Δημήτρης Παγαδάκης

Πολύ, λίγο, αμυδρά, καθόλου; Δεν χρειάζεται μεζούρα, παλάντζα ή αμπεροτσιμπίδα για να υπολογιστεί το μέγεθος.

Πέρα από ωφελιμιστικές βεβαιότητές, βολικές κωδικοποιήσεις ή κομματικές αξιολογήσεις η πολιτική ερμηνεία της κοινής γνώμης είναι πάντα υποκειμενική. Ίσως όχι τόσο μεστή και σχηματοποιημένη . Οπωσδήποτε, όμως, παρούσα στο δημόσιο βίο.

Στο παρονομαστή, όμως, της ίδιας φόρμουλας μέτρησης αντάσσεται και η αντιπολίτευση. Πόσο κέρδισε ή έχασε στο πεδίο των εντυπώσεων; Αποκόμισε οφέλη ουσίας ή τζάμπα πήγαν οι κατηγορίες, οι μομφές και οι επικρίσεις της ;

Μόνο που για τη πλευρά της αντιπολίτευσης το ποσοτικό ερώτημα δεν έχει την ίδια πυκνότητα με εκείνο που απευθύνεται στη κυβέρνηση. Άλλο ειδικό βάρος έχει η άσκηση της εκτελεστικής εξουσίας και εντελώς διαφορετικό είναι ο έλεγχος της. Σε κάθε περίπτωση πάντως η μεταξύ τους κοινοβουλευτική αντιπαράθεση είναι θεμιτή και επιβαλλόμενη.

Έτσι κι αλλιώς ση δημοκρατία τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιούνται να συνεννοούνται περιστασιακά και να συνεργάζονται ευκαιριακά. Ακόμη και να συμπράττουν προσωρινά .

¨Όπως , για παράδειγμα συνέβη με το να υπογράψουν τέσσερα ετερόκλητα κόμματα της αντιπολίτευσης την πρόταση δυσπιστίας κατά τη κυβέρνησης.

Ωστόσο, και η αντιπολίτευση δικαιούται να κάνει λάθη. Να υφίσταται ουλές, ζημιές και στραπάτσα, αν δεν κάνει πρόβες αυτοχειρίας. Ειδικότερα όταν τα κόμματα της χωρίς ιδεολογική συνάφεια ή πολιτική συγγένεια μεταξύ τους αντανακλούν παραπλανητικά ότι το ένα κουβαλήσει το άδειο καλάθι του άλλου.

Πόσο μάλλον όταν διαδίδουν τη ψευδαίσθηση ότι τοποθετούνται μαζί στο ίδιο κάδρο. Όταν εμφανίζονται οικειοθελώς ως δυνητικοί σύμμαχοι με συναινετική στρατηγική και κοινή πυξίδα το στυλ Δούκα για τη δημαρχία της Αθήνας.

Σαφώς ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ έχουν ,τουλάχιστον, μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα συγκρότησης ενός αντιπολιτευτικού μπλοκ. Ωστόσο, μια τέτοια εκδοχή δεν υφίσταται ως ορατή σήμερα. Δεν ξεδιπλώνεται καν ως σενάριο σε εκκρεμότητα. Ούτε διαφαίνονται στο ορίζοντα προξενιά για τα αρραβωνιάσματα τους.

Ο Ανδρουλάκης επιδίωξε και εν μέρει κατάφερε να οικειοποιηθεί την εικόνα αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη Βουλή. Και αφού βολεύτηκε κατά κάποιο τρόπο με αυτό το συμβολικό κεφάλαιο πέρασε ντούκου τους υποτιθεμένους ή υπό προϋποθέσεις εφικτούς συμμάχους του από το μετερίζι του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντίθετα, ο Νίκος Παππάς, ο αποκαλούμενος και 13-0, σχεδόν ομολόγησε δημοσίως υπόγειες διαβουλεύσεις των δυο κομμάτων. Την ίδια στιγμή στη τοποθέτηση του ο Φάμελλος καλούσε την κυβέρνηση να «συνηθίσει τη συνεργασία της αντιπολίτευσης». Όποια κι αν εννοούσε ή ότι κι αν φαντασιωνόταν.

