Δημήτρης Δανίκας

Ο κοινός νους εντελώς στα αζήτητα. Το φυσιολογικό, η ευθεία γραμμή, το ουσιαστικό, το απλό. Ολα αυτά θεωρούνται αφύσικα, εξωπραγματικά, ακατανόητα, εξωφρενικά και εχθρικά. Ολοι σχεδόν μετά μανίας ασελγούμε παρά φύση και συστηματικά στην κοινή λογική. Παραδείγματα άφθονα και καθημερινά:

Γίνεται να έχεις παραδοθεί, οικειοθελώς, όμηρος και αιχμάλωτος του Μνημονίου και την ίδια στιγμή να παριστάνεις τον αυτόνομο, τον ελεύθερο και τον ανεξάρτητο; Οχι, δεν γίνεται! In Greece γίνεται!

Γίνεται να ψωμολυσσάς για ένα πιάτο φακές και να μην τηρείς την υπογραφή σου προς τους δανειστές σου; Οχι, δεν γίνεται! Κι όμως, εν Ελλάδι γίνεται!

Γίνεται να πληρώνεις ένα εκατομμύριο υπαλλήλους του στενού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα τη στιγμή που τα έσοδά σου δεν επαρκούν ούτε για τους μισούς απ’ αυτούς; Οχι, δεν γίνεται! Στην Ψωροκώσταινα γίνεται!

Γίνεται να χλευάζεις, να καθυβρίζεις, να μουντζώνεις, να γρονθοκοπείς τους λαθρομετανάστες και ταυτόχρονα να αρνείσαι πεισματικά να κάνεις τις δουλειές που αυτά τα ανθρώπινα ερείπια κάνουν για την αφεντιά σου; Οχι, δεν γίνεται. Κι όμως, σ’ αυτό το τυφλό οικόπεδο όλα γίνονται!
Γίνεται να μην εκπληρώνεις τις φορολογικές υποχρεώσεις σου, να κατακλέβεις το κράτος και από πάνω να κατηγορείς ως άχρηστους και λαδωμένους τους εφοριακούς και ως διαπλεκόμενο τον υπουργό Οικονομικών; Οχι, δεν γίνεται. Στοιχειώδης αυτογνωσία επιβάλλει να κάνεις μόκο. Κι όμως, στο καφενείο «Η Ελλάς» γίνεται!

Γίνεται να θεωρείς τον εαυτό σου αξιοπρεπή και να ψηφίζεις με μοναδικό κριτήριο το βόλεμα του προκομμένου σου και την άλλη μέρα να ρίχνεις ροχάλες στο κόμμα του βουλευτή που εσύ, με την ψήφο σου, έσπρωξες στη Βουλή; Οχι, δεν γίνεται. Ελα, όμως, που εν Ελλάδι γίνεται!

Γίνεται επί έναν ολόκληρο χρόνο να κατέχεις τη λίστα Λαγκάρντ, να την έχεις κλειδώσει στα συρτάρια σου και παρ’ όλα αυτά να παριστάνεις τον αθώο και από πάνω να έχεις τοποθετηθεί αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης του Σαμαρά; Οχι, δεν γίνεται. Κι όμως, σ’ αυτό το ταβερνείο γίνεται και παραγίνεται!
Γίνεται, σε μια χώρα ολότελα χρεοκοπημένη, να εργάζονται στην κρατική ραδιοτηλεόραση δυόμισι και πλέον χιλιάδες νοματαίοι, τη στιγμή που την ίδια και καλύτερη δουλειά θα την έκαναν οχτακόσιοι τοποθετημένοι με κριτήρια αξιοκρατικά; Οχι, δεν γίνεται! Κι όμως, να που γινόταν!

Γίνεται η οποιαδήποτε οικογένεια, η οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη, να σιτίζεται, να καταναλώνει, να οικοδομεί, να αποταμιεύει χωρίς να παράγει; Οχι! Τέτοιο πράγμα μόνο σε σενάριο νοσηρής φαντασίας μπορεί να συμβαίνει. Κι όμως, εδώ γίνεται!

Γίνεται να είσαι άνεργος και άφραγκος και παρ’ όλα αυτά να αρνείσαι κατηγορηματικά την οποιαδήποτε δουλειά; Δεν γίνεται! Κι όμως, στις χιλιάδες καφετέριες αυτό γίνεται!

Γίνεται η συντριπτική πλειοψηφία της ιθαγενούς ολιγαρχίας να έχει φεσώσει το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία με δισεκατομμύρια θαλασσοδάνεια και από πάνω να σουλατσάρει στα σαλόνια σαν γύφτικο σκεπάρνι; Ε, όχι, σε τόση έκταση αυτό δεν γίνεται. Εδώ, όμως, στο Ελλάντα, γίνεται!

Γίνεται το κράτος, για λογαριασμό μεγαλοεργολάβων, να εισπράττει διόδια για τον καρόδρομο Κορίνθου - Πατρών με το επιχείρημα ότι κάποτε θα γίνει εθνική οδός; Πουθενά δεν γίνεται! Εν Ελλάδι γίνεται!

Και τέλος, γίνεται από τις απολύσεις δυόμισι χιλιάδων εργαζομένων στην ΕΡΤ να κινδυνεύσει να γκρεμιστεί η χώρα τη στιγμή που για ενάμισι εκατομμύριο ανέργους δεν άνοιξε μύτη;
Δεν γίνεται! Είπαμε, στην Ψωροκώσταινα γίνεται και παραγίνεται!

Να σου δώσω να καταλάβεις: είναι σαν να είσαι γέρος, χοντρός, φαλακρός, ημιθανής, να υποφέρεις από Αλτσχάιμερ και από πάνω να πιστεύεις ότι όπου να ’ναι η Μόνικα Μπελούτσι θα πέσει στο κρεβάτι μαζί σου. Ε, αυτό δεν γίνεται ποτέ των ποτών!