Φοίβη Παρασκευά

Ο λαγός λοιπόν άνετος και σίγουρος για την νίκη του στους αγώνες ταχύτητας, υποτιμούσε την δύναμη της χελώνας, όντας υπερήφανος και νομίζοντας ότι την νίκη την είχε σίγουρη. `Όταν λοιπόν ξεκίνησαν οι αγώνες αυτός υπερφίαλος όπως ήταν, έτρωγε και ξεκουραζόταν αφού η χελώνα ήταν αργή και σήκωνε το βάρος από το καβούκι της. Εκείνη πάλι αργά και σταθερά συνέχιζε στον ίδιο ρυθμό, ώσπου στο τέλος νίκησε τον γρήγορο λαγό. Κάπως έτσι είναι και η ζωή μας, γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές…

Ας μην ξεχνάμε και το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας : πως όποιος καυχιέται και καγχάζει περήφανος και σίγουρος για τον εαυτόν του συνήθως υποτιμά τους πιο αδύνατους. Ο αδύναμος όμως έχει κι αυτός την δική του δύναμη, την δική του ευκαιρία στη ζωή. Και αυτό το βλέπουμε ξεκάθαρα στην ευαισθητοποιημένη – θέλω να πιστεύω, πια, καθημερινότητά μας. Αρκεί να υποχωρήσουμε σε κάθε μας κίνηση ή δραστηριότητα και αλλάζουμε για πάντα την οπτική μας. Αυτό ισχύει για όλα τα θέματα που μας απασχολούν καθημερινά. Από το πως οδηγούμε, πως ελαττώνουμε ταχύτητα όταν πρέπει, και γενικότερα πως στεκόμαστε και πως σεβόμαστε τους ανθρώπους γύρω μας. Τώρα πια, που, προβληματισμένοι αναρωτιόμαστε τι δεν κάναμε καλά και φτάσαμε εδώ που φτάσαμε, ίσως να καταλάβαμε πως ήρωας της ζωής είναι ο απλός καθημερινός άνθρωπος πίσω από ένα ταμείο, ένα φαρμακείο, ένα σουπερμάρκετ. Αυτός δηλαδή που δουλεύει υπερωρίες για το καλό μας, για να μπορούμε τόσο εμείς, όσο και οι διπλανοί μας, να υπάρχουμε. Αυτός ή αυτή που γράφει τα εμβόλια, που κάνει ταμείο, ο γιατρός, ο νοσηλευτής, ο δικηγόρος, ο ταξιτζής, ο κάθε άνθρωπος που εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο με τον δικό του τρόπο και μέσα από τον δικό του ρόλο. Ο καθένας που από την πλευρά του συμβάλλει, γίνεται όλο και πιο απαραίτητος, εξυπηρετεί μία κατάσταση. Ο μύθος του Αισώπου πάει παντού. Στην συμπεριφορά μας, στο αν είμαστε αποδοτικοί, στο αν σεβόμαστε τον διπλανό μας και τον εαυτόν μας. Στο αν υπερτιμάμε τις δυνάμεις μας έναντι των άλλων. Στο τι ακριβώς δώσαμε, αν βοηθήσαμε, αν ακούσαμε προσεκτικά.

Θέλω να πιστεύω πως ο κορωνοϊός θα μας κάνει ακόμα πιο ευαίσθητους αλλά και συνάμα δυνατούς, πως κάποτε όλο αυτό θα είναι απλά ένα κακό όνειρο, πως θα ανήκει πλέον στο παρελθόν. Η Ελλάδα είναι μια ευλογημένη και πολιτισμένη χώρα και σε σύγκριση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες έχει την μικρότερη θνησιμότητα, τουλάχιστον ακόμη. Ας ελπίσουμε πως αυτή η θεομηνία, αυτή η θεία δίκη θα έχει κι αυτή ένα τέλος. `Ένα τέλος αισιόδοξο για όλους, ένα τέλος από το οποίο θα βγούμε καλύτεροι και πιο ενωμένοι. Δεν είναι απαραίτητα κακό να προβληματιζόμαστε. Αλλά όπως ο λαγός στον μύθο, δεν πρέπει και να επαναπαυόμαστε. Ούτε να νομίζουμε πως τα ξέρουμε όλα και είμαστε ανίκητοι. Να φανταστείτε πως ακόμα κυκλοφορούν σε εσωτερικούς χώρους άνθρωποι χωρίς μάσκα. Και αυτό γιατί το εγώ τους δεν το επιτρέπει. Αυτό είναι λάθος. `Ολοι μας είμαστε εκτεθειμένοι στον κίνδυνο. `Ολοι μας είμαστε, προς το παρόν τουλάχιστον, απειλή ο ένας για τον άλλον. Ας κάνουμε λοιπόν αυτά που πρέπει, τα σωστά, κι ας κάνουμε απόψε μια αρχή…