Δημήτρης Παγαδάκης

Πολύ σωστά. Πράγμα που ερμηνεύεται ότι είναι απλώς η θρησκεία της συντριπτικής πλειονότητας του ελληνικού λαού.

Δεν σημαίνει ότι η ανεξίθρησκη Πολιτεία τής αναγνωρίζει προνομιακή μεταχείριση συγκριτικά με τα άλλα δόγματα. Ούτε βέβαια το συγκεκριμένο συνταγματικό άρθρο την καθιστά ισόβαθμη της εκλεγμένης πολιτικής εξουσίας. Αυτά τα ολίγα για να ξεθολώσει η ατμόσφαιρα από το λιβάνισμα.

Με δυο λόγια η εκκλησία δεν νομοθετεί, δεν μεσιτεύει, δεν ευλογεί ή καθοδηγεί τις όποιες μεταρρυθμιστικές νομοθετικές πρωτοβουλίες της πολιτικής εξουσίας στη Βουλή. Θεσμικά, κυρίως, είναι κατεξοχήν αναρμόδια να παρεμβαίνει να κρίνει και να εγκρίνει τα ατομικά δικαιώματα των πολιτών.

Κανείς στη συντεταγμένη Πολιτεία δεν της έχει εκχωρήσει ως καθήκον να αποφασίζει για το πώς θα σχεδιάσει καθένας την ιδιωτική του ζωή. Ποιον θα διαλέξει για σύντροφο. Με τι τρόπο θα φτιάξει την οικογένεια του. Αρέσει δεν αρέσει στον ήπιο διαλλακτικό και ρεαλιστή αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο ή στους σκληροπυρηνικούς Μητροπολίτες της Ιεράς Συνόδου, η ουσία δεν αλλάζει.

Η Ελλάδα είναι ευνομούμενη δημοκρατική, ευρωπαϊκή χώρα. Καμία σχέση με θεοκρατικά καθεστώτα τύπου Ιράν ή Σαουδικής Αραβίας. Αναπόδραστα, δεν πέφτει ουδείς λόγος ανάμειξης στους ρασοφόρους για τις λύσεις που προτείνει η πολιτική στα προβλήματα της κοινωνίας.

Από πουθενά δεν αντλούν εξουσιοδότηση να διεκδικήσουν μερίδιο στην κοσμική εξουσία. Παρά τη απήχηση που έχουν στους πιστούς και την αξιοποίηση της ψηφοσυλλεκτικής ωφελιμοθηρίας μερίδας του πολιτικού προσωπικού, το έργο τους αφορά διαχρονικά την πνευματική σφαίρα.

Βεβαίως και δικαιούνται να ομιλούν και να εκφράζουν τις απόψεις κατά την άσκηση του ποιμαντικού έργου τους. Ουδείς τους υποδεικνύει τι θα πουν. Μπορούν να απευθύνονται από άμβωνος στο χριστεπώνυμο πλήρωμα. Με ενάρετη φρόνηση και περίσκεψη να τοποθετούνται εναντίον του «αμαρτωλού» νομοσχεδίου του γάμου των ομόφυλων.

Έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν με διάκρισιν και σύνεσιν, όχι με ταραχήν και θυμόν υπερβολικόν, αν το κυβερνητικό νομοθέτημα θέτει «ωρολογιακή βόμβα» στα θεμέλια της οικογένειας. Κι ακόμα να στέλνουν επιστολές προς τους βουλευτές και να εκτοξεύουν πύρινα κηρύγματα μετά ταπεινής προσευχής ανά του ναούς της επικράτειας.

Η αλήθεια είναι ότι αξίζει του σεβασμού, καθώς έχει πολλαπλή αξία, η φωνή των ιερέων. Ιδίως όταν προσφέρουν συγχώρεση στους αμαρτωλούς, παρηγοριά έναντι του θανάτου, αποκούμπι στον δύσκολο βίο, συνδρομή στους αναξιοπαθούντες.

Ωστόσο ενδέχεται να προκύψει ένα σκοταδιστικό επικοινωνιακό σόου. Με απρόβλεπτες συνέπειες για το κύρος της οργανωμένης εκκλησίας. Δεδομένου, ότι είναι πιθανόν κάποιοι μεμονωμένοι άτεγκτοι ιεράρχες να επιχειρήσουν να χειραγωγήσουν το εκκλησίασμα τους και μέσω αυτού να αποπειραθούν τον επηρεασμό της πολιτικής ζωής.

Να υιοθετήσουν πχ διακρίσεις έναντι της ισότητας ενώπιον του Θεού. Να προκρίνουν αδικαιολόγητα για ιερωμένους τη μεροληψία αντί του περισσεύματος της αγάπης, τη μνησικακία αντί της συγχώρησης, την αυστηρότητα αντί της καταλλαγής.

Πόσο μάλλον να στερήσουν τη Θεία Κοινωνία, να μην επιτρέπουν να γίνονται ανάδοχοι ή να βαφτίζουν τα παιδιά τους και, τέλος να απαγορεύουν τη κηδεία στους νεκρούς έγγαμους ομόφυλους.

Σε μια τέτοια απευκταία περίπτωση η Ιεραρχία, αντί να πολιτικολογεί σκανδαλισμένη οφείλει να αναστοχαστεί για τα του οίκου τους. Με πρώτο μέλημα να δώσει απαντήσεις στα αμιγώς θεολογικά, λατρευτικά και τελετουργικά ζητήματα που αφορούν την προσωπική σωτηρία των μελών της εκκλησίας.

Από τη μεριά του οι ορθόδοξοι πιστοί, πριν αναρωτηθούν τι ψυχή θα παραδώσουν στο θέλημα του Θεού, είναι υποχρεωμένοι να προβληματιστούν για πιο επείγοντα τρέχοντα θέματα. Αν, τέλος πάντων θέλουν να τους διακονούν ανιδιοτελείς, φωτισμένοι ποιμενάρχες ή φονταμενταλιστές κήρυκες του μίσους.