Δημήτρης Δανίκας

Ο πρώτος, το περιεχόμενο της ομιλίας του. Οι διασταυρώσεις, οι συγγένειες, οι αναφορές, οι μεγάλες στιγμές. Της Ελλάδας και της Αμερικής. Ενας συνδυασμός που «χοροπηδούσε», κάνοντας πιρουέτες ανάμεσα στο χτες και το σήμερα και ανάμεσα στις μεγάλες τομές, Αμερικανικής και Ελληνικής Ανεξαρτησίας.

Ο δεύτερος λόγος, η εκφορά των λέξεων, των φράσεων, οι παύσεις, οι αναπνοές. Υποδειγματικά αγγλικά, καθαρή προφορά, κρυστάλλινη εκφορά. Προφανώς ο Κυριάκος και οι σύμβουλοί του γνώριζαν και επομένως συμμορφώθηκαν με τις προδιαγραφές της αμερικανικής κουλτούρας. Ιδιαιτέρως του κινηματογράφου και του θεάτρου. Τι σημαίνει αυτό; Οτι ακόμα και ο τελευταίος στον τελευταίο εξώστη πρέπει να καταλαβαίνει τι λες. Τουτέστιν, οι ατάκες να είναι «πρόθυμες» προς αφομοίωση και κατανάλωση απ’ όλους τους θεατές.

Ο τρίτος και ίσως ο καλύτερος, η ισορροπημένη σχέση ανάμεσα στην κολακεία και την υπόγεια, την υποδόρια κριτική ανησυχία. Πού αυτό; Μα φυσικά στην πλάγια ταύτιση ανάμεσα στην αναθεωρητική, πολεμική μανία του Βλαντιμίρ Πούτιν με την αντίστοιχη του Ταγίπ Ερντογάν. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται.

Σαν να έλεγε, υπογείως, πως ενώ από τη μια αλληλέγγυοι και μάλιστα με άφθονα υλικά μέσα και πολεμικά εφόδια, με την Ουκρανία εναντίον Ρωσίας, από την άλλη δεν κουνάτε το μικρό σας δαχτυλάκι για να εμποδίσετε την αχόρταγη μανία του «Σουλτάνου». Που για να ικανοποιηθεί, πρέπει να καταβροχθίσει ελληνικά εδάφη, παραβιάζοντας ακατάσχετα τον εναέριο εθνικό μας χώρο. Τουτέστιν, δύο μέτρα και δύο σταθμά.

Και κάτι ακόμα. Σχετικά με την παράλειψη της λέξεως «Τουρκία». Κατά τη γνώμη μου, άριστα έπραξε. Και επειδή η Τουρκία είναι «πολύτιμη» σύμμαχος των ΗΠΑ. Και επειδή εκπρόσωποι του Κογκρέσου και της Βουλής των αντιπροσώπων διάκεινται ευμενώς προς την Τουρκία. Με απλά λόγια, ο Κυριάκος περιέγραψε και «έδειξε» τον εχθρό χωρίς να τον ονοματίσει. Τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια. Στοιχειώδες. Ετσι οι «θεατές» τα άκουσαν, τα κατάλαβαν και στο τέλος άπαντες τον χειροκρότησαν. Τουτέστιν ο Κυριάκος «έσφαξε» τον Ερντογάν με το μπαμπάκι.

Αριστος πρωταγωνιστής και «παίκτης» ο Κυριάκος. Ομως το «έργο» συνηθισμένο και η τράπουλα σημαδεμένη για τους γνωστούς λόγους. Και είναι σημαδεμένη επειδή κανένα ρεσιτάλ ερμηνείας και κανένας πρωταγωνιστής, όσο καλός κι αν είναι, δεν μπορεί να αλλάξει εντελώς τους συσχετισμούς και τις γεωπολιτικές και στρατηγικές επιδιώξεις μιας υπερδύναμης.

Οποιος πιστεύει πως το βάρος της φιλελληνικής ευαισθησίας της Νάνσι Πελόζι και η αντίστοιχη του Ρόμπερτ Μενέντεζ μπορούν να γείρουν την πλάστιγγα υπέρ των ελληνικών συμφερόντων και εναντίον των γειτόνων, πλανάται πλάνη πολιτικού «αναλφαβητισμού» και επικίνδυνης συναισθηματικής αφέλειας. Στοιχειώδες. Η Τουρκία με όλα τα καμώματά της και όλα τα παζάρια της εξακολουθεί να θεωρείται «πολύτιμη σύμμαχος».

Τουτέστιν, σωστές και οι δύο διαπιστώσεις: Και ο Κυριάκος αναδείχθηκε σε μεγάλο πρωταγωνιστή. Και οι ΗΠΑ πορεύονται με τα συμφέροντά τους που, σε περιπτώσεις ελληνοτουρκικών διαφορών, υποδύονται ρόλους διαιτητή, παρατηρητή και μερικές φορές Πόντιου Πιλάτου.

Οσο για την αγορά των F-35, η απάντηση γνωστή. Μα φυσικά κάθε σύμμαχος, ιδιαιτέρως ο μικρός, για την είσοδό του στα μεγάλα αμερικανικά σαλόνια πρέπει να πληρώσει «διόδια». Πώς γινόταν με τους αυτοκράτορες στο μακρινό παρελθόν; Κάθε σύμμαχος με το δώρο του.

Και κάτι σχετικό με τη δική μας πολιτική πραγματικότητα. Το αμερικανικό ρεσιτάλ «ερμηνείας» αποδεικνύει για μία ακόμα φορά, ότι ο Κυριάκος όχι μόνο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής και σολίστας, αλλά και χωρίς αντίπαλο. Αποδεικνύει ακόμα ότι το επίπεδό του είναι μακράν όλων των εσωκομματικών αντιπάλων του. Και ότι χωρίς αυτόν και με τον ασυγκράτητο καλπασμό της ακρίβειας, το κυβερνητικό κόμμα θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος.

Με απλά λόγια, δεν είναι η «Νέα Δημοκρατία», είναι κυρίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Το ξέρουν και τα νήπια!