοσία σε κάθε δίκαιη διαμαρτυρία και επισήμανση. Εξάλλου, έχουν σπουδαιότερα προβλήματα: τα προσωπικά τους έξοδα, τις ρεμούλες, τις διχόνοιες, τις καρέκλες τους, την προβολή τους. «Τους αποτυχημένους ραντιέρηδες θα κοιτάξουμε τώρα; Καλά να πάθουν».
Δεύτερη και πειθήνιο όργανο της πρώτης, ή μάλλον της τρόικας, η νομοθετική εξουσία, οι τριακόσιοι της Βουλής. Αυτοί που δεν γνωρίζουν τι ψηφίζουν. Μεταξύ άλλων, ψήφισαν νόμο μερικές μέρες πριν από το PSI που αναφέρει ότι το Δημόσιο μπορεί να αλλάξει τους όρους έκδοσης των ομολόγων αναδρομικά ώστε να χαθούν τα δικαιώματα όσων δεν προσυπογράψουν. Θυμίζει τις συμφωνίες για τα «δανεικά και αγύριστα» που έκανε ο Καραγκιόζης με τον αφελή Χατζηαβάτη, ίσως και μερικά παραμύθια με τον Ανατολίτη Χότζα. Απίθανη λαϊκή σοφία, πολλά χρόνια πριν ζωγράφισες το μέλλον της πολιτισμένης νομιμότητας, με τις λεόντειες αλλά νομοθετημένες συμφωνίες της.
Τρίτη και ακολουθούσα η δικαστική εξουσία, η μοναδική ελπίδα για κάθε αδικημένο, «απαραίτητη η ανεξαρτησία της για την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος». Θεωρίες, επιθυμίες και προσδοκίες που διαχρονικά καλλιεργούνται στους πολίτες. Σημασία έχει τι επιθυμεί η ίδια για τον εαυτό της. Τι κι αν εμείς τη θέλουμε ψηλά! Φαίνεται ότι η ίδια αισθάνεται πιο ασφαλής στην τελευταία θεσούλα. Ετσι, ενώ στα θρανία μάς μαθαίνουν ότι κάθε νόμος ισχύει από τη δημοσίευσή του και ότι η αναδρομικότητα είναι αντισυνταγματική, ξαφνικά η μονομερής απαξίωση της αποταμίευσης των μικροομολογιούχων έγινε σύμφωνα με το Σύνταγμα!
Τέταρτη, ρυθμιστής και υπεύθυνη για πολλές εξελίξεις, ακολουθεί για να ολοκληρώσει την ομοφωνία η νεότερη ιστορικά εξουσία: ο Τύπος, που με την υποβάθμιση και την εξαφάνιση του θέματος έβαλε την τελευταία καταδίκη, έριξε τη χαριστική βολή. Εκρινε φαίνεται ότι το πρόβλημα αυτό δεν αυξάνει την τηλεθέαση ή τις πωλήσεις. Η ανεργία, η ανέχεια, η καταστροφολογία, η κάθε μορφής δυστυχία πουλάνε περισσότερο. Εξάλλου οι μικροομολογιούχοι είναι σχετικά λίγοι, μόνο έντεκα χιλιάδες. Οι άλλες κατηγορίες θυμάτων της τελευταίας τετραετίας έχουν πολύ περισσότερους εν δυνάμει πελάτες. Αλλωστε, όπως είπε και ένας «ειδικός» σε κάποια λάθος στιγμή όπου ο αυθορμητισμός του υπερίσχυσε της διπλωματίας, «οι μικροομολογιούχοι πρέπει να ’ναι και πολύ ευχαριστημένοι, τους περίσσεψε και κάτι, και πάλι πολλά έχουν, πολλά τους είναι»!
Δυστυχώς, αγαπητοί αποταμιευτές, αυτή είναι η πραγματική τους γνώμη για σας. Αυτή είναι και η άποψη κάθε ανεγκέφαλου θύματος του κάθε μορφής λαϊκισμού. Αντίθετα, οι τέσσερις εξουσίες, με επικεφαλής την πρώτη, έκαναν δύο δώρα στα καλά παιδιά του PSI, στις τράπεζες που το υπέγραψαν χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Πρώτο και σπουδαιότερο, η κεφαλαιακή τους ενίσχυση με χρήματα του φορολογούμενου λαού, άρα και των γνωστών θυμάτων. Δεύτερο, η φορολογική τους απαλλαγή, αφού η ζημία από το PSI εκπίπτεται από τα κέρδη της τραπεζικής εταιρείας σταδιακά για τα επόμενα χρόνια. Αντίστοιχες παροχές που θα μείωναν τη ζημία κανείς πολιτικός ούτε καν σκέφθηκε να νομοθετήσει και για τους μικροομολογιούχους. Αντίθετα, ο τόσο δίκαιος φορολογικός νομοθέτης έγραψε ότι η φορολογική απαλλαγή ισχύει μόνο για τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή πρακτικά για τις τράπεζες. Κατά τα άλλα, οι Ελληνες φορολογούμενοι είναι ίσοι έναντι του νόμου.
Ας υπογραμμίσουμε και το τελευταίο: κανείς τραπεζίτης δεν σκέφθηκε έστω να προτείνει ένα μικρό κεφάλαιο από τα χρήματα της ανακεφαλαιοποίησης να διατεθεί «για μερική αποζημίωση των μικροομολογιούχων που είναι πελάτες μας, που αγόρασαν τα ομόλογα από μας, που εμπιστεύθηκαν τόσο το Ελληνικό Δημόσιο όσο και τις υποδείξεις μας ή προτροπές μας. Που αποταμίευσαν, επένδυσαν και δεν είχαν καμία διάθεση να ρισκάρουν». Στην αφελή ερώτηση «γιατί οι τράπεζες και οι διεθνείς οίκοι να υποστούν ζημία και οι ιδιώτες να εξαιρεθούν;», η απάντηση είναι μία και προφανής: γιατί αυτοί λόγω διαπραγμάτευσης και ανταλλαγμάτων υπέγραψαν το «κούρεμα», σε αντίθεση με τους ιδιώτες, στους οποίους έγινε με μονομερή πράξη βίας.
Τι περιμένετε, όμως, από έναν κρατικό μηχανισμό που προστατεύει περισσότερο τους καταθέτες μιας μικρής τράπεζας με χρήματα των φορολογουμένων παρά τους δικούς του δανειστές; Κατά τα άλλα, προετοιμάζονται να ξαναβγούν στις αγορές με τα υψηλά επιτόκια και τις βαθμολογίες των διεθνών οίκων, να υποστούν κριτήρια ανάμεσα στα οποία, εκτός από δείκτες, θα ’ναι και η αξιοπιστία. Η αδηφάγα κρατική μηχανή δεν μπορεί να επιστρέψει τις αποταμιεύσεις των μικροομολογιούχων. Τις μετέτρεψε σε σπατάλες, μίζες, εξοπλιστικά προγράμματα, επιδοτήσεις και σε διάφορες άλλες επιδόσεις «πολιτικού ενδιαφέροντος».
Φαίνεται ότι το μόνο που μας απέμεινε είναι να θυμηθούμε την κυνική αλλά με ειλικρίνεια εξήγηση που έκανε ο Καραγκιόζης στον αγαθό Χατζηαβάτη: «Οταν μου δάνειζες τους παράδες σου, ήξερες ότι θα τους σπατάλαγα και δεν θα μπορούσα να σου τους επιστρέψω, άρα με ποιο δικαίωμα τους θέλεις πίσω;».