Δημήτρης Παγαδάκης

Αυτή τη φορά, όμως, φαίνεται πως η ρέντα του σχόλασε. Για να αντικατασταθεί από τη γκίνια της ταλαιπωρίας στην εφαρμογή της προεδρικής ατζέντας του

Αφότου επικράτησε οριακά στον πρώτο γύρο των βουλευτικών εκλογών, δεν κατάφερε στο δεύτερο να συγκεντρώσει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση. ¨Όσο κι αν το κόμμα του παραμένει πρώτη δύναμη στη Γαλλία, το πρόσφατο αποτέλεσμα σηματοδοτεί στο πρόσωπο του «κόλαφο, χαστούκι, τιμωρία, ξεγύμνωμα» -σύμφωνα με αρκετά γαλλικά ΜΜΕ- από μεριάς σημαντικής μερίδας των ψηφοφόρων. Ή όσων τέλος πάντων από αυτούς προσήλθαν στις κάλπες. Τσάμπα προειδοποιούσε ο κεντρώος πρόεδρος τους πλέον ιδεολογικά πολωμένους, να αποφύγουν να προσθέσουν «εσωτερική αβεβαιότητα στη διεθνή αβεβαιότητα». Χτυπούσε μάλλον στου κουφού τη πόρτα

Σιγά μην τον άκουσαν οι δογματικοί δικαιωματιστές, φιλοτριτοκοσμικοί, στρατευμένοι αντικαπιταλιστές και ευρωσκεπτικιστές του "συνασπισμού-κουρελού" του Μελανσόν και οι φανατικοί ξενοφοβικοί, αντιισιλαμιστές, σωβινιστές στρατόκαυλοι και κρυπτοπουτινόφιλοι οπαδοί της Λεπέν. Στο πλαίσιο του αντισυστημισμού τους κρίνεται ότι υπήρξε "επικοινωνία" μεταξύ των ψηφοφόρων τους , αλληλοϋποστήριξη, αν όχι ευρεία πριμοδότηση, όπου κάποιος δικός τους υποψήφιος βρισκόταν αντιμέτωπος με εκπρόσωπο του Μακρόν.

Πώς αλλιώς η Λεπέν εκτίναξε τον αριθμό των εδρών του κόμματός της από τις 8 στις 89; Ταυτόχρονα, βεβαία, η προσφάτως ατυχήσασα προεδρική υποψήφια «κατάπιε» μέρος της συντηρητικής πελατείας των νέο-Γκωλικών Ρεπουμπλικάνων.

Η αλήθεια είναι ότι οι εκλογές για τη εθνοσυνέλευση δεν αποτυπώνουν με ακρίβεια τις διαθέσεις του εκλογικού σώματος που διαμορφώνει το εκλογικό αποτέλεσμα. Διενεργούνται σε δυο γύρους με πλειοψηφικό σύστημα σε μονοεδρικές εκλογικές περιφέρειες . Πράγμα που σημαίνει ότι ένας μόνο εκλέγεται και οι ψήφοι των υπόλοιπων πάνε χαμένοι στο υπερπέραν. Αναγκαστικά, μετά από 65 χρόνια εφαρμογής της συγκεκριμένης διαδικασίας, οι πολίτες που γνωρίζουν ότι ο υποψήφιος τους έχει λίγες πιθανότητες ή έχει αποκλειστεί από το ντουέτο εκλογής, απέχουν από τη ψηφοφορία. Ή, εν τέλει, αδιαφορούν γιατί δεν βλέπουν χαΐρι καθώς η φωνή τους δεν φτάνει ποτέ στη Βουλή. Ανάμεσα τους και μεγάλη μερίδα νέων που αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται από τα κόμματα που υπάρχουν σήμερα. Αυτή η κρίση εκπροσώπησης μέσω της θηριώδους αποχής αποτελεί ουσιώδες θεσμικό έλλειμμα στη 5η Γαλλική δημοκρατία.

Παρόλα αυτά οι Γάλλοι δεν έχουν εμπιστεύτηκαν τα κλειδιά της χώρας τους ούτε στο αριστερό συνονθύλευμα που συνασπίστηκε για λόγους εκλογικής επιβίωσης, ούτε στη λουστραρισμένη με το βερνίκι της «κανονικότητας» , ακροδεξιά. ¨Όσο για την η απώλεια της απόλυτης πλειοψηφίας, αυτή δεν συνιστά κάτι το πρωτότυπο στη γαλλική πολιτική σκηνή. Ούτε μια πανωλεθρία αλά Βατερλό. Κι άλλοι πρόεδροι παρέκαμψαν στο παρελθόν παρόμοιο σκόπελο και διατηρήσαν τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας χωρίς πειθήνια κοινοβουλευτική πλειοψηφία.

