Δημήτρης Χ. Παξινός

Αν θα έπρεπε να ανατρέξει κανείς στη μυθολογία και να βρει μέσα από τους μύθους το πραγματικό νόημα, την αλήθεια που κρύβεται σαν πολύτιμο πετράδι πίσω από τις λέξεις, για τους αληθινούς μύστες, αυτούς που κατέχουν τα μυστικά της φύσης, θα έβρισκε το μυστήριο της δικαιοσύνης, που μόνο λίγοι παίρνουν νερό από την πηγή της αθανασίας που τροφοδοτεί την αέναη επικοινωνία με το θείο, για την απονομή της ανθρώπινης δικαιοσύνης.

Πόση αγωνία και πόση αγάπη, πόση καλοσύνη αλλά και προσήλωση στους νόμους και το δίκαιο. Να μην αδικηθεί κανείς. Να σταθμίσει τα γεγονότα που εκτυλίσσονται μπροστά του σαν μία κινηματογραφική μηχανή και από αυτή τη θέση θεατή να μεταβληθεί σε αυτή του δικαστή που χωρίς προκαταλήψεις χωρίς εγκλωβισμούς, χωρίς κανενός είδους δουλείες, παρά μόνο τη συνείδησή του που τον καθοδηγεί κατ’ αλάνθαστο τρόπο, προχωρεί σαν ιππότης που απελευθερώνει από τα ανθρώπινα δεσμά, για να εκπληρώσει την ψηλή αποστολή του.

Δεν είναι όμως ένας απομονωμένος από την κοινωνία άνθρωπος, αλλά ζει μέσα της, απ’ την οποία αντλεί τη δύναμη της ψυχής του και προχωρεί. Δεν είναι αποκομμένος, δεν είναι αποστεωμένος από άλλα ενδιαφέροντα. Πάντα αφού τελείωνε τη δουλειά του αφιέρωνε δύο ώρες για μεταφράσεις αγγλικής μεσαιωνικής λογοτεχνίας, για ποίηση και συγγραφή έργων.

Είναι όμως απίστευτα σεμνός σαν μικρό παιδί που ντρέπεται να παρουσιάσει το έργο του που είναι κι αυτό πλούσιο και συναρπαστικό, φοβούμενος μήπως και οι λογισμοί τού πάρουν τα μυαλά. Μήπως νομίσει ότι έγινε κάποιος «επώνυμος».

Η μόνη του έννοια ήταν πάντα να αφουγκράζεται τον καημό της κοινωνίας και αυτού που προσφεύγει στην δικαιοσύνη σαν τελευταίο καταφύγιο. Να φύγει ικανοποιημένος ότι ο δικαστής εξάντλησε ό,τι είχε στη διάθεσή του πρόσφορο δικονομικό μέσο για την ανεύρεση της αλήθειας, που πάντα σχετική απασχολεί τον κόσμο από την γέννησή του. Και όμως πόσο ικανοποιημένος αποχωρούσε από το δικαστήριο, δικαιωμένος ή μη ο διάδικος, όταν έβλεπε να εξαντλείται το θέμα από κάθε πλευρά, ξέροντας ότι έπραξε το ανθρωπίνως δυνατόν για την ικανοποίηση του πανανθρώπινου αισθήματος και της ανάγκης για μια δίκαιη δίκη.

Παράλληλα συνέχιζε και ακόμα συνεχίζει να γράφει, να μεταφράζει, να ποιεί ήθος μέσα από τις καλλιτεχνικές και πνευματικές ενασχολήσεις του.

Σκυμμένος πάνω από τα χιλιάδες βιβλία μελετά, αναζητά και σωπαίνει μπροστά στα δημιουργήματα που φιλοτέχνησε ο Θεός για να μπορεί ο κάθε άνθρωπος να εντρυφήσει σε υψηλότερα διανοήματα. Ήρεμος και αφοσιωμένος και όταν ασκούσε τη διοίκηση και κάηκε το αρχείο του Εφετείου Χανίων καλοκαιριάτικα, ανασύνθεσε μόνος του τις υποθέσεις όλων των ποινικών δικογραφιών.

Κι όμως τέτοια ανάλογα άλματα για τους πολλούς ήταν ένα απλό καθήκον για τον ίδιο, ένας σκοπός ζωής. Να μην αφήνει εκκρεμότητες γιατί αισθάνονταν έτσι την υψηλή πράγματι αποστολή του. Της απόδοσης της δικαιοσύνης προσπαθώντας να πλησιάσει τη θεία, ας μου επιτραπεί αυτή η ύβρις.



*Πρώην πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών