Βασίλης Στεφανακίδης

Φευ όμως, η σκληρή πραγματικότητα έρχεται να αποτυπώσει πως οι επιλογές που έκανε όλο το προηγούμενο διάστημα και το μνημόνιο που υπέγραψε, την έχουν δέσει χειροπόδαρα και τώρα απλώς την διασύρουν όπως τους Τούρκους στρατηγούς ο Ερντογάν.

Τα προβλήματα και οι επιπτώσεις των δικών της επιλογών, σκάνε τώρα  το ένα μετά το άλλο στέλνοντας μηνύματα απελπισίας και απόγνωσης σε όλη την κοινωνία. Από που να ξεκινήσει και που να τελειώσει κανείς. Από τα κανόνια μεγάλων και μικρών επιχειρήσεων που κανείς δεν φανταζόταν ότι μπορούν να συμβούν, από την αύξηση της ανεργίας, από τις περικοπές συντάξεων, από  την ομοβροντία  νέων φορολογικών βαρών, από την έκρηξη απλήρωτων εργαζομένων πάνω από τρεις μήνες σε εκατοντάδες επιχειρήσεις, μέχρι τον αφελληνισμό των τραπεζών που είναι μέρος του σχεδίου των δανειστών για να ελέγξουν πλήρως την ελληνική οικονομική δραστηριότητα.

 Η θηλιά  γύρω από το λαιμό της χώρας σφίγγει συνεχώς και η κυβέρνηση που ήταν ανήμπορη να προβλέψει αυτές τις εξελίξεις, παρακολουθεί τώρα εξίσου ανήμπορη να δώσει λύσεις με εναλλακτικά σχέδια. Με ποια όπλα στα χέρια  πια να συγκρατήσει την κατάρρευση μεγάλων επιχειρήσεων όπως ο Μαρινόπουλος που θα δημιουργήσουν αλυσιδωτά  λουκέτα σε εκατοντάδες επιχειρήσεις. Με ποιες εφεδρείες να σταματήσουν την κατρακύλα άλλοτε κραταιών επιχειρήσεων που τώρα  πνέουν τα λοίσθια μετά την επέλαση του Αρμαγεδδώνα που έχει προκύψει εδώ και εφτά χρόνια στην ελληνική οικονομία.

Κοινότυπο μεν, αλλά δυστυχώς πραγματικό. Τα χειρότερα είναι μπροστά μας κι αυτή η κυβέρνηση είναι ανίσχυρη να βάλλει ένα φρένο. 

Η μόνη  χρησιμότητα της είναι να ολοκληρώσει και τη δεύτερη και εξίσου κρίσιμη δεύτερη αξιολόγηση και μετά μοιραία θα κλείσει κι αυτή τον κύκλο της, όπως και όλες οι προηγούμενες που διαχειρίστηκαν την πρωτοφανή ιστορικά κρίση.

Και για την επόμενη όμως κυβέρνηση όποτε κι αν αυτή προκύψει, ο δρόμος δεν θα είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Τα προβλήματα διογκώνονται συνεχώς και φως στο τούνελ δεν φαίνεται όχι μόνο για το 2018 αλλά για πολλά-πολλά χρόνια. Τόσα που κάποια στιγμή ακόμα και  οι πιο διαπρύσιοι υποστηρικτές της Ευρωπαϊκής προοπτικής θα πεισθούν πως δεν πάει άλλο. Τα δώσαμε όλα, μας τα πήραν όλα, μας έστυψαν σα λεμονόκουπες και μας επιφυλάσσουν την τύχη της λεμονόκουπας.

Είναι μήπως  δύσκολο να αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει η επιβολή ξένων  managers στις ελληνικές τράπεζες; Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως θα αντιμετωπίζονται εφεξής οι ελληνικές επιχειρήσεις και οι πολίτες που έχουν δάνεια  και υποχρεώσεις στις τράπεζες; 

Τουλάχιστον μέχρι τώρα οι Έλληνες τραπεζίτες προσπαθούσαν να βρουν λύσεις και να κρατήσουν στη ζωή εκείνες τις επιχειρήσεις που είχαν προοπτική. Θα το κάνουν άραγε και οι ξένοι ή θα τις βγάζουν από τη πρίζα, προκειμένου να της προσφέρουν πεσκέσι και μπιρ παρά στους δικούς τους;

Και μέσα σε ένα τέτοιο ασφυκτικό περιβάλλον, η κυβέρνηση επιδίδεται και ασχολείται με θέματα ήσσονος σημασίας όπως οι τηλεοπτικές άδειες,  ο εκλογικός νόμος, το Σύνταγμα και άλλα τέτοια φαιδρά, πιστεύοντας ότι έτσι θα καλυφθούν στα μάτια της κοινής γνώμης, τα ελλείμματα σοβαρότητας της.

Για πόσο όμως όταν η γύμνια του βασιλιά και η απάτη του ράφτη φαίνονται από χιλιόμετρα;