Ωστόσο, ποτέ ως σήμερα ένας νεοεκλεγείς πρόεδρος δεν συγκέντρωσε τόση αδύναμη υπεροχή στην Εθνοσυνέλευση. Του λείπουν τουλάχιστον 44 επιπλέον ψήφοι και αντίστοιχοι «συνοδοιπόροι» για την υπερψήφιση των νομοσχεδίων που θα προωθεί στο κοινοβούλιο. Επί πλέον ποτέ έως τώρα οι λαϊκιστές , τόσο της ριζοσπαστικής, ακτιβιστικής όσο και της ακροδεξιάς, ρατσιστικής αντιπολίτευσης, δεν είχαν τόσο ισχυρή αντιπροσώπευση στα έδρανα του Παλαί Μπουρμπόν. Γεγονός που καταδεικνύει ότι περισσότερο από την κοινοβουλευτική «ήττα» του φιλελεύθερου Μακρόν, χαμένη είναι η σταθερότητα στη χώρα σε μια εποχή που απαιτούνται γρήγορες αντιδράσεις στις ραγδαία εξελισσόμενες οικονομικές και διεθνείς κρίσεις.

Όχι πως ο ίδιος ο Μακρόν δεν φέρει ευθύνες . Του αποδίδουν, νωθρότητα, κοντόφθαλμους υπολογισμούς, αποπροσανατολισμό, κάμποσες σιωπές, αδικαιολόγητο κρυφτούλι με τους ψηφοφόρους, χαλαρή εκστρατεία, εμμονική σχεδόν εμπλοκή με τα μεγάλα διεθνή θέματα. Σαφώς, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι επιβεβλημένο να εμφανίζεται ως πατέρας του έθνους. Θεμιτό ακόμη, αν όχι υποχρεωτικό, να προβάλει τη τρικολόρ διπλωματική πανοπλία του ως ηγέτης που διαχειρίζεται παγκόσμιες κρίσεις. Αλλά τα «κουκιά» που γεμίζουν τις κάλπες τα κουβαλά η φιγούρα του υπηρέτη του λαού.

Αυτή του την υπόσταση επιχείρησε να μουτζουρώσει εκδικητικά η ακραία έξαλλη, αντιδραστική τελικά, αντιπολίτευση. Συγκέντρωσε ομαδικά τα πυρά της προσάπτοντας του δήθεν αδιαφορία απέναντι στις καθημερινές ανησυχίες και την ανασφάλεια των πολιτών για το πραγματικό κύμα της ακρίβειας που σαρώνει τα λαϊκά νοικοκυριά και τα μεσαία στρώματα. Κατηγόρησε ως αλαζόνα, ελιτιστή, αυταρχικό και περίπου αμοραλιστή τον μετριοπαθή πολιτικό που έχει υπερβεί τα παρωχημένα κομματικά στερεότυπα και δρομολογεί ένα νέο μεταρρυθμιστικό όραμα για οικονομική και κοινωνική ευημερία της χώρας του και της Ευρώπης. Προφανώς, τώρα, απέναντι στη κακοήθεια οπερετικών δημαγωγών και «πυροβολημένων» τυχοδιωκτών οφείλει, παρά τα ψαλιδισμένα κοινοβουλευτικά του φτερά, να αναδείξει πλήρως το πολιτικό του ανάστημα

Ειδικότερα σε μια χώρα δίχως εμπεδωμένη κουλτούρα κομματικών συνεργασιών , σχηματισμού κυβερνητικών συνασπισμών, προγραμματικών συμβιβασμών και διαμερισμού υπουργικών ευθυνών, απαιτείται πλέον το χτίσιμο μιας πλειοψηφίας της δράσης. Με άξονα συμβατές προσεγγίσεις στο πεντάγωνο Ευρώπη, οικονομία, μετανάστευση, ασφάλεια, κλίμα. Κυβερνήσεις μειοψηφίας δεν έχουν μακροπρόθεσμη προοπτική, ενώ οι περιστασιακές πλειοψηφίες είναι φθοροποιές με τα παζάρια, τις καθυστερήσεις , τις απαιτήσεις ή τους εκβιασμούς των εκάστοτε συμμετεχόντων βουλευτών - ρεζέρβα και τα πιθανά τους αδιέξοδα σε επείγοντα νομοσχέδια.

Δεδομένων των συσχετισμών κανείς για την ώρα δεν μπορεί να προδικάσεις τι εξελίξεις. Το σίγουρο είναι ότι στο διαμορφωμένο ήδη σκηνικό ο Μακρόν είναι αναγκασμένος να τείνει χείρα συνεργασίας. Κυρίως , όμως, να αποδείξει ότι υπάρχει άφθονο και υψηλής ποιότητας προωθητικό καύσιμο στο πολιτικό του ρεζερβουάρ. Πολύ νωρίτερα από το οριστικό του ορεβουάρ στο μέγαρο των Ηλυσίων μετά από πέντε χρόνια.