Αντώνης Πανούτσος

Ενας από αυτούς είναι η εξόντωση της εσωκομματικής αντιπολίτευσης στην προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μετατρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ από συλλογικό σε προσωποπαγές κόμμα. 
Ο στόχος του έκτακτου επιδόματος του Δεκεμβρίου (για τους ξένους) ή 13ης σύνταξης (για τους ντόπιους) ήταν προφανής: κάποιοι να ψηθούν ότι το μέτρο είναι μόνιμο και να πιστέψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άρχισε να πραγματοποιεί τις υποσχέσεις του. Αυτός ήταν ο λόγος που η κυβέρνηση καθυστέρησε όσο μπορούσε τη δημοσιοποίηση της επιστολής του Τσακαλώτου, αφού προηγουμένως βέβαια είχε διαρρεύσει ότι στην επιστολή δεν υπάρχει δέσμευση.


Κι όμως, υπήρχε, καθώς ο Τσακαλώτος δεσμευόταν ότι τα λεφτά δεν είναι σύνταξη αλλά εφάπαξ επίδομα και ότι η αναστολή του ΦΠΑ στα νησιά θα είναι μόνο για το 2017. Κάποιοι, όμως, δεν το κατάλαβαν, άλλοι βαρέθηκαν να ασχολούνται με το θέμα και για τους περισσότερους από τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ πέρασε μια εικόνα που βοηθούσε τον Αλέξη Τσίπρα: Ο Αλέξης είναι ο αντάρτης που δεν δέχεται κουβέντα από τους Ευρωπαίους και όπου θέλει τα δίνει και ο Τσακαλώτος το ανθρωπάκι που στέλνει επιστολές στους Ευρωπαίους ζητώντας να τον συγχωρήσουν. 



Με την επικοινωνιακή στρατηγική (αν η Ν.Δ. ψήφιζε «Ναι» ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να λέει «κι εσείς είχατε συμφωνήσει», ενώ αν ψήφιζε «Οχι», θα έλεγε «είστε το κόμμα των ανάλγητων φιλελέδων που έκοψε τη 13η σύνταξη») να αποτυγχάνει μετά το «παρών» της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην ψηφοφορία της Βουλής, ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα ήταν εσωτερικός, και συγκεκριμένα η ομάδα των «53+», μέλος της οποίας είναι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος. Ο τελευταίος μάλιστα χρειάστηκε να απολογηθεί στους ξένους για μια κίνηση για την οποία είναι αμφίβολο ότι είχε προηγουμένως ενημερωθεί. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι από τα σκληρά κομματικά μέσα επικοινωνίας η απολογία για το επίδομα δεν αναφερόταν ως απόφαση του Τσίπρα ή της κυβέρνησης αλλά ως επιστολή του Τσακαλώτου, με σαφή σκοπό η ταπεινωτική επιστολή να συνδυαστεί με το πρόσωπο του Τσακαλώτου.

Είναι σαφές ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος σκοπεύει να θέσει θέμα αρχηγίας στον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ακόμα σαφέστερο ότι ο Τσίπρας δεν θέλει κανέναν άλλο πόλο εξουσίας στο κόμμα εκτός από τον ίδιο και γι’ αυτό απομακρύνει συνεχώς τα πρόσωπα που θα μπορούσαν να τον αμφισβητήσουν. Τον ΣΥΡΙΖΑ του Ιανουαρίου του 2015 με τις 16 Συνιστώσες, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, τον Παναγιώτη Λαφαζάνη, τον Γιάνη Βαρουφάκη και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη έχει αντικαταστήσει ο ΣΥΡΙΖΑ του Δεκεμβρίου του 2016, με τους Πασόκους τύπου Κουρουμπλή και Σπίρτζη, τους ανύπαρκτους όπως ο Τόσκας, τις μικρές για τα θελήματα τύπου Αχτσιόγλου και τους μεγάλους για τα γαβγίσματα όπως ο Πολάκης. 
Στις επόμενες εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας θα λειτουργήσει όπως τα είδωλά του, ο Κάστρο και ο Μαδούρο: δεν θα ζητήσει ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά στο πρόσωπό του. Ενας αρχηγός που χρειάστηκαν 17 ώρες διαπραγμάτευση για να καταρρεύσει σωματικά και ψυχολογικά είναι αμφίβολο ότι μπορεί να αντέξει έναν τέτοιο ρόλο.