Δημήτρης Χ. Παξινός

- Παιδιά, ο Αργύρης. Τρέξτε!

Ο Αργύρης ήταν ο παιδονόμος της Λευκάδας. Λιπόσαρκος, με αρειμάνιο μουστάκι, πάνω σ’ ένα ποδήλατο και κρατώντας βούρδουλα, είχε γίνει ο φόβος και ο τρόμος ημών των πιτσιρικάδων, ο απόλυτος άρχων! Γύρναγε όλες τις γειτονιές  και εφάρμοζε τον δικό του νόμο κατά το δοκούν. Ηταν η νομοθετική και εκτελεστική, συγχρόνως, εξουσία. Μέχρι που κάποια καλοκαιριάτικη μέρα εκεί που καθόμαστε, κάτω από τους πελώριους ευκαλύπτους, ο Αργύρης μάς αιφνιδίασε και όρμησε πάνω μας υψώνοντας τον βούρδουλα. Η αντίδρασή μας όμως ήταν ενστικτώδης και απρόσμενη για τον δυνάστη μας. Αποσπάσαμε το μαστίγιο και το πετάξαμε και έκτοτε ο Αργύρης δεν μας ενόχλησε ξανά. Τουλάχιστον στη δική μας γειτονιά. Στη συνέχεια οι παιδονόμοι εξελίχθηκαν και τη δόξα του Αργύρη ζήλεψαν οι ιθύνοντες, το ίδιο το κράτος, ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα, με το επικοινωνιακό καλοκαιρινό σαφάρι κατά της φοροδιαφυγής. Χιλιάδες νόμοι, με διαδικασίες πρωτόγνωρες για κοινοβουλευτισμό, με ακόμη περισσότερες «ερμηνευτικές» εγκυκλίους, διορθωτικές μάλιστα των νόμων, έχουν δημιουργήσει έναν ασφυκτικό κλοιό γύρω από κάθε πολίτη, ακόμη και μη φοροδιαφεύγοντα…

Ουδείς γνωρίζει πλέον αν ένας νόμος ισχύει τη συγκεκριμένη στιγμή και δεν έχει αντικατασταθεί από κάποια τροπολογία της τελευταίας στιγμής, σε άσχετα νομοσχέδια, διότι έτσι κρίθηκε από κάποιον αυτοδιαφημιζόμενο τεχνοκράτη -από  τους τόσους και τόσους- που πλημμύρισαν τα υπουργεία. Υπάρχουν όμως και τα δικαστήρια, θα είναι ο αντίλογος κάποιου. Μόνο που με την καθυστέρηση, την πανθομολογούμενη σε βαθμό πλήρους αρνησιδικίας, είναι πιθανόν ο προσφεύγων σε αυτά, όταν έρθει η ώρα της δικαστικής κρίσης, να έχει απολέσει είτε όλη του την περιουσία είτε ακόμη και τη ζωή του…

Ο παρανομών έχει μάθει να ζει με τρόπο ριψοκίνδυνο σε όλη του τη διαδρομή και δεν έχει πολλά να φοβηθεί. Ο βρεγμένος τη βροχή δεν τη φοβάται… Αλλωστε όλα αυτά τα χρόνια έμαθε τους κανόνες του παιχνιδιού. Οτι δηλαδή ο παράνομος πάντα βγαίνει κερδισμένος σε αυτόν τον τόπο, αρκεί να είναι μέσα στα πράγματα: να γνωρίζει τους άγραφους νόμους της διαπλοκής και της συναλλαγής που έχουν γίνει πλέον δίκαιο. Αλίμονο όμως στους μέχρι τώρα συνεπείς που φρόντιζαν, από οικογενειακή παράδοση κυρίως, να είναι άψογοι στις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος διότι υπήρχαν και αυτοί, και δεν ήταν λίγοι. Απ’ αυτούς κυρίως τροφοδοτούνταν ο κρατικός κορβανάς.

Πάντα όμως το κράτος τούς αντιμετώπιζε ως ηλιθίους, εκ του αποτελέσματος. Τους έκανε να αισθάνονται μειονεκτικά έναντι των ασυνεπών και παρανομούντων, στους οποίους έδινε τη δυνατότητα να ρυθμίσουν χρέη προς το Δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία με πολλές δόσεις, χαρίζοντας προσαυξήσεις και πρόστιμα. Το κράτος έδειχνε σε αυτούς για μία ακόμη φορά την εύνοιά του, για πελατειακούς κυρίως λόγους και όχι τόσο εισπρακτικούς. Η Βουλή ήταν πάντα έτοιμη να προχωρά σε τέτοιου είδους ρυθμίσεις, επιβεβαιώνοντας τον ρόλο που διαδραματίζει τον τελευταίο καιρό, δηλαδή να λειτουργεί όλως επικουρικά και ασφαλώς να αγνοεί τι αποφασίζει. Κι’ αυτό εφόσον αρκεί η παρουσία των κομματικών εκπροσώπων για να λαμβάνονται αποφάσεις που κρίνουν το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, εμπρός στα άδεια έδρανα, εικόνα που παραπέμπει σε εγκαταλελειμμένη  χώρα…

Νόμοι ψηφίζονται, όπως αναφέραμε, και αμέσως αναιρούνται ως αναποτελεσματικοί και αντικαθίστανται από άλλους. Φαύλος κύκλος, όπου προκειμένου οι ιθύνοντες να ελέγξουν τη φορολογητέα ύλη και να εισπράξουν τα απαραίτητα για το κράτος έσοδα χρησιμοποιούν μέσα σαφώς  αντισυνταγματικά.  Ποιος όμως, αλήθεια, νοιάστηκε σε αυτή τη χώρα για το μέλλον, για τις συνέπειες των πράξεών του μακροπρόθεσμα; Αν νοιαζόταν, στοιχειωδώς, δεν θα φθάναμε ως εδώ, δηλαδή στην πλήρη χρεοκοπία σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και μάλιστα χωρίς ουδεμία συνέπεια για τους ολετήρες, οι οποίοι συνεχίζουν να είναι παρόντες στην πολιτική και κοινωνική ζωή και να απολαμβάνουν τα μοναδικά τους ευεργετήματα, που οι ίδιοι ψήφισαν για να προστατευτούν από κακές συγκυρίες και συμπτώσεις. Κυνήγι μαγισσών λοιπόν, χωρίς όρους και κανόνες, χωρίς διακρίσεις των εξουσιών. Ενα απέραντο συνονθύλευμα που προσπαθεί άκομψα, άτεχνα και άναρχα να επιβάλει τη βούλησή του, που όμως πολυδιασπασμένη -όπως είναι- αμέσως την αναιρεί, με τη Δικαιοσύνη, τον μοναδικό εγγυητή του κράτους δικαίου, να παραμένει απούσα και ανενεργής. Μια συμπεριφορά που παραπέμπει στον Αργύρη τον παιδονόμο των παιδικών μας χρόνων, ο οποίος στο τέλος, λόγω υπερεξουσιών, στράφηκε εναντίον «παραβατούντων» και μη. Μέχρι που τον αφήσαμε χωρίς τον βούρδουλά του, το εργαλείο του οποίου έκανε κακή, ισοπεδωτική χρήση.


*Ο κ. Δημήτρης Χ. Παξινός είναι πρώην πρόεδρος του ΔΣΑ