Τα «πραγματικά περιστατικά», όπως λέμε στα νομικά, λίγο-πολύ είναι γνωστά: Είτε από κακές χρηματοδοτήσεις (bad banking), ζήτημα για το οποίο ποτέ δεν γίνεται λόγος, και πρακτική για την οποία ποτέ δεν τιμωρούνται οι τράπεζες, (χαρακτηριστικό παράδειγμα τα δάνεια σε ελβετικό φράγκο), είτε λόγω της οικονομικής κρίσης που αποκαλύφθηκε με τη γνωστή δήλωση του Καστελόριζου τον Απρίλιο του 2010, είτε λόγω ατυχίας κάποιων επιχειρήσεων, πολλά δάνεια «κοκκίνησαν».
Μέχρι τώρα, οι προσπάθειες του κράτους επικεντρώθηκαν στην επιχείρηση αναβίωσης του βαρέως νοσούντος, συνήθως εξ ιδίας υπαιτιότητος, τραπεζικού συστήματος. Στα πλαίσια των προσπαθειών αυτών εντάχθηκε και η μεταβίβαση των κόκκινων δανείων στα γνωστά funds. Δηλαδή, συνήθως σε αλλοδαπές εταιρείες με έδρα σε φορολογικούς παραδείσους.
