Γ. Ι. Πατσόπουλος

Σκόπιμος λαϊκισμός μιας και οι μισθωτοί είναι περισσότεροι, με συνέπεια την προσδοκία υψηλότερης άγρας τηλεθέασης, likes και ψήφων. Οι συγκρίσεις, τα ποσοστά και οι αναλύσεις όμως γίνονται με πίνακες που αποκρύπτουν κάτι πολύ απλό που ανατρέπει τον συλλογισμό τους: τον φόρο εισοδήματος νομικών προσώπων. Τον φόρο δηλαδή που είναι ως ύψος ποσού πολύ περισσότερος.

Συγκρίνουν τα συνολικά εισοδήματα των ατομικών -μόνο- επιχειρήσεων με τα εισοδήματα των μισθωτών και των συνταξιούχων, παραλείποντας και αποκρύπτοντας έντεχνα το γεγονός ότι οι περισσότερες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις λειτουργούν με εταιρική μορφή και οι φόροι των νομικών προσώπων δεν συμπεριλαμβάνονται στις καταστάσεις και τους μέσους όρους που δημοσιεύονται κάθε φορά. Η πανάρχαια τέχνη της μισής αλήθειας, το χειρότερο ψέμα!

Τα πρωτεία της παραπληροφόρησης ανήκουν βέβαια στους τηλεοπτικούς αστέρες και πολιτικούς των τηλεπαραθύρων που πρόσφατα και για προεκλογικούς καθαρά λόγους έβαλαν στο στόχαστρο τον φόρο μερισμάτων 5%, προτείνοντας την κλιμακωτή αύξησή του με σκοπό να πλήξουν «δίκαια», όπως ισχυρίζονται, τους προνομιούχους εισοδηματίες που πληρώνουν μόνο 5%, ενώ οι μισθωτοί πληρώνουν 44%! Αλλη μια μαγική εικόνα της μισής αλήθειας, της σύγκρισης ανόμοιων, της αριθμητικής των ποσοστών (οι πραγματικοί αριθμοί φοβίζουν), της προσπάθειας εντυπωσιασμού και μόνο. Του λαϊκισμού εντέλει.

Είναι, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον, σε όλους γνωστό ότι ο φόρος στα εταιρικά κέρδη είναι 22% (τόσο έγινε σχετικά πρόσφατα, ήταν και 35% έως 40%), από το πρώτο όμως ευρώ χωρίς κλίμακα, και το 5% είναι μια επιπλέον επιβάρυνση σε περίπτωση διανομής, σύνολο φόρου δηλαδή 27%.

Για να είναι ακριβής και τίμια η σύγκριση με αναφορά στον συντελεστή των εισοδημάτων των μισθωτών, θα έπρεπε να αναφέρεται ότι αυτά υπόκεινται σε συντελεστή φορολόγησης από 0% έως και 44%: η κοινή πείρα και τα στοιχεία των εσόδων του κράτους λένε ότι οι μισθωτοί στη συντριπτική τους πλειονότητα φορολογούνται με συντελεστή 10%-14%. Με απλά λόγια, τα εταιρικά εισοδήματα του ίδιου ύψους με αυτά της πλειονότητας των μισθωτών φορολογούνται με 27% έναντι 10%-14% των αμοιβών των περισσοτέρων μισθωτών.

Αυτή είναι η αλήθεια των αριθμών. Στις οθόνες, όμως, κερδίζει τις εντυπώσεις το παράδοξο: αντί να διαμαρτύρονται οι μέτοχοι και εταίροι των πάσης φύσεως εταιρειών και επιχειρήσεων για διπλή φορολόγηση (22% στην παραγωγή του κέρδους και 5% σε περίπτωση διανομής), διαμαρτύρονται οι κάθε μορφής λαϊκιστές ή και άσχετοι που διατυμπανίζουν το 5% που είναι λίγο, λένε, σε σύγκριση με το 44% (!), κρύβοντας τα υπόλοιπα και κυρίως την αλήθεια.

Σεβαστή βέβαια και συζητήσιμη από άποψη γενικότερου συμφέροντος η πρόταση για αύξηση της φορολογίας στα διανεμόμενα κέρδη, με βάση όμως τα πραγματικά στοιχεία και όχι με απόκρυψη παρουσίασης της συνολικής εικόνας και της αλήθειας.

Τα παρακάτω αναφερόμενα φοροτεχνικά, στατιστικά και νομικά δεδομένα, πολύ απλά, εύκολα και γνωστά δεν θα είναι ευχάριστα στους λαϊκιστές, στους οικονομολογούντες, κάποιους δημοσιογραφούντες, στους σχολιαστές κάθε επιστητού και τους αντιπαθούντες την επιχειρηματικότητα εν γένει, είναι σκόπιμο όμως να ειπωθούν κάποτε φωναχτά, να επισημανθούν για να περιορίσουν τις ανακρίβειες και τα παραπλανητικά στοιχεία ή, ενδεχομένως, για να τα μελετήσουν καλύτερα προκειμένου να γίνονται πιο πιστευτοί στους εντυπωσιασμένους τηλεθεατές τους:

Απλώς ας τα σκεφτούμε τουλάχιστον:

■ Τα κέρδη από τις ατομικές και μόνο επιχειρήσεις φορολογούνται με την ίδια κλίμακα με τους μισθωτούς και συνταξιούχους.