Προκαταβολικά, βέβαια ο πολιτικά ρηχός Κασσελάκης απαξίωνε τη διαδικασία στη Βουλή με τρολιές της αρβύλας. Τη χαρακτήρισε «κοκορομαχία» και «σόου», πασπαλίζοντας τη με θεσμικά ανερμάτιστες όσο και προσβλητικές για το πολίτευμα προτάσεις.

Με την επιδειξιμανή συμπεριφορά του καθρέφτιζε το παρδαλό χαρακτήρα του διχογνωμικού και λαϊκιστικού κόμματος του. Το οποίο δεν φυγοκεντρίζεται από την ναρκισσιστική εμμονή «είμαι -έτοιμος -για πρωθυπουργός» του επικεφαλής του. Παρότι ορισμένα στελέχη της Κουμουνδούρου κάνουν παράπλευρες σκέψεις πολιτικής απόδρασης από το ποζάτο λαιφσταιλάδικο ρεπερτόριο του στα τηλε-πρωινάδικα.

Από την άλλη ότι το επίσης επηρμένο, ως αχθοφόρου παρελθόντος ιστορικού κομματικού ονόματος, ΠΑΣΟΚ του βλοσυρού Ανδρουλάκη έχει ιεραρχήσει ως στόχο να βρίσκεται στο τιμόνι του οδηγού-πρωταγωνιστή της αντιπολίτευσης στις πολιτικές εξελίξεις. Πράγμα που αποκλείει εκ μέρους της Χαρ. Τρικούπη κάθε νταραβέρι ή γλυκοκοίταγμα του προς το κερματισμένο και εριστικό παρά τις κατραπακές του ΣΥΡΙΖΑ .

Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, κάθε πιθανή απόπειρα σύστασης αντίπαλου πολιτικού δέους προς τη κυβέρνηση είναι εκ προοιμίου υπονομευμένη. Όχι μόνο γιατί τα δυο αυτά κόμματα της αντιπολίτευσης τα χωρίζει αγεφύρωτο πολιτικοιδεολογικό χάσμα.

Στο φινάλε, αποτελεί μάταιη , κενού περιεχομένου, κουβέντα το ενδεχόμενο συνεργασία τους. Κυρίως επειδή προαπαιτούμενο της συγκρότησης κοινού μετώπου είναι η απόσυρση ή η ανοχή των δυο εγωπαθών αρχηγών τους.

Αλλά ακόμη κι αν υπήρχε - που διαπιστωμένα δεν υπάρχει- πρόθυμη διάθεση εκ μέρους τους , το δύσκολο θα ήταν να βρεθεί μια κοινώς αποδεκτή, επιδραστική πολιτική φυσιογνωμία με πειστικό λόγο για να τους αντικαταστήσει. Προκειμένου αυτή να ηγηθεί στο κοινό τους εγχείρημα . Ανεξάρτητα από προσδοκίες και επιθυμητά αποτελέσματα.

Όλα τα υπόλοιπα είναι όνειρα θερινής νυκτός με καταληκτική ημερομηνία τις κάλπες των ευρωεκλογών του προσεχούς Ιουνίου. Αλλά οι άδειες βαλίτσες δεν γεμίζουν με καχύποπτους ιδεασμούς. Ούτε είναι ελκυστικές στους ψηφοφόρους οι εκφράσεις πείσματος, ισχυρογνωμοσύνης, και παρωχημένου κομματικού φανατισμού.

Το βέβαιο είναι ότι αν η κυβέρνηση υποχρεούται μέχρι τότε να υπερβεί με επιδόξους μεταρρυθμιστικούς ελιγμούς τα ναρκοπέδια της διαχείρισης του επιτελικού κράτους, τα δυο μεγαλύτερα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν έχουν έξοδο διαφυγής από τον πολιτικό εγκλωβισμό τους .

Μονόδρομο εκδήλωσης της μεταξύ τους αντιπαλότητας τους αποτελεί η λούφα, η παραλλαγή και η εκτόξευση πυροτεχνημάτων από τα σκαμμένα βαθιά όσο και πληκτικά χαρακώματα τους.