Βασίλης Στεφανακίδης

Και πώς διαμορφώθηκε το επιτόκιο δανεισμού; Στο 2,4%! Ενα επιτόκιο άκρως δελεαστικό, που με απλά λόγια καταδεικνύει ότι η Κύπρος επανήλθε στην κανονικότητα και πραγματοποιεί μια καθαρή έξοδο στην πράξη και όχι στα λόγια. Οι αγορές εμπιστεύονται την Κύπρο, τη θεωρούν φερέγγυα και αξιόχρεη και γι’ αυτό τοποθετούν τα κεφάλαιά τους.

Την ίδια στιγμή, μια άλλη χώρα που έχει βγει κι αυτή από μνημόνια, η Πορτογαλία, βλέπει τα επιτόκια στη δευτερογενή αγορά ομολόγων να κυμαίνονται πέριξ του 1,8% και σε ανάλογα επίπεδα και για την Ιρλανδία, ενώ για εμάς οι αγορές είναι ακόμα κλειστές με τα απαγορευτικά επιτόκια του +4%.

Περιττεύει η αναφορά στην ανάπτυξη αυτών των χωρών και στις προοπτικές που σημειώνουν οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης για τις οικονομίες τους. Με μια κουβέντα, ουδεμία σχέση με εμάς.

Και το ερώτημα που προκύπτει είναι πώς κατάφεραν αυτές οι τρεις χώρες που μπήκαν μετά από εμάς σε μνημόνια να βγουν πολύ νωρίτερα, να τρέχουν τώρα με αξιοζήλευτους ρυθμούς ανάπτυξης και να μπορούν να διαχέουν αυτή την αύξηση στις κοινωνίες τους;

Τι παραπάνω έκαναν αυτοί και τι λιγότερο εμείς που συνεχίζουμε να ταλανιζόμαστε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας;

Είναι μήπως εξυπνότεροι ή εργατικότεροι από εμάς; Εργατικότεροι δεν νομίζω. Εξυπνότεροι όμως ναι, και αυτό προκύπτει εκ του αποτελέσματος. Αυτοί οι λαοί επέλεξαν να τους κυβερνήσουν άνθρωποι που έβαλαν τα προσωπικά τους συμφέροντα, τους κομματικούς ανταγωνισμούς και τις διαφορές τους στην άκρη και δούλεψαν όλοι μαζί ώστε να απαλλαγούν μια ώρα αρχύτερα από τις τρόικες και τους δανειστές. Εφάρμοσαν τα μνημόνια χωρίς κουτοπονηριές και ήπιαν το φάρμακο που τους έδωσαν χωρίς περιττές αντιρρήσεις. Ναι, φτώχυναν κι αυτοί, έχασαν πολλά από τα κεκτημένα τους, τσαλακώθηκε η εθνική τους περηφάνια, πόνεσαν, μάτωσαν, αλλά στο τέλος βγήκαν νικητές από την περιπέτειά τους. Εφεξής μπορούν να σχεδιάζουν μόνοι το μέλλον τους και τα κόμματά τους να γίνουν ξανά αντίπαλοι, ξεδιπλώνοντας το καθένα το πρόγραμμα, το όραμα και τις ιδέες του ώστε να λειτουργήσει η Δημοκρατία τους με πολυφωνία. Οσο όμως βρίσκονταν υπό το καθεστώς μνημονίου, τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας αλληλοστηρίζονταν και δεν υπέσκαπταν το ένα το άλλο.

Τι συνέβη όμως στα καθ’ ημάς και αυτή η οδυνηρή περιπέτεια κράτησε 8 ολόκληρα χρόνια, η ουρά της, δε, θα συνεχιστεί για πολλά ακόμα καθώς οι δεσμεύσεις επεκτείνονται μέχρι το 2060;

Ολοι το ξέρουμε αλλά δεν το ομολογούμε. Γιατί κι εμείς, ο λαός, έχουμε μεγάλο μερίδιο ευθύνης για τις επιλογές μας σε σχέση με το πολιτικό προσωπικό που μας εκπροσωπεί.

Από την πρώτη μέρα που μπήκαμε στο πρώτο μνημόνιο όλοι τάχθηκαν εναντίον όλων. Ακόμα και στο κυβερνητικό κόμμα που εξελέγη με 44%, οι περισσότεροι από τους βουλευτές του μάχονταν κατά των μέτρων που επιβλήθηκαν από τη σύναψη του μνημονίου που υπογράφηκε, ας μην το ξεχνάμε, προκειμένου να μη χρεοκοπήσουμε ατάκτως. Οσο για την αντιπολίτευση, η αξιωματική στα Ζάππεια «πετροβολούσε» τους δανειστές με απόψεις και προγράμματα που πόρρω απείχαν από την πραγματικότητα και η ελάσσων στην πλατεία των Αγανακτισμένων έστηνε κρεμάλες για τους «δωσίλογους γερμανοτσολιάδες». Και μετά, όταν τα Ζάππεια ήρθαν στην εξουσία και διαπίστωσαν ότι όσα έλεγαν πριν ήταν απλώς μπαρούφες και προσγειώθηκαν, γρήγορα ευτυχώς, στη σκληρή πραγματικότητα, άρχισε να αχνοφαίνεται κάποιο φως αισιοδοξίας ότι τελειώνει το μαρτύριό μας. Εμείς όμως, δηλαδή ο λαός, τότε αποφασίσαμε να αλλάξουμε κυβέρνηση και να δώσουμε την ηγεσία στους Αγανακτισμένους της πλατείας που μας υπόσχονταν ότι θα μας δώσουν πίσω όσα μας πήραν οι προηγούμενοι! Και μέχρι να μάθουν κι αυτοί πως τα ανώγεια και τα κατώγια δεν χτίζονται με λόγια, μας φόρεσαν ένα ακόμα μνημόνιο, το τρίτο και σκληρότερο. Τότε κατάλαβαν, βλέποντας και τις τρεις άλλες χώρες να εξέρχονται από τα μνημόνια, πως αν δεν το εφαρμόσουν κατά γράμμα σωτηρία δεν υπάρχει στον αιώνα τον άπαντα. Υποτακτικοί και πειθήνιοι για τρία χρόνια και αφού έδωσαν τα πάντα στους δανειστές, υπερηφανεύονται σήμερα ότι μας έβγαλαν από την κρίση και μας γλίτωσαν από τα νύχια τους.

Αν βγάλει κανείς τις κομματικές παρωπίδες, την προσωπική ιστορία και τις συμπάθειες - αντιπάθειες, νομίζω δεν θα διαφωνήσει πως τελικά οι επιλογές ημών των πολιτών έπαιξαν και παίζουν καθοριστικό ρόλο σε ό,τι μας συμβαίνει.