■ Οι περισσότερες επιχειρήσεις, ακόμη και οι ελεύθεροι επαγγελματίες, λειτουργούν με εταιρική μορφή, οι μεσαίες και μεγάλες κατά κανόνα με τη μορφή της ανώνυμης εταιρείας.

■ Ο συντελεστής φορολόγησης του εισοδήματος των εταιρειών (σήμερα 22%) υπολογίζεται στα συνολικά φορολογητέα κέρδη που συνηθέστατα τις περισσότερες των περιπτώσεων είναι αρκετά υψηλότερα από τα πραγματικά λόγω της προσθήκης μη εκπιπτόμενων δαπανών.

■ Οι επιχειρήσεις υπόκεινται σε εκ των υστέρων φορολογικούς ελέγχους που κατά κανόνα μεγαλώνουν τα φορολογητέα κέρδη και τους φόρους.

■ Ο φόρος των μισθωτών παρακρατείται και αποδίδεται στο Δημόσιο από τις εταιρείες, αλλά σε πολλές περιπτώσεις επιβαρύνει την επιχείρηση, ιδιαίτερα στις προσλήψεις στελεχών ή ειδικευμένων εργαζομένων με συμφωνίες σε «καθαρά πληρωτέα».

■ Οι οικονομικές καταστάσεις, οι ισολογισμοί των επιχειρήσεων και κάθε οντότητας συντάσσονται σε απόλυτους αριθμούς και δεν μπορούν να αποδίδονται σε ποσοστά. Τα ποσοστά χρησιμοποιούνται αυθαίρετα και όπως συμφέρει και καλό είναι να μη χρησιμοποιούνται μόνα τους χωρίς τους απόλυτους αριθμούς. Πολύ συχνά ο φόρος 22% αντιστοιχεί σε ψηλότερα ονομαστικά έσοδα από τον προηγούμενο που ήταν 29%.

■ Με το ισχύον φορολογικό σύστημα και την έλλειψη φορολογικής συνείδησης η φοροδιαφυγή, ο συνήθης ύποπτος και ένοχος, αφού υπαίτιος είναι κάποιος άλλος εκτός από τους κ.κ. πολιτικούς, ευδοκιμεί περισσότερο στις μικρές και πολύ μικρές επιχειρήσεις και λιγότερο στις μεσαίες ή μεγάλες, ειδικά όσες απευθύνονται σε μεγάλο κύκλο πελατών και λειτουργούν με πολλούς εργαζομένους δεν μπορούν να «πουλάνε χωρίς να εκδίδουν παραστατικά», που είναι ο συνηθέστερος τρόπος φοροδιαφυγής. Εν κατακλείδι, η παραβατικότητα αυτή ανθεί περισσότερο στους μικρούς επιχειρηματίες και λιγότερο στην «αριστοκρατία του πλούτου».

■ Ο φόρος των εταιρειών και των μερισμάτων και ο καθορισμός των αντίστοιχων συντελεστών είναι πολύ σοβαρή απόφαση, που πρέπει να έχει προεχόντως αναπτυξιακό χαρακτήρα, επενδυτικό ορίζοντα και σκοπιμότητα και όχι κοντόφθαλμη και πρόσκαιρη εισπρακτική δήθεν ωφέλεια. Οπως κάθε νόμος, έτσι και οι φορολογικές διατάξεις πρέπει να είναι οι καλύτερες «που μπορεί να δεχθεί» η αγορά, σύμφωνα με την έκφραση του σοφού Σόλωνα.

Αυτά και άλλα πολλά επιβεβαιώνουν πως είναι τεράστιο λάθος, δείγμα άγνοιας, κουτοπονηριάς και εμμονής στην «ξερολογία» να συγκρίνονται πράγματα, καταστάσεις, συνθήκες ανόμοιες. Γιατί βγαίνουν λάθος και παραπλανητικά συμπεράσματα. Ειδικά για τους πολιτικούς, οι συγκρίσεις του είδους αυτού αποτελούν απόδειξη απαράδεκτης ασχετοσύνης με το αντικείμενο.

Προσοχή, όμως, στα αυτογκόλ! Οι επιχειρηματίες και οι επαγγελματίες που ακούνε τις παρόλες σας είναι και αυτοί ψηφοφόροι, όπως επίσης είναι και πολλοί εργαζόμενοι που καταλαβαίνουν τις ανακρίβειες τέτοιων συγκρίσεων και σας βγάζουν κόκκινη κάρτα. Ολοι είμαστε λαός, πολυαγαπημένη λέξη-έννοια στην οποία συμπεριλαμβάνονται και οι παραγωγοί -η μόνη υγιής πηγή- των αγαθών, του πλούτου και της φορολογητέας ύλης που τόσο αντιπαθείτε, κ.κ. πολιτευόμενοι, σχολιαστές κ.λπ. Ειδικά οι πολιτικοί πρέπει να προβληματιστείτε πώς και με ποια μέτρα θα υπάρχουν και θα αυξάνονται τα εισοδήματα και αφήστε τους συντελεστές στην ησυχία τους. Οποιον ποσοστιαίο συντελεστή και αν εφαρμόσεις σε μικρότερο ποσό, το αποτέλεσμα του πολλαπλασιασμού θα είναι μικρότερο. Το έχει αποδείξει η ιστορία της πραγματικής οικονομίας.