Δημ. Μαρκόπουλος

Διαβάσαμε μάλιστα σε όλες τις έγκυρες αναλύσεις πως δύο λόγοι παίζουν καθοριστικό παράγοντα στην αισιόδοξη αυτή κατάσταση:

Η ευθυγράμμιση της ιταλικής οικονομίας με την ευρωπαϊκή λογική και η προοπτική «επιτυχούς διεκπεραίωσης του θέματος των κόκκινων δανείων».

Κι αν αντιγράψουμε το γνωστό αριστερό μότο «οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς» τότε η αριστερή κυβέρνηση Τσίπρα από τις αρχές του επόμενου έτους θα βρεθεί σε μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό αδιέξοδο επειδή οι αριθμοί είναι που πλέον πιέζουν.

Κι αυτό διότι για να βγει η τραπεζική εξίσωση, για να προχωρήσουν ομαλά οι τράπεζες και να μην έχουμε κραχ, ο Αλέξης Τσίπρας οφείλει να διαχειριστεί ένα θέμα που επιμελώς απωθούσε. Ένα ζήτημα σαν τα κόκκινα δάνεια που επέλεγε να κρύβει διαρκώς κάτω από το χαλί και που πολύ απλά δεν μπορεί άλλο να κρυφτεί. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να επιδιώξει με εντατικότερους ρυθμούς την έξοδο από τις τράπεζες χιλιάδων εργαζόμενων με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην εικόνα μιας δήθεν «κυβέρνησης – υπερασπιστή της εργασίας».

Η λογική λοιπόν «μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα», δηλαδή μπροστά να βρίσκονται οι απολύσεις τραπεζικών υπαλλήλων και οι πιέσεις σε δανειολήπτες να αποπληρώσουν τις οφειλές τους και πίσω να βρίσκεται το ρίσκο αν δεν τα κάνει αυτά η κυβέρνηση να οδηγηθούν οι τράπεζες σε περιπέτειες, είναι που πιέζει τον πρωθυπουργό.

Αυτή η συνθήκη τον οδηγεί σε λογικές σκέψεις προσφυγής πρόωρα στις κάλπες.

Κι αυτό διότι ένα αριστερό κόμμα δεν μπορεί να αντέξει τόσες μαζικές απολύσεις και ξεσπιτώματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν επιδιώξει επικοινωνιακά να βαπτίσει το ψάρι κρέας, δεν μπορεί να πείσει πως αποτελεί τη «φιλολαϊκή επιλογή» όταν θα ανοίξει ένα τέτοιο σπιράλ εξώσεων, απώλειας περιουσίας και εκπαραθυρώσεων από την αγορά εργασίας.

Όλα αυτά η κυβέρνηση φυσικά τα έχει ψηφίσει. Όμως όπως καλά γνωρίζουμε, άλλο το τι αποφασίζουν και εντελώς διαφορετικό είναι το τί γίνεται.