Δημήτρης Γρέβιας
Τα συγκινητικά λόγια ενός νέου (aγνώστων στοιχείων) που ανήκει στους κατ’ εκτίμηση 500.000 νέους που αναγκάσθηκαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό την περίοδο των μνημονίων και της οικονομικής κρίσης (το γνωστό ως Brain Drain), «... εγώ δεν εμπιστεύομαι πια σχεδόν κανέναν, δεν ήμουν πάντα έτσι όμως, η ζωή στην Ελλάδα με «έπνιγε», δεν μου επέτρεπε να ονειρευτώ, με έκανε δύσπιστο και έτσι αποφάσισα να μεταναστεύσω», αποδίδουν ανάγλυφα το πως βιώνεται από πολλούς νέους η υφιστάμενη κατάσταση στην Ελλάδα.
Ένα σημαντικό απότοκο της πανδημίας είναι οι σοβαρές επιπτώσεις στην οικονομία, η οποία σύμφωνα με την άποψη οικονομικών αναλυτών και άμεσα θιγόμενων, έχει (θα έχει) κερδισμένους (π.χ. υγεία, βιοτεχνολογία, εφοδιαστική αλυσίδα, delivery, currier, καθαριότητα κλπ.) και χαμένους (πχ. τουρισμός, κλάδος αναψυχής, μεταφορές, υπάλληλοι γραφείων, κλπ.). Ταυτόχρονα η υγειονομική κρίση ανέδειξε σημαντικά ζητήματα, όπως χρήση νέων τεχνολογιών (ψηφιακός μετασχηματισμός) και εξ αποστάσεως εργασία με κοινό χαρακτηριστικό την απότομη ώθηση προς μια νέα κατάσταση. Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρέθηκε επίσης η υγιεινή, ασφάλεια και ευεξία των εργαζομένων. Η μετάβαση στη νέα πραγματικότητα παρά τις σημαντικές δυσκολίες, μπορεί να αποτελέσει μια ευκαιρία προόδου αν αξιοποιηθεί σωστά, κυρίως σε ότι αφορά τον ψηφιακό μετασχηματισμό.
Με αφορμή την πρωτόγνωρη κατάσταση που διερχόμαστε ως κοινωνία σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο τίθεται εύλογα το ερώτημα κατά πόσο η κρίση της πανδημίας (Covid-19) μπορεί να αποτελέσει αφετηρία, έναυσμα και ευκαιρία για ανασυγκρότηση και επαναπροσδιορισμό προτεραιοτήτων σε οικονομικοινωνικό και συλλογικό επίπεδο.