Δημήτρης Δανίκας

Μοιάζει με σενάριο ταινίας. Και έχει γίνει. Ταινία εννοώ. Με τίτλο «ελεύθερος ωραρίου» (L emploi du Temps) του Λοράν Καντέ που κυκλοφόρησε στις οθόνες πριν από 21 χρόνια. Μια ακόμα πιο ανατριχιαστική ιστορία. Προερχόμενη από πραγματικό περιστατικό. Τα δεδομένα αυτού του επίγειου εφιάλτη, ταιριάζουν με την περίπτωση, την πρόσφατη στο χωριό Λεκάνη της Καβάλας.

Τι συμβαίνει; Ο «ήρωας» του γαλλικού περιστατικού φτιάχνει μια πλασματική, μια ψεύτικη επαγγελματική ζωή. Όλα αρχίζουν μ ένα ψέμα. Που καθημερινά υπηρετεί λέγοντας στη γυναίκα του ότι εργάζεται ως στέλεχος σε μια κορυφαία εταιρεία. Αυτή η ψεύτικη η φανταστική συνθήκη είναι και το αδιέξοδό του. Από το ένα ψέμα στο άλλο. Ετσι στο τέλος και μπροστά στο φάσμα της αποκάλυψής του, φτάνει στο παρανοικό, το ανατριχιαστικό, στο έσχατο σημείο να εξοντώσει όλα τα μέλη της οικογένειάς του. Να βάλει φωτιά στο σπίτι και ο ίδιος να καταλήξει στο καζάνι της κολάσεως.

Δηλαδή ο δολοφόνος και αυτόχειρας στη Καβάλα έχει κι αυτός δημιουργήσει ένα φανταστικό κόσμο σ ένα παράλληλο σύμπαν. Στο δικό του σύμπαν. Το πάθος του, αυτή η «Ιερή μανία» που έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ποια τα «υλικά» με τα οποία κατασκεύασε τον κόσμο του; Ο έρωτας και η ιδιοκτησία.

Είσαι δική μου. Εφ όρου ζωής. Και το παιδί είναι δικό μου. Γιατί είναι δικό του; Επειδή προέκυψε με το δικό του σπέρμα. Εγώ ο ιδιοκτήτης. Εγώ σου έδωσα στέγη και τροφή. Εγώ σε προστάτευα. Εγώ σε αγάπησα. Εγώ σε συντήρησα. Εγώ το απόλυτο και αδιαπραγμάτευτο αφεντικό σου.

Η απόλυτη εξάρτηση του συζύγου απ αυτές τις βεβαιότητες και τις συγκεκριμένες παραδοχές, το βασικό κίνητρο που τον οδήγησαν σ αυτό το φονικό. Ο ορίζοντάς του, η προοπτική και το μέλλον του, εντελώς συνδεδεμένες, ταυτισμένες με την ύπαρξή του. Χωρίς το πλάσμα που λάτρεψε, δεν υπάρχει ζωή. Ούτε ορίζοντας, ούτε προοπτική, ούτε μέλλον, ούτε τίποτα. Το απόλυτο κενό.

Φεύγεις; Με εγκαταλείπεις; Δεν μ αγαπάς; Δεν θα είσαι μαζί μου; Ε τότε με σκοτώνεις. Τότε δεν υπάρχει τίποτα για εμένα. Τότε το μαύρο το σκοτάδι. Τότε θα σε σκοτώσω. Τότε θα σκοτώσω το παιδί μας. Τότε θα σκοτωθώ κι εγώ. Μαζί στη ζωή, μαζί και στον τάφο. Ολος ο κόσμος μου είσαι εσύ και το παιδί. Φεύγεις; Τότε θα σε πάρω στον τάφο μαζί μου.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πάθος ανεξέλεγκτο και επομένως τυφλό. Τι άλλο σημαίνουν; Αντίληψη φαλλοκρατική. Εκείνος ο αρχηγός. Η γυναίκα υποταγμένη εφ όρου ζωής. Τι άλλο σημαίνουν; Έναν χαρακτήρα τόσο αδύναμο, τόσο εύθραυστο και τόσο δειλό.

Το όπλο και οι σφαίρες η προέκταση της αδυναμίας του. Η αδυναμία του το αδιέξοδό του. Και το αδιέξοδό του η εσωτερική, ψυχωτική κατάστασή του. Με απλά λόγια ένα τόσο απεχθές, τόσο εφιαλτικό γεγονός, ο καθρέφτης πολλών παραγόντων που κουμαντάρουν τη ζωή του καθενός.

Σκότωσε γιατί μέσα του και μπροστά του το απόλυτο κενό. Το τίποτα. Το μηδέν. Οσο ήταν ζωντανός, τόσο μέσα του και λόγω του τυφλού πάθους του, σκότωνε τα κύτταρά του. Δεν είναι η μοίρα, το μεταφυσικό, το άγνωστο. Είναι ο χαρακτήρας του καθενός. Όμως ακόμα και ο πιο υποδειγματικός, όπως εκείνος ο Γάλλος, ο σπουδαγμένος και τρυφερός, κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες, μπορεί να μεταλλαχθεί σε δολοφόνο κατά συρροή.

Με απλά λόγια, δεν είναι κυρίως ο χαρακτήρας, αλλά οι συνθήκες που μας κουμαντάρουν και που καθορίζουν την πορεία μας στη ζωή. Ο Ανθρωπος είναι ικανός για όλα. Για τα πιο μεγάλα αλλά και για τα πιο εφιαλτικά. Γι αυτό ποτέ μη λες ποτέ όσο ζεις!