Δημήτρης Δανίκας

Τα προβλήματα είναι περίπλοκα και άλυτα. Λέμε! Κι όμως, αν τα καλοεξετάσεις με ορθή, ευρωπαϊκή, λογική, τότε θα αντιληφθείς ότι οι λύσεις είναι ορατές, άμεσες και αποτελεσματικές. Ετσι καταλήγουμε στην αναπαραγωγή όλων των ελληνικών παθογενειών. Εχουμε και λέμε από τα κάτω προς τα πάνω:

Τόσο δύσκολο είναι να μην οδηγούμε μετά από χρήση αλκοολούχων ποτών; Η βασική αιτία τόσων θυμάτων της ασφάλτου, όσων περίπου θα προκαλούσε ένας πραγματικός ένοπλος εμφύλιος πόλεμος. Προφανώς είναι ακατόρθωτο!

Πόσοι μπορούν να αντέξουν στη σκέψη ο σύντροφός τους να εκτονώνει το σεξουαλικό του «φορτίο» με κάποια τυχαία, εφήμερη σχέση; Προκειμένου, φυσικά, να διατηρήσουν και να προφυλάξουν το συναίσθημά τους. Το οποίο, ως γνωστόν, είναι ανθεκτικό, ενώ, αντιθέτως, η σεξουαλική δραστηριότητα με το ίδιο πρόσωπο, μετά από χρόνια, μειώνεται απελπιστικά. Ουδείς αντέχει μια τόσο «απωθητική» σκέψη!

Και πόσοι θα αντέχανε, αλλά και ποια κυβέρνηση θα τολμούσε να επιτρέψει, νομίμως, την πώληση ναρκωτικών; Μια θαρραλέα πράξη που όχι μόνο θα γκρέμιζε τις τιμές αυτών των θανατηφόρων ουσιών. Οχι μόνο θα εξαφάνιζε μαφίες και συμμορίες. Οχι μόνο θα περιόριζε την εξαθλίωση και την εκπόρνευση νέων ανθρώπων. Αλλά ταυτόχρονα με τη νοσοκομειακή χορήγηση αυτών των ουσιών, όπως της ηρωίνης, θα υπήρχε αποτελεσματικός έλεγχος και ίσως περιορισμός των εθισμένων ασθενών. Προφανώς κανείς!

Και πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε ότι είμαστε πολίτες της ευρωπαϊκής οικογένειας όταν εκτός από το νόμισμα του ευρώ και μερικούς άλλους, ελάχιστους, δείκτες, όλα τα άλλα τα σημαντικά, από την Παιδεία μέχρι την Υγεία, εξακολουθούν να παραμένουν ακούνητα σε μια άλλη εποχή, με το επιχείρημα της ελληνικής ιδιαιτερότητας; Προφανώς καμία κυβερνητική δύναμη δεν είναι ικανή να μας μετακινήσει προς το ευρωπαϊκό μας πεπρωμένο!

Και πώς είναι δυνατόν να πιστεύουμε τόσο τυφλά ότι χωρίς μια γενναία απομείωση των χρεών από τους δανειστές μας είναι ανεδαφική η οικονομική ανάταση της χώρας; Μα τόσο δύσκολο είναι να αντιληφθούμε ότι η οικονομική ανασυγκρότηση έχει πρωτίστως να κάνει με την πολιτική που ασκούν οι εκάστοτε δικές μας κυβερνήσεις; Προφανώς είναι τόσο δύσκολο και τόσο βολικό έτσι ώστε καθένας από εμάς να βαυκαλίζεται με την ιδέα ότι οι ξένοι επιθυμούν την πλήρη φτωχοποίησή μας!

Και πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτή η πολυπόθητη και πολυδιαφημισμένη οικονομική ανάταση όταν οι δικαστικές αποφάσεις εκδίδονται με τόση καθυστέρηση. Οταν η γραφειοκρατία μοιάζει με ζωντανή αναπαράσταση της «Δίκης» του Κάφκα. Οταν οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η κατανάλωση, και όχι η παραγωγή και οι εξαγωγές, είναι το ελατήριο εκτόξευσης μιας οιασδήποτε οικονομίας. Και όταν οι υποδομές της κρατικής μηχανής λειτουργούν με όρους αραμπά των αρχών του περασμένου αιώνα!

Πώς εξηγείται, για παράδειγμα, η πλειονότητα των ευρωπαϊκών και αμερικανικών μέσων ενημέρωσης καθώς και οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών να αναφέρονται με θετικά σχόλια για τις τελευταίες δύο συμφωνίες της χώρας ενώ εμείς, εσωτερικά, πιστεύουμε ότι αυτά που έχουμε υπογράψει θα επιφέρουν απροσμέτρητες καταστροφές; Μπας και η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση;

Και, τέλος, πώς είναι δυνατόν η Ελλάδα να πάρει οριστικό διαζύγιο από τη μιζέρια, τη στασιμότητα, την ξενοφοβία και την εξωφρενική βεβαιότητα ότι είμαστε περικυκλωμένοι από εχθρούς; Οταν πρυτανεύουν από τη μια η κυβερνητική θριαμβολογία και από την άλλη η καταστροφολογία. Οταν δηλαδή αντί για σύμπνοια και πατριωτική δημιουργία ο ένας βγάζει το μάτι του άλλου. Φανταστείτε τι θα είχε συμβεί αν η Αγγλία ήταν στη θέση της Ελλάδας. Φυσικά όλοι μαζί για την έξοδο από την κρίση. Οπως, ας πούμε, συνέβη στην Κυπριακή Δημοκρατία!

Ο Εμφύλιος τελείωσε τον Αύγουστο του 1949. Στην πραγματικότητα ανάθεμα κι αν σταμάτησε ποτέ. Οποιος σπέρνει κομματικούς ανέμους, θερίζει εθνικές τραγωδίες!